- dit word eers slegter voor dit beter word;
- die ergste pyn is net aanvanklik;
- as dit kan, sal dit tien teen een;
- alles gebeur soos dit moet;
- tyd heel alles.
Dit is mos maar hoe hierdie tipe stories gaan.
Maar so sit ek hier, oorkant jou, tussen ons kleindorpse mense en voel nie altyd heeltemal soos deel van hulle en van dit alles hier om ons nie.
Dit was nog een van die eerste aantrekkinge, onthou jy? Ons is/was/sal nog wees, anders as die res. Uniek, ook net soos die res. Ons is nog so jonk, so jonk, so jonk. Die wêreld is ons woning die, Totius het verstaan.
Dit was toe, maar nou is ons maar net soos almal (soos ons seker maar altyd was), maar ons dink net nog nie altyd van onsself soos dit nie, al sien ons dit in mekaar raak. Dit is een van die moeiliker dinge om hardop te sê. Soos al die ander ditte wat daar nou skielik is. Hierdie ditte wat daar tussenin onkruid en oorneem om “aan te spreek” en om “oor te praat” as een of die ander sou wou, of nie (net soos dit vir jou gemaklik is // kom ons maak dit so maklik as moontlik vir ons albei), maar selfs dan nog steeds en op aandrang (o, streel tog net die een of ander gekneusde ego want die een of ander wil nou antwoorde hê!). Ons elkeen se eie “nou” is tog maar net dit: eie. En ook lank en kort en uithoudbaar, en glad nie.
Make a break for it and run, run, run and never look back, because if you don’t you will fall of the edge of the earth and plunge through a rabbit hole and turn into a pillar of salt and your face will freeze that way forever when the clock strikes the hour en jakkals trou met wolf se vrou and when you open your eyes, they are in the same sockets, in the same face, in the same body, in the same bed with the same person, but.
Being different.
Being a different being.
Dit is alles net so bietjie anders, amper ’n bietjie af.
Oopgekrap en oopgeskryf en oopgepraat en oop om na te staar. En dan wanneer dit so is, is die myjy en ekons en myjyne en jons ook anders, oop en onbeskermd.
Begin die dissonansie in die onreëlmatige parallelle, gevolg deur die wan-akkoorde van die wanhoop van probeer maar tog ten einde aanvaar en net nie weet wat de donner om nou meer te doen nie.
Maar hier sit ons nou en jy drink ’n Black Lable en ek koffie want ons kan net nie meer enige iets nie en is moeg.
Die swaartekrag van vier ditwasfantastiesmaarnieregtigniemaareintlikmaarkakmaartogdieheelbeste jare wat met toenemende vreemdheid tussen ons hang word nou deur ons eie seer en hartseer en teerheid en liefde, baksteen vir baksteen- die wesenlikheid van hierdie laaste 4 jaar, gebruik om mure teen mekaar en teen ons en teen onsself om en om mekaar te bou.
Met elke teug koffie en elke sluk bier en elke poging op gesprek wat tog maar altyd faal en elke poging om belangstelling te toon uit nie net oderdentlikheid nie, maar ook omdat ons nog regtig omgee, maar ons weet net nie meer hoe nie en kan dit nie maar net weer wees soos aan die heel begin nie, dryf ons net verder weg van mekaar. Van die mense wie ons was toe ons vir mekaar lief geword het.
Wie is ek en wie is jy en is daar nog ’n ons?
Hallo,aangenamekennis,mooiweervandag,ne?
Ek steek my trane agter my sonbril weg en jy maak asof jy nie weet dat ons al twee nie weet hoe nou nie. Dat ons dalk nog nooit het nie.
Kan ek weer aan jou nek ruik en jou lippe deur jou baard soen wanner jy my druk tussen die rose in die môre son voor werk? Maar ek wil (kan) nie meer nie. Wil (kan) ek? Ek dink na ’n rukkie kan (wil) almal seker maar weer. Of dink almal seker maar hulle kan (wil) weer. “Met alles wat ek nou weet sal dit net anders moet wees (gewoonlik gepaardgaande met ‘n klein skietgebedjie)”. Al is dit dan net vir ’n rukkie.
Tyd is ‘n toets en dans met elkeen op ‘n ander deuntjie.
#liefdewen #togniealtydsonie #ditwordmaarnetnostalgieopnalleenreendag
Maar moet tog net nie bekommer nie, dit sal nog skeefloop, ag ’skuus regloop. Wees rustig, drink tee en eet beskuit, toe! Dis tuisgebak. Moet tog net nie bekommer nie.
The post Moenie bekommer nie, dit sal nog skeefloop appeared first on LitNet.