Quantcast
Channel: LitNet
Viewing all 21534 articles
Browse latest View live

Green as the sky is blue by Eben Venter: a review

$
0
0

Book title: Green as the sky is blue
Author: Eben Venter
Publisher: Penguin Random House
ISBN: 9781415209974

Simon Avend is not a particularly sympathetic character, by his own admission, yet he doesn’t really wallow in self-pity. He lives an unconventional lifestyle that would, at the very least, cause even a moderate compatriot to blush. He visits exotic locations between Europe, Australasia, the Far East and South Africa’s Cape Town and Wild Coast, where he explores his sexuality in varying degrees. From picking up a young Balinese outside a prison, to an orgy in a large Cape Town home, Simon also experiments with drugs and explores the impact of mind-altering substances on the sexual experience.

Simon shares his escapades with his psychologist, Dr Spiteri, and he often goes back to one of his earliest memories relating to sex. He spent his childhood on his father’s farm in the Eastern Cape, and one day, the patriarch pointed out mating cattle to his son, told him tersely that this is what happens between a woman and a man, and left it at that. As with many South Africans growing up under a repressive regime, with the religious social control to match, Simon’s unsatisfactory instruction left him uncomfortable, yet it is difficult to pick up on any guilt. Even when facing his mother’s ailing health, he maintains a rather tepid indifference towards her.

Green as the sky is blue is a meditation on a man’s relationship with his sexuality and, to some extent, his parents (or the lack and gaps in his relationship with them). The title refers to the South African vernacular in identifying the colours blue and green. In Xhosa, the colour green refers to either the sky or grass. One has to make the distinction – the green of the sky is blue, and the green of the grass is green. Simon discloses this to his therapist in one of their many sessions, in which his sexual exploits are also heavily analysed using ancient Greek mythology and philosophy. Rather than providing any justification for Simon’s activities – this is not a story of sexual morality – Dr Spiteri uses the ancient Greek teachers’ work to show what it means to act out on one’s proclivities of the flesh.

When Simon’s mother takes ill, he has to return to South Africa and face the fraught nature of the country, with its paradoxes of wealth alongside extreme poverty, racism, repression and family dynamics. Whether this journey back “home” allows for some healing and growth to take place is all up to Simon, yet it is not clear for the reader whether he looks at it that way. In some respects, Simon appears to be an observer while participating in his life. This is evident in the atmosphere of distance in his interactions with the people whom he considers as friends.

While sex is a major theme in the book – and sensitive readers should take note, as there are some very explicit scenes – nature is also a major theme, as many of the locations in which Simon has his engagements are places where nature gets to show off. One particularly vivid scene is in Europe, where Simon goes on a failed writing residency. One of the professors, Dr Karl von C, a specialist in “human language and vocal communication in other animals”, takes them for a walk, and describes the features of the nightingale’s calls. The early evening walk is littered with descriptions of colour, and Simon gets to have a “cruising” experience later on in the park with a tall, well-built man.

Green as the sky is blue speaks to sexual identity, presenting it as something to explore, rather than resist or grapple with. Although some of the scenes may cause heat to rise under one’s collar, there seems to be a kind of deeper search that Simon is undertaking, though it is not always clear, and it may seem a bit indulgent to some readers. The connection to the protagonist, the themes and the story itself wasn’t a lasting one for me, given my own positionality, but it has given me insight into a world where I wouldn’t ordinarily find myself. Also, Simon himself doesn’t seem to demand anything more than an audience from either Dr Spiteri or the reader. Eben Venter’s novel will appeal to open-minded people who are interested in sexuality. If you are conservative, some scenes are disturbing, but, thankfully, they are not violent. I would recommend reading it for your own understanding of how sexuality and sexual expression are not uniform across communities, and that it’s alright that we are not a homogeneous species. It may even spark some curiosity to explore one’s own sexuality – consensually, of course.

The post <em>Green as the sky is blue</em> by Eben Venter: a review appeared first on LitNet.


Filmresensie: The bookshop

$
0
0

The bookshop (gebaseer op die gelyknamige 1978-roman deur Penelope Fitzgerald)
Draaiboek en regie: Isabel Coixet
Akteurs: Emily Mortimer, Patricia Clarkson, Bill Nighy, Honor Kneafsey, James Lance

Dikwels as ek ’n fliek kyk wat op ’n boek gebaseer is, sit ek en wonder hoe sekere aspekte in die boek gehanteer is. Gewoonlik met die vermoede dat die boek beter is, omdat dit wat ek op die skerm sien, net nie heeltemal wil bevredig nie. The bookshop was so ’n geval.

Die storie is eenvoudig: Florence Green (Emily Mortimer), ’n jong weduwee, kom in 1959 op ’n pragtige Engelse kusdorpie aan nadat sy ’n verwaarlooste ou huis gekoop het om as ’n boekwinkel in te rig. Sy kry teenstand van die grande dame van die dorp, die deftige, gekultiveerde en skatryk Violet Gamart (Patricia Clarkson). Florence kry hulp uit ’n onwaarskynlike oord: die kluisenaar Edmund Brundish (Bill Nighy) wat in ’n herehuis op die bult woon en nooit met die dorpenaars meng nie. Haar assistent in die boekwinkel is Christine (Honor Kneafsey), ’n bekkige skoolkind uit ’n arm familie.

Die film begin met ’n agtergrondstem, maar wie die spreker is, word eers reg aan die einde duidelik. Gevolglik bind die kyker nie met die verteller nie, want dié en die sentrale karakter (Florence) is nie dieselfde mens nie. Die gebeure stuur af op ’n ontknoping, maar dit het nie werklik ’n gevoel van drama of noodwendigheid nie. Dalk is dit vir die hedendaagse kyker moeilik om te verstaan hoe die verkoop van Nabokov se Lolita mense se argwaan só gaande kon maak.  

Die sterk punte van die film is die besonderse landskappe en die goeie toneelspel van veral Mortimer, Nighy en Clarkson. James Lance is ook onthoubaar as die skrywer Milo North, en die jonge Honor Kneafsey sal ’n mens graag weer wil sien.

Kykers met ’n voorliefde vir nostalgie behoort The bookshop te geniet.  

Sterre: 3

The post Filmresensie: <i>The bookshop</i> appeared first on LitNet.

Jerry, an unconventional hero and Dude, wa’s my bakkie? at the Suidoosterfees

$
0
0

Juggling two productions at one festival is not an easy task, but it is an opportunity actor and director Jeremeo Le Cordeur grabs a hold of with both hands.

His productions Jerry, an unconventional hero and Dude, wa's my bakkie? will be showcased at the Suidoosterfees, as a double feature consisting of the two 25-minute one-man shows. Not only did he write both of the scripts for the productions, but he will also be the one starring in them.

Jeremeo tells more.

Jeremeo, you have two productions that will be showing at the Suidoosterfees. Please elaborate on the productions. What are the productions about? How did they come about?

 Jerry, an unconventional hero is a piece about how Jerry, a shy computer nerd, winds up inside an interrogation room. In a convoluted tale of action and absurdity, Jerry faces shady, larger-than-life characters as he’s thrust into dangerous situations. He has to be brave and learn that anyone can be a hero, even a nerd. The adventure begins with a mysterious pizza delivery ...

Dude, wa's my bakkie is a piece about Dean September, whose bakkie is stolen, and who then thinks back to his 21st birthday when he received a bakkie as a present, and all of the adventures he undertook in his bakkie. The audience journeys with him as he remembers various life experiences associated with his bakkie.

The two productions are one-man shows, right? You wrote both Jerry, an unconventional hero and Dude, wa's my bakkie? and are starring in both?

Yes, they are one-man shows – I wrote them and perform in both plays. Lee Roodt does choreography for both productions. Ian van der Westhuizen is the director for Jerry, an unconventional hero, and Dean van der Ventel is the director for Dude, wa’s my bakkie? Philip Theron is our stage manager, and Gaerin Hauptfleisch is the set designer for Dude, wa's my bakkie?

Jerry, an unconventional hero

Writing a script for a production is no easy task. Where do you get your inspiration from?

Both productions were inspired by real-life experiences:

Jerry, an unconventional hero
Last year, my home in Wellington was invaded while I was still inside. It was a traumatic experience, and my love for comic books and superhero movies was something that served as a coping mechanism to help face the trauma. My love for superheroes and their stories inspired me to adapt one my former plays, Pizza’s here, into a monodrama that focuses on the character Jerry, who escapes to the world of comics to cope with a traumatic experience.

Dude, wa’s my bakkie?
Three years ago, my bakkie was stolen in Rondebosch. That was a gut-wrenching experience. As a theatre-maker, I’ve always been encouraged to write about or draw from my personal experiences ­– so, that is exactly what I did. Once I had the title Dude, wa’s my bakkie? the rest just came organically. I approached Dean van der Ventel with the concept, and now we have an explorative journey centred around issues of identity, mental and physical wellness, cultural awareness and masculinity in modern society.

Why did you decide to do the one production in English and the other in Afrikaans?

Jerry, an unconventional hero focuses on characters that transcend social, racial and economic barriers. It has a universal appeal that explores with different languages and accents that many different audiences can relate to. However, Dude, wa’s my bakkie? keeps it local with the exploration of the coloured culture and the Afrikaans language. It makes for a contrast that causes the productions to complement each other.

Dude, wa’s my bakkie?

Isn’t it challenging having to juggle two productions at one festival?

It sure is! Fortunately, we managed to secure performances at Alexander Bar and Woordfees Fringe before Suidoosterfees, so we have ironed out earlier creases. It made the logistics easier, and also helped with the overall development of the productions.

What would your advice be to the youth of today who might want to follow a career in the arts?

Invest in your individuality, and constantly aim to reach the truest and highest expression of yourself.

You should always be conscious of the importance of generating your own work, and not solely rely on or wait for opportunities to come your way.

The reality is that it is difficult to sustain yourself financially, so I would encourage them to be versatile and become involved in a variety of financial opportunities within and even outside of the performing arts industry.

Nothing ever stays the same. In this industry, you’re forced to work and develop in an ever-changing environment. All you can really do is be present in the moment, be yourself and do your best. 

..............................................

The Suidoosterfees will be taking place from 24 April until 1 May at the Artscape Theatre in Cape Town. Catch Jerry, an unconventional hero and Dude, wa’s my bakkie at the Suidoosterfees on 28 April at 14:00. For more information, visit Suidoosterfees’s website.

  • Photos provided

Lees ook

Eietydse MI(SA) ook te sien by Suidoosterfees

Die vrolike weduwee beloof om feesgangers by die Suidoosterfees te bekoor

Coffee Snobs gereed om die teater aan te pak

Persverklaring: Jong Sterre-projek bied uitsonderlike geleentheid vir jong dramaturge

Suidoosterfees 2019: Jakes Gerwel-gespreksreeks

Persverklaring: Die Suidoosterfees is terug – ’n fees vir almal

Persverklaring: Suidoosterfees 2019 – ’n paar hoogtepunte om na uit te sien

The post <i>Jerry, an unconventional hero</i> and <i>Dude, wa’s my bakkie?</i> at the Suidoosterfees appeared first on LitNet.

Sosiale media: euwel of hulpmiddel?

$
0
0

Twee honderd en negentig mense is dood na verskeie bomaanvalle op kerke en hotelle in Sri Lanka hierdie afgelope Paasnaweek. Binne ure besluit die regering om toegang tot sosiale media binne die land te beperk om die verspreiding van fopnuus te stuit.

Dis ook nie die eerste keer dat daardie regering dit doen nie. Of dit werk, is ʼn ope vraag. Vir die ANC-regering het hierdie taktiek skouspelagtig misluk nadat hulle ʼn paar jaar gelede toegang tot sosiale media in die parlement probeer stop het.

Fopnuus is problematies – dít betwis niemand nie. Die toename in sogenaamde bots wat bestaande sosiale-media-gebruikers teiken en hul profiele oorval, neem toe. Buitelandse inmenging in lande se politiek is nou weer in die kollig nadat Julian Assange in Londen gearresteer is en die Mueller-verslag toon dat daar wel Russiese inmenging in die Amerikaanse verkiesing was. Natuurlik is nie alle inmenging so radikaal dat dit verkiesings beïnvloed en in die proses demokrasie soos ons dit ken, bedreig nie.

Facebook was onlangs in die nuus nadat dit bekend geword het dat die data van gebruikers sonder hul toestemming aan ʼn derde party verskaf is. Trump gebruik gereeld Twitter om sy volgelinge op te sweep teen mense wie hy as vyandig vir sy projek beskou. So word Ilhan Omar, en talle ander Moslems, se lewe op die oomblik bedreig nadat hy ʼn gedokterde video versprei het. Daar is ook meerdere gevalle waar Facebook gebruik was om moordvideo’s vry te stel. Facebook het onlangs hul gebruikersvoorwaardes opgeskerp, maar steeds kom rassistiese inhoud deur – dus behaal hulle nie veel sukses nie.

Plaaslik word Charlize Theron deur Steve Hofmeyr-aanhangers verpes nadat hy haar op sosiale media geteiken het omdat sy haar kind as transgender aanvaar.

Net die heel beste kommunikeerders kan in 140 karakters (of in bevoorregte gevalle, 280 karakters) betekenisvolle en genuanseerde boodskappe oordra. Nie dat ek dink Hofmeyr of Trump (en hul navolgers wat hulle klakkeloos napraat) is te bekommerd oor nuanse nie. “Dog whistle”-boodskappe werk heel goed om mense op te sweep tot intimidasie.

Soms kan sosiale media gebruik word om beelde te manipuleer. So is daar byvoorbeeld verskeie weergawes van video’s oor wat tussen die seun in die MAGA-pet en die Eerste Nasie-veteraan sou gebeur het, beskikbaar gestel. Elke greep het ditself tot ʼn ander interpretasie geleen. Ek het vantevore hieroor geskryf, en volstaan steeds by my siening. Ander verskil egter met my daaroor, veral nadat openbareverhoudingskonsultante betrokke geraak het.

Die ander sy van die munt is natuurlik die wyse waarop sosiale media gedurende die sg Arabiese Lente gebruik is om die buiteland bewus te maak van vergrype in Egipte en elders. Jonger mense gebruik sosiale media om hutsmerk-aktivisme te bevorder. Meer mense word veel vinniger bereik om ʼn boodskap oor te dra.

In die VSA het die #BlackLivesMatter-beweging groot sukses gehad daarmee om polisiebrutaliteit aan die kaak te stel deur video’s wat op sosiale media beskikbaar gestel is. Memes kan baie keer die gees van ʼn oomblik op humoristiese wyse vasvat. Sosiale kommentaar in ʼn prentjie.

Maar wat is dan die probleem daarmee om sosiale media te beperk terwyl ʼn regering met die nagevolge van ʼn tragedie werk? Die internet oor die algemeen, en sosiale media spesifiek, het sinoniem geword met vryheid van inligting. Om inligting te probeer beperk is nooit die eerste keuse van vrye demokratiese regerings nie. Inligting word beperk net wanneer ʼn regering een spesifieke weergawe, gewoonlik een wat hulle bevoordeel, probeer bevorder. Burgers word nie toegelaat om vir hulself te besluit tot watter inligting hulle toegang wil hê, en watter waarde hulle op daai inligting wil plaas nie. Burgers word soos minderjarige kinders met geen agentskap nie behandel.

Die eenvoudige oplossing om fopnuus te stuit, sou wees vir die Sri Lanka-regering om gereeld met hul burgers te kommunikeer en inligting op gepaste wyse te deel. Enigeen sal verstaan dat sekere inligting sensitief is en dat dit nie lukraak gedeel kan word nie. Om egter sosialemedia-stilte af te dwing, ook op ander wat dalk nie oor die bomontploffings wou kommunikeer nie, maak die deur oop vir despotisme.

As dit gebeur, het die terroriste reeds gewen.

The post Sosiale media: euwel of hulpmiddel? appeared first on LitNet.

Die dag toe die draak kom (vir seuns en vir meisies) deur Fanie Viljoen: ’n resensie van albei boeke

$
0
0

Die dag toe die draak kom (vir meisies) en (vir seuns)
Fanie Viljoen
Uitgewer: NB-Uitgewers

ISBN: 9780798178679

Die dag toe die draak kom: ’n Boek vir seuns (Viljoen, 2019a) en Die dag toe die draak kom: ’n Boek vir meisies (Viljoen, 2019b) is twee besonderse boeke wat beslis 'n groot verskil in baie kinders se lewens kan maak.

Die boeke probeer om die tema van molestering aan te spreek op ’n manier wat vir kinders tussen 6 en 12 jaar verteerbaar en verstaanbaar is.  

Kinders kan hulle maklik vereenselwig met die hoofkarakters, Kevin en Kyla, in die onderskeie verhale. Kevin en Kyla hou van avonture, swem en glo in sprokies met ridders en prinsesse. Om elke dag skool toe te gaan is 'n groot deel van hul daaglikse lewe, wat die verhaal verder vir kinders toeganklik maak. Kevin en Kyla glo dat hulle die Prinses en Ridder van Arabia is wat drake verslaan en hul tande met doringdraad borsel. Die gebruik van ’n sprokie-narratief as agtergrond bevorder die toeganklikheid van dié twee boeke. Die hoofkarakters is die helde van hul eie verhale, wat die grondslag lê vir ’n belangrike lewensles.

Hierdie boeke is broodnodig binne die Suid-Afrikaanse konteks, omdat seksuele misdade teen kinders aan die toeneem is. Daar is ’n gepaste weergawe vir seuns en meisies, en beide is ook in Engels beskikbaar. Dit is noemenswaardig om te merk dat daar nie bloot geknip en plak is aan die twee weergawes van die verhaal nie. Kinders merk sulke knip-en-plak-praktyke baie vinnig op en dan verloor hulle belangstelling.

Goeie navorsing ondersteun die samestelling van die boek in sy geheel. Viljoen merk spesifiek in ’n onderhoud op dat daar afsonderlike boeke vir seuns en dogters is juis omdat navorsing toon dat meisies boeke sal lees wat op meisies en seuns gemik is, maar dat seuns nie maklik “meisieboeke” sal lees nie (Viljoen, 2019c). Navorsing oor die gedrag wat kinders van verskillende ouderdomme openbaar, word breedvoerig in die addendums agterin gedek. Daar is raad vir ouers, onderwysers en kinders.

Viljoen is ’n veelsydige skrywer en het reeds ’n goeie rekord van grensverskuiwende boeke, veral as dit by kinder- en jeuglitratuur kom. Uit het in 2014 verskyn, wat die verhaal vertel van ’n seun wat sy homoseksualiteit ontdek en die sosiale uitdagings daarrondom moet leer hanteer. Daar is ook BreinBliksem (2005), wat handel oor die ervarings van ’n seun met skisofrenie, en die novelle Onderwêreld (2008), wat tans vir gr.12 voorgeskryf word.

Die dag toe die draak kom: 'n Boek vir seuns (2019a) en Die dag toe die draak kom: 'n Boek vir meisies (2019b) is veelsydig. Dis geskryf met praktiese raad en doelgerigte leiding vir kinders sowel as bewusmaking vir almal wat met kinders te doen het. Tog is dit moontlik om hierdie boek met verskillende teoretiese interpretasies te beskou, wat ’n dieper dimensie aan die boek gee as net bloot ’n storie vir die bewusmaking van molestering. Die verhaal is nie minderwaardig teenoor sy doel nie en ’n goeie balans word gehandhaaf tussen verhaal, inligting en opvoeding.

Sou die ingeligte leser hierdie twee tekste vanuit ’n meer kritieke oogpunt wou beskou, kan die Pools-gebore psigoanalis, Alice Miller se teorieë dalk nuttig wees. Sy is opgelei in Zurich in die Freudiaanse Psigoanalise, maar distansieër haarself in 1988 van Freudiaanse denke. Volgens haar het Freudiaanse psigoanalise kinders en kindermishandeling beskou as deel van die kind se onbewuste drang om die ouer uit te wis. Dit verwys na die Oedipus Rex beginsel van Sigmund Freud en plaas dan die skuld van die daad op die kind. Miller was ten sterkste gekant teen hierdie beginsel. Sy het fokus op die beginsel van die verwonde kind. Met hierdie beginsel beweer sy dat enige trauma of diepgaande ervarings wat ’n kind ervaar, ’n indringende herinnering skep wat die liggaam sowel as die onbewuste sal onthou.  

Miller is bekend vir haar werk en navorsing oor trauma, geweld, mishandeling en onderdrukte emosies. Sy benader haar ontledings van tekste en kunswerke vanuit die perspektief van die volwassene wat as kind mishandel is of groot trauma beleef het. Dit is ’n belangrike perspektief om in gedagte hou, want sy verskaf insigte in verband met situasies wat Viljoen deur sy boeke wil help voorkom. Miller verskaf ook goeie insigte omtrent die beelde en die rol van die sprokiesgegewens in die onderskeie verhale. Die draak is hier ’n uitsonderlike metafoor wat dadelik verwysings na die donker, kwaad en die bedreiging vir eie veiligheid oproep. Die draak kan as ’n vergestalting van die vrees in die kind se onbewuste geïdentifiseer word.

Miller se treffendste uitspraak aangaande haar beginsel van die verwonde kind is dat “(t)here is a price to be paid for (this) morality, a price paid by the body” (Miller 2006:15). Hiermee wys Miller daarop dat ’n mens altyd ’n ervaring sal onthou, al vergeet die geheue dit – die liggaam sal dit onthou. Die diepgaande aard van so ’n ervaring speel ’n beduidende rol, wat dit juis toepaslik maak op die tema van kindermishandeling en mollestering. Die moraliteit waarna sy verwys, kan omskryf word as die tradisies, sosiaal aanvaarbare gedrag en patriargale hiërargieë wat in ons samelewing funksioneer. Hierdie moraliteit kan bespeur word wanneer Abby in die boek vir haar ma probeer vertel van die “draak” en wat hy aan haar doen, maar haar ma is oortuig sy jok.

Miller se waarskuwing vind aanklank by Kevin en Kyla se situasie, veral wanneer die maatskaplike werker aan hulle raad gee: “Ek wens ek kan vir julle sê dat dinge sommer dadelik makliker gaan wees. Dit is ongelukkig nie die geval nie. Daar gaan tye wees wat steeds moeilik is” (Viljoen 2019a, 2019b:70). Die maatskaplike werker erken hiermee dat hierdie ervaring lank deel van Kyla en Kevin se lewens sal wees.

Viljoen se verhale sluit aan by ander tekste wat oor dieselfde tema handel. Dis ek, Anna (2004) deur Elbie Lötter is ’n goeie voorbeeld. Abby se gedrag en reaksies stem baie ooreen met van dié van Anna, wat ook deur haar ma se kêrel gemolesteer is. Ongelukkig is ook Dis ek, Anna ’n voorbeeld van wat in die meeste molesteringsgevalle gebeur.

Dit wil nie sê dat Dis ek, Anna en Die dag toe die draak kom (2019a en b) geskik is vir dieselfde ouderdomsgroepe nie. Laasgenoemde vul beslis ’n broodnodige gaping vir jonger lesers. Boeke soos Dis ek, Anna is van waarde vir tienerdogters, omdat dit ’n gesprek oor molestering, mishandeling en geweld kan begelei. Daar is steeds die leemte vir sulke boeke vir seuns, alhoewel Koning Henry (2003) deur Carina Diedericks-Hugo ’n moontlike opsie is.

Die dag toe die draak kom (2019) is ’n moet vir ouers, onderwysers in die grondslagfase, oppassers en enigiemand wat ’n kind veilig wil hou teen die wreedhede van die samelewing. Dit behoort beskou te word met dieselfde erns as om met jou kind te praat oor hul liggaam, seksualiteit, vreemdelinge en hul veiligheid.

Ten slotte is hierdie twee boeke baie nodig, en hulle het die potensiaal om ’n kind (hopelik nog baie kinders) se onskuld en selfs lewe te red. Hulle is met sorg geskryf en bevat hope inligting. Die ekstra inligting wat as addendums agterin geplaas is, is toeganklik vir almal wat kan lees. Hierdie boeke is nie net oppervlakkige kinderboeke met ’n sedeles nie; daar is diepte en dit werk op ’n eenvoudige tog subtiele wyse met metafore. Beslis ’n aanwins vir elke biblioteek, klas en huis.

 

Verwysings

Diedericks-Hugo, C. 2003. Koning Henry. Kaapstad: Tafelberg.

Lötter, E. 2004. Dis ek, Anna. Kaapstad: Kwela.

Miller, A. 2006. The body never lies: the lingering effects of hurtful parenting. Uit Duits na Engels vertaal deur Andrew Jenkins. New York: WW Norton.

Viljoen, F. 2019a. Die dag toe die draak kom: ’n Boek vir seuns. Human en Rousseau: Kaapstad

Viljoen, F. 2019b. Die dag toe die draak kom: ’n Boek vir meisies. Human en Rousseau: Kaapstad

Viljoen, F. 2019c. Die Groot Ontbyt:Onderhoud met Fanie Viljoen. [Video]. Beskikbaar aanlyn: https://www.youtube.com/watch?v=avnGRdzVlgE. (2019, April 4).

Viljoen, F. 2005. BreinBliksem. Kaapstad: Tafelberg.

—. 2008. Onderwêreld. Kaapstad: Tafelberg.

—. 2014. Uit. Pretoria: LAPA.

The post <em>Die dag toe die draak kom</em> (<em>vir seuns</em> en <em>vir meisies</em>) deur Fanie Viljoen: ’n resensie van albei boeke appeared first on LitNet.

Die wolf ennie siewe kinners: ’n Kinnervehaal deurie Grimm Broes: Deel 2

$
0
0

Kôt daana hettie ou bok uitie veld uit byrie huis angekô. Sy’t haa boeglam geskrik toe sy by haa voodeu instap en sien hoe dit lyk. Die tafel het op sy rug gelê, die stoele en banke het rond en bont gelê. Die wasbak het in stukkies oppie vloer gelê, ennie koebêse ennie kussings het in ’n bonnel opppie vloer gelê. Sy’t haa kinners gesoek, maa sy kon hulle nêrens kry nie. Sy het na elkeen van hulle op hulle naam geroep, maa niemand het geantwoortie.

Maa toe sy haa kleinste kind se naam geroepit, toe hoo sy ’n sagte stemmetjie. “Mammie, ek is hie innie holosiekas.”

Sy’t haa kind uitie holosiekas gat uithaal ennie kleintjie het haa toe vetel hoe die wolf byrie huis in gekommit en amal opgeïet het. Die ou bok was baie hartseer en het kliphard beginte huil toe sy hoo wat met haa kinners gebeerit.

Sy’t toe na ’n ruk besluit om te gat stap net om bietere te kan voel, en haa kind het toe saam haa gegan. Toe hulle by die weiveld kô, toe sien hulle die wolf wat onnerie boem lê en snork lattie boem se takke biewe. Sy’t tot by hom geloep en hom van alle kante af bekyk. Sy’t toe gesien dat daa iets kriewel en druk in sy dikgevriete mag. Nog nooit kannit wiesie, dink sy toe, issit rêrig moonlik dat my kinners wattie wolf heel opgevriet het, nog liewendig kan wies?

Sy’t toe vi haa kleintjie gesê om gou huis toe te haloep en die naalwêkskêr en garing te loep haal.

Die bok het toe die naaldwêkskêr gevat ennie wolf se maag oepgesny. Sy’tie eens rêrig beginte sny nie, toe stiek een van haa kinners hulle kop deurie sny. Sy’t toe vêder an gesny en al ses van haa kinnners het uitie wolf se maag uitgespring, die een narie anner een. Hulle was nog amal liewendig, ennie een het seegekry nie. Die wolf was soe honge en uigeïet dat hy hulle heel ingesluk het.

Die kinners was amal soe heppie om hulle ma te sien dat hulle amal boe-op haa gespring het. Die ma was net soe heppie om vi hulle te sien maa sy’t hulle gesê, “Gat soek gou ’n paa groot klippe, soerat ôsie wolf ’n lekke les kan lee. Ôs gat sy mag vol vannie klippe stop en dan kyk ôs of hy wee gat proebee wat hy vedag geproebeerit.”

Die siewe kinners het ’n klompie klippe na hulle ma toe gebring wat hulle innie wolf se maag ingestop het. Toe die wolf se maag propvol was hettie ma die wolf se maag vinnig toegewêk, wan sy was bang die wolf skrik wakke nog voorat sy klaa kon kry. Maarie wolf was soe vas annie slaap dat hy nie ees eenkee geroer hettie.

Die wolf het toe na ’n lang tyd wakkegeskrik het en opgestaan wannie klippe in sy maag het hom baie dôs gemaak. Hy’t opgestaan en beginte loep narie waterput toe. Maa met dié wat hy stap hettie klippe in sy maag tien mekaa beginte skuu en kap. Die wolf het toe kliphard geskrie:

“Wat skuu en kap soe
tienie my arme ribbes?
Ekkit gedink dit was ses kinners,
maa nou voelit net soes ’n klompie klippe.”

Toe die wolf byrie waterput gekommit, en oorie rand gelê het om water te drink, hettie klompie swaa klippe hom lat inval, en hy’t net daa vesyp, wannie klippe het hom lat sink narie bodem vannie waterput.

Toerie siewe kinners en hulle ma gesien het wat gebeerit mettie wolf het hulle amal narie waterput toe gehaloep, ennie kinners het beginte skrie: “Die wolf is dood, die wolf is dood!” Hulle het amal ommie waterput gesing en dans van kan bly wies dat hulle nie mee hoef te warrie oorie wolf en sy skelm gedagtesie.

Die ma-bok en haa siewe kinners het vi iewig en altyd in vriede in geliewe sonner om te warrie oo ’n wolf met sy skelm gedagtes.

Lees ook

Die wolf ennie siewe kinners: ’n kinnervehaal deurie Grimm Broes

The post Die wolf ennie siewe kinners: ’n Kinnervehaal deurie Grimm Broes: Deel 2 appeared first on LitNet.

Familietradisies: reg of weg?

$
0
0

Nog ’n Paasfees het gekom en gegaan – vir sommige Christene was dit ’n naweek van christelike gejubel en gejuig en vir ander net nog ’n langnaweek. Maar hoe dit ook al sy, ek het weer opnuut die waarde van familie en tradisies besef, en dat taal natuurlik die belangrikste rol speel. Maar dra ons geslag werklik ons gebruike oor aan die jonger geslag? Ek dink dat dit van die uiterste belang is dat hierdie tradisies behoue bly, anders sal dit heeltemal verlore gaan en sal ons die nageslag ’n groot oneer aandoen! Dis ons plig om hierdie gebruike en ryke tradisies na volgende geslagte oor te dra.

In baie, of die meeste, Kaapse bruin huishoudings is gepekelde vis en “hot cross buns” die stapelvoedsel op Goeie Vrydag – geen vleis op daai dag nie! Die huishoudings is weke voor Paasfees in rep en roer om genoeg vis bymekaar te kry. Die vis word gebak en kan dae voor Goeie Vrydag ingelê word sodat die pekel lekker kan intrek. Op Goeie Vrydag, na die kerkdiens, sien almal hartlik uit na die feesmaal. Baie families kom bymekaar vir die fees. Indien jy enige van die ouer dames sal vra hoekom vis op Goeie Vrydag, sal sy waarskynlik die volgende antwoord: “Maar hoe nou, hoekom so ’n dom vraag? Daar’s nie ’n definitiewe antwoord nie, ons doen dit van ouds en dis oorgedra deur geslagte!” So, ons doen dit ook sonder dat ons vrae vra, want dis ’n tradisie wat deur ons oumas en moeders na ons jonger geslag oorgedra is.

Ek moet bieg dat my kerrievis hierdie jaar ’n kitsoplossing uit Woolies was omdat ek nie die tradisionele familie-ete in Worcester by kon woon nie. En was my familie teleurgesteld! Dus, laat dit ’n les wees om dit met die hulp van my ma in die toekoms reg te doen. Selfs al weet ek nie eens waarom ek die tradisie moet voortsit nie, en van my dogter en dalk ook skoondogter in die toekoms sal verwag om dit ook voort te sit nie.

In Worcester, my geboortedorp, is die jare lange tradisie van kerkbasaars op Paasmaandag weer hierdie jaar voortgesit. Alhoewel dit nie net meer die plaaslike kerke en moskee is wat hieraan deelneem nie, stroom mense steeds daarheen om deel te wees van hierdie tradisie. Alle kerke, elk met ’n lang tafel, kompeteer met wat hulle te koop aanbied. Harde musiek en aankondigings, alles in Afrikaans, blêr luidkeels oor die luidsprekers, en so word kopers aangemoedig om hul hande diep in die sakke te steek. Lank gelede, toe ons nog kinders was, het ons daarna uitgesien om soos ’n nuwe “sixpence” uitgedos in nuwe klere van basaar tot basaar te stap om by elke kerk ietsie te koop. Ek het my kinders hieraan blootgestel toe hulle nog jonk was, maar gaan my eie kleinkinders ooit hierdie tradisies ervaar?

Tradisies of gebruike oor geslagte heen dra beslis by tot ’n gemeenskap se ryke geskiedenis en erfenis. Dis hartseer as die jonger geslagte wegbreek en hierdie gebruike nie meer by hulle byval vind nie, want dit verleen ’n gees van samehorigheid in die familie. Dit gee ons ook ’n gevoel van samesyn en help ons om geslagte van gesinne te vier – somtyds drie of vier geslagte binne een familie. Belangriker nog, tradisies skep positiewe herinneringe vir kinders.

Sal ons jonger generasie, die “millennials”, met my saamstem dat die oordra van gebruike belangrik is, of is hulle te besig om te bou aan ’n eie identiteit om nog met tradisies en gebruike gebodder te wees? Is hierdie ryke geskiedenis ’n meulsteun om die jeug se nek?

The post Familietradisies: reg of weg? appeared first on LitNet.

Comrade Baron deur Jaap Scholten: ’n lesersindruk

$
0
0

Op verlede jaar se Vrystaat Kunstefees kry ek onverwags ’n boodskap dat Jaap Scholten, ’n besoekende skrywer van Nederland, my graag wil sien. Na aanleiding van ’n paar berigte en artikels wat ek oor grondhervorming en onteiening sonder vergoeding geskryf het, voel hy dat hy sy boek Comrade Baron vir my wil gee.

Tydens die ontmoeting vertel hy vlugtig waaroor die boek handel: Op 3 Maart 1949 het burgerlike vegters in die naam van kommunisme opgeruk na die huise van al die Transsilvaanse aristokrate en grondeienaars. Hulle is in die middel van die nag op trokke gelaai en na kampe en tronke in Roemenië vervoer. Binne twee ure is ’n hele klas vernietig en uit die samelewing verban.

Omdat die inhoud so neerdrukkend geklink het, het ek besluit om dit later eers te lees. Later word toe veel later, totdat ek ’n paar weke gelede besluit om dit te begin lees. Ek het my reggemaak om baie ernstig terneergedruk gestem te word. Dalk selfs depressief. Genadiglik het die boek eerder die teenoorgestelde uitwerking gehad. Dit is eerder ’n viering van ’n vergange tyd as wat dit ’n klaaglied van verlies is. Laasgenoemde kom uiteraard ook voor, maar Scholten verbloem dit op meesterlike wyse met vertellings van sy eie ontdekkingsreise deur wat vandag Hongarye en Roemenië is. Baie hiervan word saam met sy vrou, Ilona, wat self van aristokratiese afkoms is, aangepak.

Dit is daarom terselfdertyd ’n laaste blik op ’n deel van die geskiedenis wat waarskynlik binnekort vergete sal wees, terwyl dit enersyds ’n nostalgiese reis deur die oorblyfsels daarvan is. Die oorlewendes vertel met groot verlange na ’n era van onophoudende danspartye en oorvloedige drank en vreugde. Hulle verlang terug na hul eertydse wonings. Hierdie wonings was dikwels kastele soos ons dit nog net in kinderboekillustrasies gesien het. Nadat hulle uit hul paleise, kastele en ander weelderige wonings gewerp is, is nuwe behuising deur die staat aan hulle toegeken. Omdat hulle klassevyande was, ten minste in die oë van die nuwe kommunistiese regering, is hulle verbied om na beter behuising te trek. Selfs al was die toegekende behuising nie geskik vir enige mense nie. Van die bejaarde aristokrate wat Scholten kon opspoor, vertel hoe hulle in mense se waskamers, kelders en solders moes tuisgaan. Dit is beswaarlik ’n lewe vir iemand wat lewenslank so moet lewe. Wat nog te sê iemand wat net die heel beste gewoond was en skielik daartoe gereduseer is.

Die paleise, wat werklik deel van wêrelderfenis behoort te wees, is meestal gelos om geplunder te word. Daar het niks van sommiges oorgebly nie. Ander is op ’n kru wyse, sonder enige ontsag vir die onmiskenbare argitektoniese waarde, omskep in kinderhuise, ouetehuise en sielsieke-inrigtings. Ander is bloot gelos om deur die natuur teruggeneem te word.

Die nuutverklaarde klassevyande is ook nie daarna ongeskonde gelaat in die nuwe samelewing nie. Hulle mag nie opleiding ontvang het wat verder as graad 9 gestrek het nie. Ook in hul werke kon hulle geen bestuursposisies beklee nie. Dit was dikwels selfs genoeg vir ’n staatsamptenaar om ’n opmerking te maak soos: “Hoekom het jy ’n baron op jou personeel?” vir iemand om hul werk te verloor. Die verlies van die rykes was ook nie net hul eie verlies nie. Skielik het die samelewing sy modelburgers verloor. Die armes het nie meer, ten minste in hul onmiddellike omgewing, mense gehad om as rolmodelle te dien nie. In die kommunistiese era het dit nie juis vir te veel mense saakgemaak nie, maar in die tyd wat daarop gevolg het, was dit duidelik. Niemand het meer geweet hoe om ryk te wees nie.

Die toonbeeld van egosentriese selfverryking en kitsch oormaat het reeds in die kommunistiese era sy kop uitgesteek. Nicolae Ceauşescu het in ’n paleis so uitspattig en absurd as wat ’n mens jou moontlik kan indink gewoon. Om die waarheid te sê, dit was die grootste enkele gebou in die wêreld naas die Pentagon in Amerika. Klassevyand se moses! Die huis behoort, soos alle ander dinge, tog aan die mense en nie net aan hom nie. Na die herstel van vryheid in 1989 is Ceauşescu op Kersdag voor ’n vuurpeleton geskiet. Daarna is almal vry, maar soos in die meeste postrevolusionêre samelewings is daardie vryheid bloot oppervlakkig. Die armes is steeds arm, sonder enige hoop op ’n verbetering in lewensgehalte. Die rykes, wat hoofsaaklik voormalige kommunistiese amptenare is, leef op ’n uiters uitspattige wyse, sonder enige nadenke oor styl, smaak of ordentlikheid. Hul swierigheid word grotendeels gegrond op die uitspattige partytjies soos dié wat ons op Amerikaanse TV sien. Anders as die destydse aristokrate gee hulle nie ’n duit om vir hul medemens nie. Hoewel die destydse feodale stelsel ver van ideaal was, het dit darem direkte aanspreeklikheid van die rykes vereis. In kommunisme was die anonieme burokratiese masjien aanspreeklik vir die lot van almal. Vandag is niemand aanspreeklik nie. Dit is die lot van die meeste Oos-Europese samelewings.

Toe Scholten hierdie boek vir my gegee het, het hy voorin geskryf dat hy glo dat ek baie ooreenkomste met Suid-Afrika sal kan raaksien. Ongelukkig is hy reg. Daar is groeiende haat teenoor dié wat grond besit. Om nie eers te praat van die superrykes nie. In sekere politieke groeperings het Rupert en Oppenheimer sinoniem met die vyand geword. Niemand gee om vir die hoeveelheid geld en gemeenskapsbetrokkenheid wat die Ruperts byvoorbeeld in die land terugploeg nie. Hulle word summier as klassevyande gebrandmerk, weliswaar nie met daardie titel nie, maar dit kom daarop neer.

Al glo ek nie dat ons al naby ’n punt is waar ’n hele klas summier ontvoer en van hul posisies ontneem sal word nie, is dit belangrik om bewus te wees van die tekens. Die Transsilvaanse aristokrasie het ook nie hul skielike verandering in stand verwag nie. Hulle was geliefde mense en leiers en aktiewe deelnemers in hul gemeenskappe. Net so word baie gemeenskappe in ons eie land gelei deur boere wat mildelik gee en deelneem in hul onmiddellike omgewings. Daar is natuurlik ook dié wat die teenoorgestelde doen, maar hulle is in die minderheid. Suid-Afrika se hartklop is op plase. Mag die boere op daardie plase altyd die respek wat hulle verdien, ontvang. En mag die haat wat tans so dikwels opbloei, in die kiem gesmoor word. Ons het nie nóg ’n hartverskeurende verhaal van die verlies van ’n hele groep in hierdie wêreld nodig nie.

The post <i>Comrade Baron</i> deur Jaap Scholten: ’n lesersindruk appeared first on LitNet.


intussen deur Johan Rabie Murray: ’n FMR-resensie

$
0
0

http://gedigtejohan.co.za/welcome/

Johan Rabie Murray
intussen

’n Fine Music Radio-resensie deur Danie Botha. Uitgesaai in Boekkeuse onder leiding  van Amanda Botha op 17 April 2019.

Johan Rabie Murray se tweede digbundel het onlangs verskyn. Dit heet intussen.

Net soos met sy eerste bundel, geskoei, van 2017 bewonder ’n mens dadelik die gefotografeerde kunswerke op die omslag. Op die voorblad is Elaine Schraader se Vlug van 2008 en op die agterplat Niel van der Linden se Middeleeuse markplein van 1972.

Murray se bundel bestaan uit 79 gedigte. Hy deel dit nie formeel in tematiese afdelings in nie. Maar daar is beslis groeperings oor die bundel heen.

Die openingsgedig is “snoer” en daarmee begin die natuurgedigte. Die gedig is soos ’n vlakby-opname wat met ekonomiese taalgebruik geskep is. Dit is ook die eerste voorbeeld van die talle gedigte met lieflike binnerym.

                     snoer
gesnoer skitter druppels aan ’n halm
sidder liggies wanneer die wind roer
                        en val ...

In “renosterbos” kontrasteer hy die renoster as dier met die soort plant:             

                   renosterbos
  ’n magtige kolos die renoster    
      nederig die renosterbos
  wat in die diep voue tussen heuwels
            en op rotsrante oorleef
die renoster se horingkrag is sy ondergang
      buite bereik van ploeg en skaar
uit die oog, skaars geag, bly groei die bos
        
Murray  se “glo my vry” is ’n voorbeeld van sy genoeglike taalspel.
        
  glo my vry
die vinke gaan sit op die seldery en dit knak nie:  Jeanne Goosen
     
  daar’s kokkerotte in my krot
                  vlooie in ons kooi
               kalanders in die meel
                 en die kar is ’n krok
              die heuning sandsuiker
                       sout raak laf
               daar’s klonte in die pap
               hadidas op die dak, en
               ’n slang onder die yskas

                al lê die hoenders weg
               en is die kalf in die put
    en is daar brommers in die sop
                      glo my vry:
        môre kom die son weer op
            moeder aarde moet net
                haar draai mooi kry.     

Met “met toenemende bravade” kom ons by Murray se treffende gedigte oor ouer word, hoe ’n mens “die voorlaaste dae van jou lewe” deurbring. Terselfdertyd gaan dit ook om die skryfkuns en sluit dit byvoorbeeld aan by “redakteur tot redding”, “my woorde praat my aan” en “ek sê hulle binnetoe”.
                   
met toenemende bravade
                      
                     in die voorlaaste dae van my lewe
                           geniet ek met bravade al meer
                    die klein eskapades  van my daaglikshede
                        
                        korter van gedagte lei tot kortbegrip
                              pleks van behepte biografie

                   ek verkneukel  my in die lukrake verrassing
                                        van stukkies geluk
                                    soos die onbekende boek
                              wat tussen uitskot vir liefdadigheid
                                                 my ten deel val
                                  ek registreer al meer “toeval” 
                                     
                                 ek, ’n hamel van hierdie jare,
                                        aan vele moers gesuip,
                                           gaan op my oudag
                                      hanser om met my taal.

In “met die jare” en “jaarringe” beskryf hy hoe vriendskappe lewenslank gevorm word.

In  “bewaar die knikkertjie” rig hy hom tot sy neef Pieter Viljoen. Hy gee insigte in die probleme met geheue wat ’n mens op hierdie leeftyd self ervaar of hoe jy dit by ander moet hanteer.

                                      bewaar die knikkertjie
                                          vir my neef Pieter Viljoen
                                       
  met weersiens is daar in jou oë
                                            geen vrae meer, herkenning
                                               en onthou is uitgeknikker
                                                 ons goeie jare en drome,
                                          gedeelde verlede, vonk nie meer
                                           in jou neurone, spring nie meer
                                                   ligvoets sinapse oor
                                         jy het ons verloor, en nou is soveel
                                            eensydig in my alleen gestoor
                                                kom ons speel ’n speletjie
                                        uit vroeë tyd: bewaar die knikkertjie
                                                      ek sal demonstreer
– as ék nog reg onthou –
dan raai jy in watter hand
ek ons froetankie bewaar;
      daarna ruil ons om
      en kry jy jou beurt
onthou om albei vuiste styf
                                                toe te hou, en net oop te maak
                                                as ek reg wys, en wen ...

In “oujong” en “kleingoed” word die oudag sonder eie kinders en dié mét kleinkinders gekontrasteer.

                     oujong
           sonder kooigoed van vlees en bloed
         duur ons rustig sonder kleingoed, sommer
            lekker oujong solank die lewe hou

                                         kleingoed
             uitgelate trappel kleingoed vol vertrou op ouma af,
                   spring teen haar op, en klou met taai  handjies
              waar hulle vatplek kry; sy moet hóú, wat sy regkry
                  danksy genade, rekverbande en fisio; rustig sit
               haar gade, hou die gedoe dop met ’n boetman op
                            sy skoot wat net vir “Oupa!” oë het. 

“jongbloede” gaan oor hoe jeugdiges ’n padongeluk veroorsaak.

                            jongbloede
         roekeloos bestorm jongbloede
          die lewe, en  jaag opgewarm
                   in hoogste rat
           reg van voor ín hom in
        
         troosteloos verbleik langs die pad
      gerfies plastiekblomme aan pale en drade.                                 

Die laaste beweging in die bundel handel oor ons land se geskiedenis en oor die wreedhede, oor die misdade.

Sy “uittelrympies” handel oor  mense wat ’n kragtige stryd gevoer het. Soos Steve Biko, Chris Hani, Neil Aggett en ...

                                      Suna Venter, Suna Venter
                                        10 letters, 4 lettergrepe
                                            ontvoer, die veld
                                        om jou brand gesteek
                                           jy  het vas bly staan
                                       jy het geleef vir mense
                                          se reg om te weet.

In “toe hy weer sien ...” word getoon hoe ’n seun volwasse word tussen al die gebeurtenisse oor die jare heen –  van ’n lewe van CSV-kampe tot die skiet van vryheidsvegters  en die aanpassing by die Nuwe Suid-Afrika.

In “een aand op ’n trein” word ’n seun slagoffer van ’n pedofiel en  jare later soek hy rigting in psigoterapie.

Johan Rabie Murray sluit die bundel met “dis ’n vrydagaand”, ’n liedteks wat volkspelelaers  “vryskeppend  en uitbundig na eie choreografie” kan dans, en “op eie maat en wysie” kan sing. Die Volkspelebeweging het ’n baie lang geskiedenis. Ek moet erken ek moes naslaan om te sien of dit nog bestaan. In 2004 is daar nog handboeke daaroor vir skole uitgegee. Maar hier is gedeeltes in die liedteks wat, in vergelyking met die ander gedigte, te “outyds” en “kinderlik” voorkom: “boemsedeisie”; “woertswarts hier / en ’n  tjoef-tjaf daar”; “’n kansie-vat-aand”, ens.

Ten slotte, “kardoesie”:
                           
liefde kan mens nie hoes nie
                             seer is nie om oor te proes nie
                                teen die lewe help koes nie
                             geluk g’n gratis in ’n kardoesie

 

The post <em>intussen</em> deur Johan Rabie Murray: ’n FMR-resensie appeared first on LitNet.

Antjie Krog, communality and the need for interconnectedness with the other in Mede-wete

$
0
0

Abstract

This article investigates the concept of interconnectedness or interconnectedness-towards-wholeness and the functioning thereof in Antjie Krog’s 2014 poetry volume Mede-wete (usually written without the hyphen; literally shared knowledge) the English version is titled Synapse). The search for a multilevel union serves a continuous theme in Mede-wete. The need for interconnectedness, a concept closely linked to African philosophy, is a recurring theme in Krog's oeuvre.

Interconnectedness is grounded in the African worldview ubuntu, where the relationship between the self and the other is emphasised. The article highlights the different forms of human connections and the key role of the community in the successful embodiment of ubuntu. The views of various African philosophers, including John Mbiti, Ifeanyi Menkiti and Kwame Gyekye, are presented, as Krog’s interpretation of interconnectedness is in line with theirs (and she also uses the terms interconnectedness and ubuntu interchangeably).

In her oeuvre, Krog focuses on the successful integration between the self and the other within a South African context. Throughout Mede-wete, however, there is the suggestion that successful connection between the self and others is very difficult, and even impossible. As in A change of tongue (2003), food is often presented as a means to reconcile the self with the other. In this article I seek to investigate the concept of interconnection in Krog’s Mede-wete and how it connects to the concept of ubuntu in African philosophy. This is done by a discussion of selected poems. The conclusion is that the preparation of food and the act of eating together is a way to achieve a connection between the self and the other.

Keywords: African philosophy; community; communality; food and reconciliation; forgiveness; interconnectedness; interconnectedness-toward-wholeness; Antjie Krog; Mede-wete; reconciliation; Synapse; ubuntu

 

Lees die volledige artikel in Afrikaans

Antjie Krog, gemeenskaplikheid en die behoefte aan interverbondenheid in Mede-wete (2014)

The post Antjie Krog, communality and the need for interconnectedness with the other in <i>Mede-wete</i> appeared first on LitNet.

Migrant literature themes in Die wêreld van Charlie Oeng by Etienne van Heerden

$
0
0

Abstract

Migrant literature illuminates distinctive, unique themes which are related, among others, to the reconstruction of personal and cultural identity under alienating conditions in host countries. Concepts such as hybridity, displacement, being in between, border zones, diaspora and fragmentation become increasingly important in conditions where the cultural frame of reference of migrants differs drastically from those of host countries. This article investigates how migrant literature themes in Die wêreld van Charlie Oeng are used to draw a comparison between the field of experience of non-Western migrants in Western host countries and the indigenous black population in South Africa during the apartheid era.

Because migration by definition constitutes a transfer from one territory to another, the different spaces within which Die wêreld van Charlie Oeng takes place, namely the Netherlands and South Africa during the 1960s, are briefly discussed and the defining moments of Chinese migration to the Netherlands and South Africa indicated. No study on migrant literature would be complete without an evaluation of personal and cultural identity and the influence thereof on the daily lives of the individual. Lastly, migrant literature as a sub-genre is discussed and it is indicated how themes pertaining to migrant literature are developed in the novel to indicate that a discriminatory system leads to negative outcomes for both the oppressor and the oppressed, not only at a personal level, but also within the broader societal situation of a particular country.

Keywords: apartheid; cultural and value systems; discrimination; displacement; human dignity; identity; ideology; marginalisation; migrant literature; power structures; prejudice

Lees die volledige artikel in Afrikaans

Migranteliteratuurtemas in Die wêreld van Charlie Oeng deur Etienne van Heerden

The post Migrant literature themes in <i>Die wêreld van Charlie Oeng</i> by Etienne van Heerden appeared first on LitNet.

ATKV-Woordveertjies 2019 oop vir inskrywings

Aischulos die teoloog

$
0
0

https://commons.wikimedia.org/wiki/File:DD-Oper-N1-Zeus-Prometheus.jpg

Zeus in die Prometheus (Grieks Promêtheús: “Hy wat voorinsig het”) van Aischulos skep ’n probleem. Hy word daarin voorgestel as ’n hardvogtige, onbillike, ongenaakbare, onbuigbare en onbarmhartige tiran (túrranos, despoot). Dit pas nie by die Zeus in sy ander ses oorgeblewe dramas nie, waar hy meer genaakbaar geword het in terme van wat die menslike pólis (stadstaat) eerder van hom verwag. Daar is dus twee beelde van Zeus uiteindelik by Aischulos. K Reinhardt, Aischulos als Regisseur und Theologe (Bern, 1949) skroom dan ook nie om twee gesigte aan Zeus by Aischulos toe te ken nie. Aischulos moes met hierdie ongerymdheid en teenstrydigheid in sy diepste siel geworstel het. Die enigste manier om hierdie spanning in die Zeus-beeld by hom te verklaar is om ’n ontwikkelingsteorie by die wese van Zeus te sien. Of het Aischulos se seun Euphorion, as ’n tragiese dramaturg in sy eie reg, eerder hierdie werk geskryf soos sommige geleerdes ’n uitvlug uit die probleem wil soek? Maar dan, wat van die Oresteía as trilogie?

In die Prometheus wou Zeus, die jong Oppergod pas aan die bewind gekom, hom met alle mag teen alle opposisie laat geld. Hy moes nog eers volwasse word en ontwikkel tot wat die mens van hom verwag. Zeus vertoon hier eienskappe wat die ou Grieke nie voorheen aan hom toegeken het nie. In sy ander dramas, en meer spesifiek in sy Oresteía (die enigste trilogie van ’n Atheense digter wat ons vandag het), het hy nou meer genaakbaar geword deur rede én oorreding ook te aanvaar.

In die Prometheus verteenwoordig Zeus suiwer die wet van die jus naturae, onpersoonlik en geheel a-moreel. Die jus naturalis (die natuurlike wet teenoor die natuurwet) sou later moes kom. In die plek van die primitiewe wraak-wet (die lex talionis: ’n oog vir ’n oog en ’n tand vir ’n tand) het menslike billikheid gekom. Die primitiewe natuur-god Zeus moes plek maak vir ’n  Zeus meer gesofistikeerd en verfynd sonder om sy almag, regverdigheid en barmhartigheid te verloor. In die Eumenides (die laaste drama van Aischulos se trilogie die Oresteía), vind ons Orestes in Delphi by die altaar van Apollo. Apollo sê hom aan om na Athene te gaan en geregtigheid by Pallas Athena te gaan soek, as die moordenaar van sy moeder Klutaimnestra - Klutaimnestra wat weer voorheen sy vader, Agamemnon, op uiters sluwe wyse vermoor het. Orestes het gemeen dat hy die regte ding gedoen het deur sy vader se onskuldige moord te wreek. In Athene beland Orestes dan voor die Raad van die Areopagus, ’n tribunaal wat sulke moordsake moes aanhoor. Die jurie stem toe gelykop, waarop Athena haar stem van vryspraak vir Orestes gee, ondanks die verskriklike en ongenaakbare teenstand van die Furieë (oftewel Erinúes, vir wie sy ten slotte paai deur aan hulle hul eie aparte eerbare domein toe te ken). Uiteindelik moet ons dit vandag seker alles die beste sien in die lig en perspektiewe van Sarah B Promeroy in haar Ancient Greece: A Political, Social and Cultural History (OUP, 1999).

Die verandering van die morele beeld by Zeus in Aischulos se Prometheus stem in ’n sekere sin ooreen met Ludwig Feuerbach se filosofie oor die godsbeeld soos uiteengesit in sy Das Wesen der Religion van 1845 en Theogonie van 1857, voorafgegaan deur sy Gedanken über Tod und Unsterblichkeit van 1830. In kort kom dit daarop neer dat God (“Wie hy ook al is”: vgl L Golden, TAPA, vol XCII, 1961, pp 156-167 vir die geval van die oud-Griekse Zeus) nie die mens gemaak het nie, maar die mens God gemaak, oftewel rasioneel ontdek het. Dit is die mens wat aan God die goeie moraal gegee het wat hy self nie kan wees nie, maar waarna hy strewe. God transendeer nie die mens nie, maar is self immanent teenwoordig in die mens. So is die mens ’n ekstensie van God.

In die NT teologie bestaan daar ’n goeie parallel. Marcion van Sinope aan die Swart See, het die Judaïstiese Jahwe(h), die Skepper-God (Demiourgós: die “Wêreldskepper”) van die Hebreeuse OT, ook gesien as wispelturig, kwaadwillig, onkundig (teenoor die menslike self), en wrede God. Net mooi die teendeel van die NT se  Jesus Christus wat vol liefde en mededoë is. Teenoor die onverbiddelike torah, nómos, oftewel “wet” van die OT, het hy die agápê (“liefde” en “mededoë”) van die NT gesien. Marcion het gemeen dat net Paulus en (gedeeltelik ook) Lukas in die NT die geestelike en pneumatiese wat aan die agápê geknoop word, verstaan het. Daarom het hy dan ook die NT teks gesuiwer van die oordeel van die wet en sy eie Bybel saamgestel, wat Adolf Harnack probeer rekonstrueer het (vgl. Harnack se Das Evangelium von Fremden Gott, Texte und Unterschungen zur Geschichte der altchristlichen Literatur, XLV van 1921). Waar Marcion egter nog ’n monoteïsme verkondig het, het Aischulos ’n henoteïsme ontwerp waar die ander gode in sy panteon elkeen aparte aspekte van die (een sentrale) oppergod verteenwoordig. Aischulos het die antropomorfistiese politeïsme aanvaar wat hy geërf het. Vir Marcion vgl verder EC Blackman, Marcion and his Influence  (1948/2004); en John Knox, Marcion and the New Testament: An Essay in the Early History of the Canon (Chicago, 1942). Marcion het volgehou dat met die kruisiging van Jesus die God van die OT (Jahwe) eintlik gesterf het om ’n nuwe bedeling te laat aanbreek waar die Messias wat Jesaja 53 voorspel het, nou die “vleesgeworde” God geword het.


Vir verdere literatuur hier, vgl Todd, O.J. 1925. “The Character of Zeus in Aeschylus’ Prometheus Bound” (in Classical Quarterley 1925, pp. 61-67);  Lloyd-Jones, H. 1971. Berkeley.The Justice of Zeus ; L Golden, L. 1962. Zeus the Protector and the Destroyer” (CP LVII [1962], pp. 20-25);  Dodds, ER. 1956. Berkeley. The Greeks and the Irrational; WKC Guthrie, WKC. 1968. London. The Greeks and their Gods; Adkins,AWH. 1972.Homeric Gods and the Values of Homeric Society” (in Journal of Hellenic Studies [1972], pp. 1-19); Winnigton-Ingram, RP. 1954.A Religious Function of Greek Tragedy” (in Journal of Hellenic Studies LXXIV [1954], pp. 16-24); Winnington-Ingram, RP. 1948. “Clytemnestra and the Vote of Athena” (in Journal of Hellenic Studies LXVIII [1948], pp. 130-47); Stock, R. 1959. Het griekshe drama en de westerse mens (by Desclée de Bouwer, 1959); Cronjé, Jakobus van Wyk. 1975. Stellenbosch. Die voorstelling van Zeus in Aischulos (MA-skripsie [1959] Universiteit van Stellenbosch); Nilsson, Martin 1955-61. Geschichte der griechischen Religion (in Handbuch der Altertumswissenschaft, 2de dr. [1955-61]; Burtkert, Walter. 1985. Cambridge, Massachusetts. Greek Religion.

The post Aischulos die teoloog appeared first on LitNet.

Malene Breytenbach (1948–)

$
0
0

Gebore en getoë

Malene Breytenbach is op 1 September 1948 op Port Shepstone gebore. Haar pa is op Greyton gebore en toe sy pa dood is, het die gesin na Stellenbosch getrek. Daar het haar pa aan Paul Roos Gimnasium gematrikuleer. Dit was swaar jare en hy kon nie universiteit toe gaan nie, met die gevolg dat hy saam met sy suster se man in die Oos-Kaap gaan boer het.

Malene se oupa van moederskant het naby Matatiele geboer. Daar het Malene se ma en pa mekaar ontmoet en is hulle getroud.

Malene vertel aan LitNet: “Daardie jare was die kolonies aan die ontwikkel. Mense het die indruk gehad dat daar eindelose geleenthede vir avontuurlustige mense was wat graag pioniers wou wees en daardie lande wou tem en help ontwikkel het. My pa was een van die hoopvolles en die enigste van sy familie wat buite Suid-Afrika na die noorde en wel na die ou Suid-Rhodesië (later Zimbabwe) wou gaan. Na ’n paar omswerwinge (en ’n amperse malaria-dood) het hy in Gwelo (vandag Gweru) te lande gekom en my ma, my ouer suster, Menanteau, en ek (nog ’n baba) per trein laat kom waar ons nog by Ouma in Natal gebly het.”

Malene se pa het by die Dairy Marketing Board gewerk, maar hy wou eintlik net boer. Die naaste wat hy daaraan gekom het, was ’n klein plasie noord van Gwelo waar hy met wisselende sukses en met verskillende gewasse en vee geboer het.

Maar toe sy weer sien, het hulle weer in hulle huis op die dorp gebly. “Die dorpshuis, met sy groot tuin, lekker bure, en my beste vriendin wat langsaan woon, was ’n gesellige plek en naby skole. My herinneringe is goed, maar kinders is nie altyd bewus van hulle ouers se probleme as hulle self meestal gelukkige kinderjare beleef het nie.”

Malene onthou die plasie waar hulle vir ’n paar jaar gebly het, as ’n towerplek, hoewel hulle daar altyd bewus was van gevaar wat gedreig het. Die huis was ’n koloniale ou kasarm met gewels, die spook van ’n vorige eienaar wat selfmoord gepleeg het (het haar ma gesweer), ’n enorme tuin, visdam, plaasdam, boorde, honde, katte, hoenders, ’n wye verskeidenheid voëls, wilde diere en wilde werkers.

“Daar het mense naweke in hulle compound gefuif en gerumoer en tromme geslaan. Dit het van kleintyd af ’n gevoel van onheil gegee, wat my bygebly het selfs nadat ons teruggetrek het dorp toe en ek die skoolkadette se tromme gehoor het. Ons tuinier is eendag in hegtenis geneem vir die moord op vyf mense. My pa is amper deur ’n dronk werker met ’n mes gesteek. Dit was wilde dae daardie en my ma het in vrees gelewe. In Rhodesië het onluste en politieke onrus toegeneem en dit het ’n wanklank veroorsaak in kinderjare wat meesal gelukkig was.” (aan LitNet)

Malene se eerste skool was Cecil John Rhodes Primary en sy is met die aanvang van haar hoërskooljare na die Chaplin High School. Sy het gesing, was kunstig en het goed gevaar op skool en het altyd goeie punte vir opstelle gekry. “Die mense van Britse afkoms het hulleself as superieur beskou en ’n Afrikaner moes presteer om vir hulle te kon vinger wys. Tot my verbasing het ek ’n landswye opstelkompetisie gewen.”

Baie van haar skoolmaats het in die latere Bosoorlog geveg en een was prominent in die gevreesde Selous Scouts.

Die Engelse skole was besonder goeie skole met onderwysers wat sy tot vandag met dankbaarheid onthou. Daar het sy haar liefde vir lees ontwikkel. Sy het net Engelse boeke gelees. Al Afrikaans wat sy gelees het, was koerante, Brandwag en Die Huisgenoot wat haar ouers uit Suid-Afrika bestel het en wat per opgerolde pos aangekom het. Hulle het darem ook na die Afrikaanse radiostasie geluister. Die meeste van Malene se vriende was Engels, maar sy het darem een goeie Afrikaanse vriendin, Magda, gehad.

“My ouers het Afrikaanse en Engelse vriende gehad. As daar Afrikaanse ‘kultuuraande’ was, het ons dit bygewoon. Ek het in konserte opgetree en solo gesing. (Dit het my ’n hopelose ambisie gegee om operasangeres te word!) Op skool het ek ook hoofrolletjies in verhoogopvoerings gehad; een was ’n heks. Toe verbeel ek my die verhoog is my voorland.”

Maar die gesin se tydjie in Suid-Rhodesië het in die middel van Malene se hoërskooljare, toe sy veertien was, tot ’n einde gekom toe haar ouers besluit het om na Suid-Afrika terug te keer en in Pretoria te gaan woon, waar hulle albei familie gehad het. Haar beste vriendinne, Mary en Magda, was ’n groot verlies toe sy as tiener geëmigreer het. Sy het egter al die jare met Mary kontak behou en hulle het oor en weer gekuier, selfs tydens die oorlog, totdat Mary oorlede is.

In Pretoria is Malene na die Afrikaanse Hoër Meisieskool omdat Frans en Latyn twee van haar vakke was. Sy moes verafrikaans en sy kon nie eens in Afrikaans spel nie. Haar wiskunde was agter en sy moes dit in matriek as vak laat vaar. “Dit was ’n goeie skool met uitstekende, aanmoedigende onnies, maar dit was ’n meisieskool, wat vreemd was. Ek het gevind dat ek nou in ’n groot dam swem waar kompetisie veel sterker is. Watter aanpassing! Ek was darem nie ongelukkig nie en het met die skoolwerk ingehaal en vriende gemaak, maar na Gwelo was dit veel minder lekker en ek het baie terugverlang.” Malene matrikuleer in 1965.

Sy vertel verder: “In my vorige, Engelse skool het ek agtergekom ek doen goed met skryfwerk, maar in AHM moes ek myself Afrikaans leer. Hoe béter kon ek dit doen as om ander skrywers te lees, te sien hoe hulle die taal inmekaarsit? Die verskil in my lewe is gemaak deur toegewyde onderwysers; dat hulle hul op élke leerling toegespits het. Niemand was net ’n nommer nie.” (aan LitNet)

Sy vertel aan Vrouekeur (8 Februarie 2019) sy het half Engels gevoel. "Ons was immigrante, anders as die gevestigde Pretorianers, en die aanpassing was moeilik. Ek moes ook baie vinnig leer om goed in Afrikaans te spel. Dis van baie lees wat my Afrikaans soveel verbeter het. Een boek wat ek onthou omdat dit my so diep getref het, was Die swerfjare van Poppie Nongena."

Verdere studie en werk

Na skool is Malene na die Universiteit van Pretoria, waar sy haar BA-graad met hoofvakke Frans en Engels verwerf. Op universiteit ontmoet sy ’n jong dosent in Volkekunde, Willie Breytenbach. Sy het Volkekunde uit nuuskierigheid geloop en later is sy en Willie getroud. Hy oorreed haar om haar BA Honneurs-graad in Engels te verwerf, terwyl hy sy MA en doktorsgraad een na die ander met lof behaal.

In Pretoria, ná universiteit, werk Malene as vertaler by onder meer Krygkor en beleef baie besige sosiale jare saam met haar man. Hulle dogter, Karen (hulle enigste kind), is in 1981 gebore. In 2012 het Willie en Malene ’n blondekop kleindogter, Mia, ryker geword wat net soos haar ma lyk. Om ouma te wees, is vir Malene ’n baie groot voorreg.

In 1985 verhuis die gesin na Stellenbosch, waar Willie hoof van die Departement van Afrikastudie word. Malene maak kind groot en pas aan by die nuwe omgewing. Sy was aanvanklik oortuig dat sy te dom is vir nagraadse studies, maar begin tog weer te studeer aan die Universiteit  Stellenbosch. Sy behaal ’n honneurs- en magistergraad, asook haar DPhil in joernalistiek, ’n MA in Ou Nabye-Oosterse Studie en ’n MPhil in Antieke Studie. Malene behaal haar honneursgraad in joernalistiek met lof, en was een van die top-presteerders in haar klas, hoewel sy die oudste van die 24 studente in die klas was. Haar diepte-projek het oor Malawi se probleme onder die oppervlak, soos VIGS, armoede en politieke onderstrominge gehandel.

Oor hierdie nagraadse studie (waarvoor sy eers gedink sy is te "dom") sê Malene aan Vrouekeur (8 September 2019) dat mens nie jouself moet onderskat nie. "As jy regtig wil, kan jy. Dit het vir my so lekker geword om al daardie studies aan te pak, ek kon nie ophou nie. Mens word soveel meer belese en ryper soos dit aangaan. Mens kan baie in ’n dag inpas, jy moet net jou tyd reg bestee."

Sy werk ook by die universiteit, van openbare betrekkinge tot kommunikasie tot die Stellenbosch Stigting. Sy besef teen daardie tyd dat dit makliker word om te studeer namate ’n mens meer belese, wyser en ryper raak.

Terwyl Malene studeer het, was sy te besig om fiksie te skryf, maar die oomblik toe haar studies klaar was, begin sy skryf en debuteer met ’n liefdesverhaal, Palmyra herleef, wat in 2005 by LAPA Uitgewers se Treffer-Boekklub verskyn. Dit is geskryf na aanleiding van haar MPhil in Antieke Studie toe Malene ’n tesis oor die fassinerende koningin Zenobia van Palmyra gedoen het. Dit is ook gebaseer op haar ondervinding om as ouer vrou weer te studeer, en sy kon die kennis en ondervinding wat sy opgedoen het, in haar studies oor die Ou Nabye-Ooste vir hierdie roman inspan.

Sy trek toe los en skryf binne vier jaar negentien liefdesverhale vir LAPA en nog ’n aantal vir NB Uitgewers. Aanvanklik dink sy dat sy nie in Afrikaans sal kan skryf nie, maar sy doen haar “vakleerlingskap” met ’n tweetalige woordeboek altyd langs haar.

Malene skryf maklik etlike romanses elke jaar. Haar uitgewers was versigtig hiervoor en het voorgestel dat sy ’n skuilnaam gebruik. In 2008 het sy twee romanses onder die naam Marilyn Bennett geskryf.

Terwyl sy voltyds werk, skryf Malene oor naweke en in die aande, maar einde 2008 tree sy af en toe kan sy werk wanneer en waar sy wil. “Ek het altyd iets wat ek skryf en in my kop dwaal die stories altyd rond. Ek is van plan om, as my kop hou, die een roman na die ander te skryf. Willie, my man, is geduldig en hy kan hom altyd besig hou. Hy moedig my nog altyd aan en voel beslis nie bedreig deur my skryfwerk nie, want hy is nog altyd ’n presteerder en is tans emeritus professor.” (aan LitNet)

Hulle dogter Karen het ook joernalistiek geswot, soos haar ma, en joernalis geword, en het ook politieke wetenskap geswot, soos haar pa. Karen se ervarings as joernalis is vir Malene ’n bron van inligting en inspirasie, want tydens haar skooljare was sy alewig aan die studeer en was sy altyd bang sy skeep Karen af. “Ongelukkig is ek verbete en obsessief en as ek ’n ding aanpak, is ek soos ’n Rottweiler wat nie los nie. Sy was darem al op universiteit toe ek begin fiksie skryf.”

Malene se redakteur, Madri Victor, moedig haar toe aan om ’n roman te skryf – iets wat so ’n bietjie meer om die lyf het as die liefdesverhaal of romanses. Zimbabwe was nog altyd in haar hart en kop en sy verafsku Mugabe en wat met die land gebeur het. Veral wat die plaasonteienings betref. “Ek moes daaroor skryf. Zimbabwe is vir my sinoniem met verwoesting en pyn.” (Beeld, 2 Augustus 2009). Toe skryf sy Gister is ’n ver land wat in 2009 by Tafelberg verskyn het.

Gister is ’n ver land vertel die verhaal van Maureen Sneddon Barnard wat in 1955 inderhaas uit Kenia moes vlug toe die Mau Mau hulle plaas aanval en haar man en tienjarige seun vermoor. Sy en haar dogter gaan woon in Rhodesië en haar tweede huwelik is weer met ’n boer. Hy is egter in die Bosoorlog oorlede. En toe in 2003 ontvang sy ’n uitsettingsbevel en moet die 79-jarige vrou dadelik haar familieplaas in Zimbabwe verlaat.

Melanie, Maureen se 40-jarige kleindogter, en haar oom Dawid is na Zimbabwe om Maureen en haar dogter, Elizabeth (Melanie se ma) te gaan haal en na Pretoria te neem. Die eerste vier hoofstukke word vanuit Melanie se perspektief vertel.

Vanaf hoofstuk 5 is Maureen die verteller. En hier word dagboeke, koerantknipsels en dokumente veral in terugflitse gebruik om die storie te vertel. Maureen se storie word teruggeneem na haar ouma, wat ’n verpleegster tydens die Anglo-Boereoorlog was. Ook die politieke onrus wat aangaande toeneem, eers in Kenia en later veral die Rhodesiese oorlog van 1972 tot 1980, wat nie net liggaamlike letsels nie, maar ook geestelike letsels laat, word goed vertel.

Vir Stoffel Cilliers (Beeld, 12 Augustus 2009) is Maureen ’n sterk persoonlikheid wat die leser nie sommer sal vergeet nie. Haar dogter, Elizabeth, daarenteen, “dra oorlog in haar saam, soos ’n virus” (p 69). Vir Cilliers bly die grootsheid van Afrika ’n tema van hierdie uiters realistiese, aktuele roman. Hy beskou die roman as ’n besonder fyn studie in verhoudinge.

“Nie slegs tussen mans en vroue nie, maar ook tussen meerderes en minderes, tussen swart en wit, tussen vyandige vegtendes, tussen buitelugmense en fynbesnaardes. (...) Uitstekende navorsing is gedoen oor Kenia en Zimbabwe. Die natuur, die mense en hul kultuur word in fyn besonderhede beskryf. ’n Nuttige kaart en woordelys dra by tot beter begrip. Die outentieke politieke gebeure wat die agtergrond vorm, maak die roman oortuigend. (...) ’n Vlot vertelstyl, oortuigende karakterbeelding en natuurlike dialoog dra by om hierdie stimulerende roman met sy dokumentêre inslag ’n aangename leeservaring te maak. Dit is ’n stewige, eietydse roman, doelgerig en insiggewend geskryf.”

Siska Martin (Volksblad, 4 Augustus 2009) beskryf Gister is ’n ver land as ’n roman wat vertel van liefde, verlies, waagmoed en hardkoppigheid. “Breytenbach skryf uit eerstehandse ondervinding oor die lewe in die ou Rhodesië, nog voor Ian Smith se onafhanklikheidsverklaring. Sy skryf met begrip vir dié wat daar gebore is en daar grootgeword het se liefde vir dié mooi land. Ja, Gister is ’n ver land is fiksie, maar die 352 blaaie van dié slapbandboek kan maklik die verhaal van menige Zimbabwiër vertel wat alles verloor het en gelukkig was om elders ’n heenkome te vind.”

Mariana Loots skryf in Die Burger (datum onbekend) dat dit ’n hoogs leesbare roman is, hoewel dit plek-plek sterk op stereotipes steun.

Oor die vreesaanjaende situasies in Zimbabwe en die Mau Mau-aanval in Kenia wat Malene so lewensgetrou beskryf, vertel sy (Beeld, 2 Augustus 2009): “Mense het uit die lande in die noorde wat uhuru gekry het, suid gevlug. My ouers het iewers pamflette gekry oor die gruweldade van die Mau Mau. Ons het bure gehad met ’n dogter wat Frans magtig was. Sy het gaan tolk vir Franssprekende vlugtelinge – nonne wat verkrag is, hul ore afgesny. Die bedreiging was altyd daar. ’n Kind in my klas se huis is afgebrand en hulle moes vlug. ’n Meisie van Eldoret in Kenia se ouers het haar na ons skool gestuur vir veiligheid. Ek ken die geskiedenis van Afrika.”

Malene voel dat Afrika al te veel van sy mense opgekou en uitgespoeg het (Beeld, 2 Augustus 2009). “Afrika is vol geweld, haat en konflik. In my boek het ek genoem dat mense gedink het hulle kan dit besit, maar eintlik het hulle net tydelik ’n stuk geil aarde vervreem van ander wat dit ook begeer en wat dit met geweld weer van hulle vervreem het. ’n Mens verlang terug, maar na skimme van die werklikheid wat verby is. Wat nou Zimbabwe is, is ’n tragedie. Afrika maak my soms bang. Teen die dramatiese historiese en politieke agtergrond van die boek bly jou fokus egter op die universele dinge waarmee mense hulle besig hou. Die lewe gaan voort te midde van die groot gebeure. Die media vertel ons wat besig is om óm ons te gebeur, ons praat met mekaar daaroor, ons vrees, maar ons hoop die ergste sal nie met ons gebeur nie. Jy leef gedurig in spanning. Almal sien die golwe van politieke onrus kom, maar wat kan jy doen om dit te keer?”

Suzanne Bezuidenhout skryf in haar resensie op LitNet Gister is ’n ver land ’n baie aktuele roman is wat Afrika in al sy grootsheid en gewelddadigheid vir die leser teken. Die hooftemas is die tydelikheid van besit, liefde, verlies en die verwerking van trauma. “Dié reis is nie net ’n verkenning van die Afrika-ruimte nie, maar tegelyk ’n kartering van Afrika se geskiedenis van geweld as gevolg van die drang om te besit en te heers. Deur Maureen se herinneringe aan haar verlede in Kenia en die destydse Rhodesië word die leser op ’n meer persoonlike reis geneem. Haar herinneringe word gekenmerk deur die ervaring van verlies. Deur Maureen se verlies van grond én van geliefdes word die tydelikheid en kortstondigheid van alle besit, ook die lewe, beklemtoon. (...) Met Gister is ’n ver land slaag Breytenbach daarin om ’n aktuele en boeiende roman te skryf. Afrika word uitgebeeld as ’n ruimte van skoonheid en geweld, van hoop en verlies, en ’n ruimte wat só veel kan gee, maar ook kan neem. In die roman lewer Breytenbach kommentaar op die drang om te besit en te heers. Die leser besef dat wanneer dit by Afrika en sy geskiedenis kom, alle besit en heerskappy bloot ’n tydelike vergunning is.”

’n Afrikaanse roman oor Zimbabwe deur ’n wit vrou is iets raars. Hieroor sê Malene (Beeld, 2 Augustus 2009) dat Afrikaans en Engels ewe swaar by haar weeg. Haar ouerhuis was Afrikaans en sy is met ’n Afrikaanse man getroud. Maar in haar jeug het sy meestal Engels gepraat, skoolgegaan en gestudeer. In Gister is ’n ver land is die karakters Engels en die inligting wat sy nagevors het, was Engels. Haar karakters praat hopelik soos die mense destyds in Zimbabwe gepraat het, of soos sy dit onthou.

In 2010 word Malene se volgende roman, Pluimprinse, gepubliseer. Die verhaal handel oor Olivia Bailey wat uit Kaapstad vlug nadat sy in haar huis aangerand is. Sy gaan na haar ouma in Oudtshoorn wat sy glad nie ken nie. Haar ma is deur haar ortodoks-Joodse pa onterf toe sy met ’n nie-Jood, Olivia se pa, weggeloop het.

Nadat Olivia op Oudtshoorn aangekom het, loop sy op die voetspore van een van haar voorsate, Sarah, wat, soos Olivia se ma, met die “verkeerde” man deurmekaar geraak het. Tydens haar soektog in die ou goed en met haar ouma se vertellings, kom sy op baie interessante inligting oor Sarah en haar tydgenote af. Die pluimpaleise van daardie jare wat tekens van die rykdom van die eienaars as, is die middelpunt van die verhaal. Die leser leer nie net die Oudtshoorn van vandag beter ken nie, maar ook die dorp se volstruisveer-geskiedenis. Daar word ook meer vertel van die destydse Joodse gemeenskap van Oudtshoorn. Die volstruisveerhandel was hulle belangrikste sakebedryf. Die probleme wat die Jode daardie jare ondervind het, word ook uitgebeeld. Die argitektuur van Charles Bullock en Johannes Egbertus Vixseboxse, die twee argitekte wat hoofsaaklike betrokke was by die bou van die pluimpaleise, word aan die leser voorgestel.

Volgens Stephanie Nieuwoudt (Rapport, 24 Julie 2010) is daar ’n paar dingetjies wat pla, soos die herhaaldelike verwysing na die feit dat Olivia se oë verskillende kleure is en die herhaaldelike verwysing na verval, maar dit is ’n heel leesbare boek wat jou lus maak om Oudtshoorn, en sy pluimpaleise, van naderby te gaan beleef.

Ronel Nel (Beeld, 19 Julie 2010) beskou Malene as ’n uithaler-storieverteller wat ’n era blootlê wat inherent aan die erfenis van die Wes-Kaap is. “Sy pendel gemaklik tussen die huidige en die verlede, en sodoende word die vergelyking van die toe en die nou soomloos omarm. Die pas van die boek taan soms, juis vanweë die lang haltes by die geskiedenis van die vervloë Oudtshoorn, en dit laat die leser voel dat hy nie heeltemal met ’n roman te doen het nie. As ’n stuk gedramatiseerde geskiedskrywing is dit ’n kragtoer.”

Corrie Geldenhuys (Volksblad, 6 Augustus 2010) het dieselfde voorbehoude as Nieuwoudt, maar beskou Pluimprinse as bevredigend en met tye boeiende leesstof oor die Oudtshoorn van weleer en vandag.

Riette Rust (Die Burger blogs) skryf: “Die historiese blik op Oudtshoorn is die sterkste element in hierdie roman. Breytenbach het die gegewens goed  na gevors, ook dié van die  argitekte  Charles Bullock en Johannes  Vixseboxse. Een van die  mooiste beskry wings is dié van die pluimpaleise wat hulle gebou het.  Breytenbach skryf: ‘Soos elegante  bejaardes staan hulle daar, in valletjies en kant, bepluim en gekorset.’ Wanneer die gloriedae van die  volstruisbedryf taan en geboue verval, verval verhoudings ook en sterf  familielede. Die mens is so anders as die volstruis ‘wat die vermoë (het) om (weens die oerkrag in hom) deur voor- en teëspoed te oorleef,’ is die boodskap.

“Soos die geskiedenis vir Olivia begin lewe, begin haar helings proses. Op 35 vind sy liefde en erf sy ook Courland House, haar  ouma se imposante tuiste met sy koper- en baldakyn-beddens.

“Hierdie roman sorg vir ’n paar  interessante kinkels rondom  identiteit: Is Abie, die man wat deur Olivia se  ouma aangestel is om haar kleindogter op te pas, werklik ’n  uitvaagsel? En wat is die waarheid  agter Michel le Riche se vriendskap met ’n pragtige meisie? Olivia vind algaande meer oor haar eie identiteit uit. Van die  begin af weet die leser Olivia het heterochronia – een blou en een groen oog, en is effe  heldersiende. Maar haar oumagrootjie Sarah se verlede, wat ’n huwelik met Piotr Ussakov, ’n Russiese prins en  wêreldklas  pianis, insluit, hou ver rassende nuus vir Olivia in.

“Die roman kom ongelukkig ’n sterk spanningslyn kort, dit boei nie  deuren tyd nie. Daarby word die leser her haaldelik en pertinent herinner dat die roman oor verval handel. Nie al die karakters is ewe  volrond nie. Paul Wannenburg, ouma Rebekah se dokter, is darem net te standvastig en goed. Abie wat ‘sy  rebelsheid soos ’n kledingstuk dra’ is veel interessanter. So ook die elegante Rebekah wat nog haar eie motor  bestuur en sedert haar man se dood nie meer kosjer leef nie. Soms is die taalgebruik outyds en werk die dialoog nie heeltemal nie.

“Kritiek daar gelaat, as jy van ge drama tiseerde geskiedenis hou, ’n  sagte plekkie vir Oudtshoorn het en nie lus het vir hogere letter kunde nie, lees  gerus hierdie storie.”

Volgens Gerard Scholtz (Die Burger, 5 Julie 2010) vloei Malene se skryfstyl, die storielyne en tydspronge in Pluimprinse maklik. Hy wil weet of dit ook haar ervaring was tydens die skryfproses – dat die skrywe en die storie maklik gekom het. “Die roman het anders verloop, maar ek het ’n groot deel oorgeskryf. Ek wou vertel hoe sekere families (Afrikaners, Jode en Engelse) tydens Oudtshoorn se bloeitydperk en in die hede op mekaar inwerk. Wat was die (soms) tragiese gevolge van die voorgeslagte se doen en late? In die tweede weergawe het Olivia my hoofkarakter in die hede geword en het ek die argitekte wat die herehuise geskep het, as karakters ingebring. Sarah, die ander hoofkarakter, uit die verlede het ook ’n meer definitiewe persoonlikheid gekry. Daarna het dit gevloei.”

Oor die boek se omslag en titel wat deur Michiel Botha ontwerp is, vertel Malene aan Gerard Scholtz (Die Burger, 5 Julie 2010) dat Botha ook verantwoordelik was vir die omslag van Gister is ’n ver land. “Hy het dit só goed gedoen dat ek gevra het hy moet my volgende roman se omslag ook ontwerp. Met Pluimprinse het hy die belle époque, die boom van Oudtshoorn wonderlik, onverbeterlik uitgebeeld in die art nouveau-styl wat die argitekte destyds in die ontwerp van die pluimpaleise gebruik het. Hy het die volstruise, die ou Rolls-Royce en die regte lettertipe gebruik. Dit was onmiddellik vir my aanvaarbaar.”

Malene het voordat sy begin skryf het, heelwat navorsing gedoen oor die fassinerende geskiedenis van die gemeenskap van Oudtshoorn en die volstruisboerdery. Op Oudtshoorn het sy in die ou pluimpaleis, Foster’s Manor, gaan bly en die dorpe en die CP Nel-museum goed deurgegaan om sodoende meer oor Charles Bullock uit te vind. Sy het gelukkig een foto van hom opgespoor en kon hom dus goed beskryf.

Malene was vanaf 2011 tot 2013 baie bedrywig. In 2011 verskyn Bloedgrond, haar roman oor grondeise en plaasmoord, asook een van haar mediese romanses. Die roman, Eenoogkoning, word in 2012 by Naledi uitgegee en nog ’n mediese romanse en in 2013 verskyn haar eerste publikasie by Rosslyn Pers, Kennis is mag en nog twee mediese romanses.

Die hooftema in Bloedgrond is die kwessie van grondeise. Die Malaza-familie stel ’n grondeis in op twee plase in Mpumalanga in die Nieu-Skotland-distrik. ’n Joernalis, Erin Bell, bevind haar, sonder dat sy daarvoor gevra het, vierkantig binne-in die situasie. Haar broer boer op die een plaas, Misty, dit is duidelik dat die familie verwag dat Erin se man, wat ’n advokaat is en van wie sy besig is om te skei, met sy regsagtergrond hulle moet help. Die ander plaas, Annendale, is die Buchanans s’n. Die gesin is jare vantevore daar vermoor, onder andere ook Erin se jeugliefde James. Die enigste lid van die Buchanan-gesin wat die plaasmoord vrygespring het, is Andrew, ’n oud-recce. Erin word met hierdie verlede gekonfronteer.

Andrew dra verseker ’n wrok in hom rond en dit is ooglopend dat die Malazas ook nog wrokkigheid in hulle binneste ronddra, al werk hulle lankal nie meer op die plase nie, maar leiers wat in hulle gemeenskap agting wegdra. Dan is daar ook die boeregemeenskap se vrese, intimidasie en ’n boer wat vermoor word. Dit alles maak die lewe vir polisie-superintendent Elsie Redelinghuys baie moeilik.

Vir Madri Victor (Rapport, 1 Julie 2011)druk Bloedgrond die vinger op ’n seer plek in die Afrikaner se psige. “Plaasmoorde en grondeise is besonder sensitiewe onderwerpe. In dié verhaal is die fokus op die posisie van die boere teen wie grondeise ingestel word en dié wat ná ’n plaasmoord met onverwerkte emosies agterbly.

“Die Buchanans se lot word in grusame detail beskryf. Breytenbach skram doelbewus nie weg van die ongemaklike nie; sy wíl die leser skok en konfronteer met die geweld, die sinloosheid daarvan en die uitwerking wat plaasmoorde het op mense wat klaarblyklik op die rand van so ’n gebeurtenis staan – ongeag of jy die wit boer of swart plaasarbeider is.”

Victor meen dat die navorsing deeglik en deurdag is; “daar is heelwat inligting oor die regsaspekte met grond eise. Ook feitelike inligting oor die geskiedenis van die streek word verskaf. Soos met haar vorige romans bly die leser deurentyd bewus van die uitwerking wat gebeure uit die geskiedenis op individue het (konsessies wat deur die Swazi-koning weggegee is, die Boereoorlog en die ontheemding van boere in Rhodesië word betrek). Juis daardeur kry die leser ’n beter begrip vir die optrede van sowel dié teen wie eise ingestel word as die grondeiser, al lê die simpatie duidelik nie by laasgenoemde nie.

“Ondanks besonder ingewikkelde en komplekse temas, word Bloedgrond nooit ’n swaarmoe dige, neerdrukkende roman nie. Daarvoor sorg die goeie skeut liefde waarom Breytenbach bekend is, en karakters soos supt Redelinghuis, wat altyd haar braairooster en ’n sixpack in haar kattebak saamry – net ingeval.”

Op LitNet skryf Riana Scheepers in haar resensie dat die eerste deel se ligte aanslag en styl van die liefdesverhaal-genre haar ’n bietjie verwar het. Sy was ook ongemaklik met die roman. “Wat aanvanklik as Erin se verhaal begin het, nadat sy haar man Ferdie en sy wulpse sekretaresse alte hups op sy lessenaar betrap het, het al gou iets van ’n hutspot geword met ’n menigte karakters en narratiewe style. Van die erotiese beroeringe van Marianne en haar ‘heerlike, opwindende geheim’, die soeterige liefdespad van Erin en Mac (193), en die werklik onsinnige opmerkings van Erin (wat byvoorbeeld ná die moord op haar broer sê: ‘Plaasmoorde raak nou régtig onrusbarend’, 195), tot die onthutsende weergawe van geweld soos dit deur Sylvia beleef word met die aanhoor van ’n Solidariteit-program oor plaasmoorde op die radio. Die gruwels van marteling, verkragting en moord word in grafiese besonderhede aan die leser gebied. Gooi nou nog hierby in die kwasigewetenswroeginge van Alfred Malaza, ’n paar tienerkinders se klein emosionele en seksuele oprispings, én die macho-bravade van ’n gewese recce, en ek voel soos ’n verkleurmannetjie op ’n Smarties-boks.

“Die roman sou beslis gebaat het by een karakter se perspektief; dit sou koherensie gegee het aan die gebeure en dit in ’n herkenbare genre geplaas het. Want uiteindelik is Bloedgrond nie óf liefdesverhaal óf speurverhaal, of avontuurverhaal nie. Na my gevoel kan die swaarwigtige tema nie gravitas verleen aan die liefdesverhaal nie, en het die romantiese styl min bygedra tot die uitbouing van die komplekse, sentrale tema. En tog, te midde van my ongemak oor ’n konsekwente styl, is daar ook werklik opwindende momente, soos Erin se insiggewende historiese dokument oor grondbesettings in die Oos-Transvaal (nou Mpumalanga) (95 ev). Dit is een van die werklik opwindende insette in die eerste gedeelte, wat my laat wonder of Breytenbach nie ’n soortgelyke ondersoekende joernalis-karakter in nuwe romans moet ontgin nie. Dit sal die outeur se kundigheid, kennis en styl uitstekend pas.

“Dit is eers met die aanvang van die opwindende tweede gedeelte van die roman dat dit my getref het: die struktuur wat Breytenbach aan hierdie roman gee, is soortgelyk aan die uiters suksesvolle televisiereeks Law and Order. Dit is ’n program waarna ek graag kyk, veral vanweë die opwindende tweede gedeelte, waarin die regsprosesse orde in die soms rommelrige speurgedeelte skep.

"Dieselfde gebeur in Bloedgrond. Waar die eerste gedeelte gewemel het van karakters en dinge en style en onrustigheid, is Deel 2 vaartbelyn en doelgerig. Die aanbod van karakters en perspektiewe is minder, en alles gefokus op die sentrale gebeurtenis van die hofsaak en die uitwys van die skuldiges. In hierdie gedeelte het die skrywer my omgeboul: met karakters wat sprankelend ontwikkel (Elsie en Ferdie én Marianne), gebeure wat doelgerig koers kry, spanningsdrade wat stywer geknoop word met die intriges van die hofsaak, en ’n verrassende einde. Hier is Malene Breytenbach soos ’n seilskip in volle vaart, pragtig, met seile wiekend in die wind, onstuitbaar.

Bloedgrond is die rede waarom ek vermoed dat hierdie skrywer besig is om haar skrywersvisie wyer te stel, soos ek aan die begin gesê het. Ek is seker dat die volgende roman wat ek gaan lees, minder van die swiets in ’n lucky packet gaan wees; dit gaan ’n volle maaltyd wees. Met rooiwyn.”

Eenoogkoning (2012) vertel die verhaal van ’n Kaapse vrou, Salome Binnemans. Sy is die fyn opgevoede dogter van ’n parlementslid en in haar lewe leef sy deur vier oorloë: Die Boereoorlog, die oorlog in Duits-Suidwes-Afrika, die Eerste en Tweede Wêreldoorlog. Sy ontmoet in 1899 twee mans: Julian Atterbury, seun van ’n sogenaamde Randlord, en graaf Klaus von Mittelbach, kaptein in die koloniale troepe van Duits-Suidwes-Afrika. Haar pa wil graag  vir Salome getrou kry, verkieslik met ’n man met baie geld. Sy trou met Klaus en hulle gaan vestig hulle in ’n kasteel wat hy in die Namib gebou het. Die verhouding se paadjie is nie altyd so egalig nie en Salome moet verlies en verraad verwerk en ook netelige keuses maak. Klaus sterf in 1916 in die oorlog in Duitsland en Salome is terug na Suid-Afrika waar sy weer vir Julian raakloop.  Dit is ’n verhaal vol verrassende wendings.

Eenoogkoning was een van die tien finaliste in LAPA se 2011-romankompetisie.

In Sarie (5 Oktober 2012) wou Phyllis Green by Malene weet waar sy die idee vir Eenoogkoning gekry het. Malene het vertel dat vriende van haar wat in Namibië was, haar vertel het van die Duwisib-kasteel anderkant Lüderitz en van die Pruisiese baron wat dit gebou het. So is Klaus von Mittelbach gebore. “Ek het ook gewonder oor die vrou wat so ’n man na die wildernis volg, wat om sekere redes lyding en verliese ervaar, en hoe haar lewe tydens die huwelik en daarná sou verloop.”

Die oorloë en die gegewens van die oorloë is histories korrek, maar Malene se karakters wat sy tussen die ware geskiedkundige figure gesitueer het, is fiktief. Schloss Mittelbach se mense, asook Kaapzicht en Schoongezicht is ook fiktief.

Malene vertel aan Phyllis Green dat sy haar inligting hoofsaaklik in geskiedenisboeke en op die web gekry het, veral dié oor die oorloë en politieke strominge. Sy moes vanselfsprekend ook inligting kry oor Namibië se geskiedenis en aardrykskunde. En gelukkig is daar ’n boek deur Harald Nestroy oor die Duwisib-kasteel en baron Hansheinrich von Wolf beskikbaar, getiteld Duwisib, a German castle in Namibia and its master Hansheinrich von Wolf.

Kennis is mag (2013), speel af in ’n akademiese omgewing, naamlik die fiktiewe Universiteit van Utopia (wat baie raakpunte met Stellenbosch het). Die tyd waarin die roman afspeel, is die hede, met verwysing na die Suid-Afrikaanse politiek, maar die name van die universiteite is fiktief. Soos die Universiteit van Utopia waar die verhaal afspeel of die Universiteite van die Weste en van Azanië, die ander akademiese instansies waarna verwys word.

Dit begin met ’n aanhaling deur die Nobelpryswenner en diplomaat Henry Kissinger, wat ook later in die boek aangehaal word: “University politics makes me long for the simplicity of the Middle East. Academic politics are so vicious because the stakes are so low.”

Malene ken die akademiese wêreld baie goed en vir Marike van der Watt op LitNet span sy hierdie kennis goed in en kry die leser ’n goeie kykie in die ratwerk van ’n groot akademiese instelling, hoewel dit dalk effens oordrewe is as gevolg van die satiriese inslag.

Van der Watt gaan voort: “Die drama skop reeds in die openingstoneel af wanneer ’n ongeïdentifiseerde karakter ’n dreigbrief ontvang. In die volgende toneel jaag ’n motor vieruur in die oggend met skreeuende bande weg, en die volgende dag word die dinamiese en gewilde rektor, Josef Herholdt, dood aangetref in sy stoorkamer. Almal vermoed gemene spel en die polisie ondersoek ’n saak van moord. Kaptein Anna Steyn, wat al die luuksheid en oordaad van die rektorskantore as buitestander beoordeel, wonder wie voordeel kon trek uit die rektor, wat sy met ’n koning vergelyk, se dood.

“Die verhaal spring dan ’n jaar terug, toe Julia de Ville die eerste keer haar opwagting by Utopia gemaak het vir haar onderhoud vir die pos van viserektor: navorsing en internasionale betrekkinge. Die verhaal verloop dan chronologies op haar pad van onversadigbare ambisie met haar aanstelling as viserektor tot kort na die dood van die rektor. Omdat ’n mens van die begin af reeds weet dat die rektor onder suspisieuse omstandighede dood is, ontleed die leser deurentyd elke nuwe karakter en situasie om vas te stel wie die moontlike skuldige is. Maar die einde is tog onvoorspelbaar, met ’n ekstra kinkel ...

“Soos in Pluimprinse, staan die uiterlike vertoon van welvaart sentraal tot die verhaal. Welvaart dui hier op akademiese sukses en mag – nie net van die Universiteit van Utopia nie, maar ook van die karakters. Daar is luukse sportmotors, viertrekvoertuie en ’n seiljag, etes in duur restaurante, oorsese reise. Maar wanneer daar dieper gedelf word, het die universiteit, ten spyte van die oënskynlike welvaart, finansiële probleme wat aan onder andere wanbestuur toegeskryf kan word. Ook die karakters met hulle ontwerpersklere, gemanikuurde hande en perfek-gestileerde haarkapsels, versteek allerhande onheil agter die fasades van sukses en welvaart – rugstekery, jaloesie, ondergrawery, korrupsie. Verhoudings tussen verskillende rassegroepe, wat op die oog af netjies vlot, is ook nie wat dit voorgee om te wees nie. Dus ’n geval van ‘van bo blink, van onder stink’.”

Vir Van der Watt was die teks egter nie heeltemal afgerond nie. “Die omslagontwerp lyk onprofessioneel en daar is ook kwessies wat met ’n swaarder redigeerhand uitgestryk kon gewees het: die beampte en nagwag, Denver Julius, is skynbaar 24 uur per dag aan diens; Julia de Ville se vlammende rooi hare en groen oë word bykans in elke hoofstuk waarin sy figureer, gemeld; en die leser moet minstens drie keer lees van Shawn Adams se leeu-oë. Lesers wat ’n speurverhaal verwag, sal teleurgesteld wees – kaptein Anna Steyn, wat vroeg in die verhaal as fokaliseerder optree, en van wie mens dus kan verwag dat sy ’n belangrike rol in die verhaal speel, verdwyn heeltemal en verskyn eers weer aan die einde om die leierskap van die universiteit in te lig oor die resultate van die polisie se ondersoek.”

Maar as die kritiek buite rekening gelaat word, beskou Van der Watt die boek as een sonder pretensies en sy meen dat lesers wat hou van ’n storie met baie intriges, Kennis is mag sal geniet.

Op die resensie van Marike van der Watt het Wannie Carstens (ook op LitNet) as volg gereageer: “Die breë strekking daarvan, dat die boek lekker lees, is waar. Ek het dit self gelees en omdat ek self aan ’n universiteit verbonde is, dit interessant gevind en dit ook geniet sonder om iets meer verborge te soek. Ek het vir Malene laat weet sy kan die Afrikaanse David Lodge, wat bekend is oor sy boeke oor die akademiese konteks, word. Dis bloot sosiale kommentaar oor ’n fenomeen - die lewe van akademici. Malene, skryf gerus nog hiervan. Ek sal graag wil hoor hoe Julia de Ville vaar as rektor van die universiteit.”

In Rapport (17 Augustus 2013) skryf Christell Stander soos Breytenbach in Bloedgrond bloot die tema van plaasmoorde as agtergrond gebruik het vir ’n romanse, gebruik Kennis is mag ’n universiteitsmilieu om ’n storie te vertel. Daar is dele in Kennis is mag waar Julia se dialoog Stander aan Joan Hambidge se karakters in Swart koring en Die swart sluier herinner, maar dit is waar dit eindig, want van satirisering is daar nie sprake in Kennis is mag  nie. Dit is nie ’n spanningsverhaal nie en ook nie ’n romanse nie. Daar is ook geen dramatiese ontwikkeling van die ingewikkeldheid van die mens nie. Maar Stander meen dat lesers wat van Malene se boeke hou, dit tog sal geniet.

Een van Malene se verhale, “Polvye”, is opgeneem in die bundel Bloots wat in 2012 by Tafelberg uitgegee is en “Arms” is opgeneem in Skarlakenkoors (Tafelberg, 2013).

Malene is nou voltyds skrywer, maar is bang om te sê waarmee sy tans (November 2013) besig is. Maar sy het darem laat glip dat sy in die pylvak is van ’n roman oor verraad in die Boereoorlog en die reperkussies daarvan in die tagtigerjare.

In 2019 word drie e-boeke van Malene by Amazon gepubliseer. In Anderkant omdraai gaan sy terug na die land waar sy ’n groot deel van haar kinderjare deurgebring het: Zimbabawe: "Die Rhodesiese/Zimbabwiese oorlog is lankal verby en die land is sedert 1980 onafhanklik. Robert Mugabe is steeds president. Die regerende Zanu-party word deur die Movement for Democratic Change (MDC) geopponeer. Die ekonomie het agteruitgegaan en baie mense het die land verlaat. Die mense wat gebly het voer dikwels ’n stryd om oorlewing.

"’n Vrou keer terug na die mense en plaas van haar jeug. Erge ontnugtering wag op haar. Haar broer, ’n oud-Selous Scout, neem wraak vir die verlies van sy plaas.
Sy sien egter weer die man van wie sy jare gelede geskei is en neem hulle dogter om haar vervreemde pa te leer ken. In dié land vol haat, onsekerheid en spanning kan daar wel liefde, vergiffenis en versoening kom." (Amazon)

Ook in The lions and the scavengers skryf sy oor Zimbabwe, asook in Yesterday is a lost country wat al in 2012 ’n eerste uitgawe beleef het. In laasgenoemde vertel Malene die verhaal van Maureen Sneddon-Barnard wat deur die Mau-Mau uit Kenia verdryf is en haar toe in Zimbabwe gaan vestig het. Toe sy van haar plaas gedwing word, neem sy haar dagboeke en koerantknipsels saam sodat haar kinders van die moed, die risiko's, die vreugde en die verdriet kan leer. Sy het Afrika geken en liefgehad, maar haar en haar mense se voetspore in Afrika kan deur hierdie veranderinge vir ewig weggewaai word.

In ’n onderhoud met Vrouekeur vertel Malene dat sy self ’n passievolle leser en navorser is. "Ek lees van kleins af baie en as mens stories soveel geniet, kan dit jou nogal inspireer om self te probeer skryf. Hoeveel wêrelde lê nie in literatuur opgesluit nie? Dit is ontvlugting, dit is leersaam, dit verryk jou lewe," is haar mening.

Malene is baie lief vir geskiedenis en as gevolg van hierdie invloed is sy ’n baie goeie navorser. Haar mening oor geskiedenis is dat elke mens ’n verlede het wat ons gemaak het wat ons vandag is. "Historiese gebeurtenisse wat my fassineer, is die Rhodesiese Bosoorlog en die Boereoorloë, veral die tweede, die grote. Soveel verhale is daarby ingeweef. Soveel menslike drama. Ek spot altyd dat ek die geskiedenis by die hare insleep waar ek kan."

Vanaf 2014 het veertien nuwe romanses uit Malene se pen verskyn, terwyl haar gewildheid onder die lesers bewys is deurdat sewe van haar romanses ’n heruitgawe werd is. Ook is van haar verhale opgeneem in Hartklop Omnibus 1–4 met die vyfde een wat ter perse is. Een van haar verhale is ook opgeneem in Melodie Omnibus 3 met nommer 4 wat in 2019 gaan verskyn.

In ’n onderhoud met Suzette Kotzé-Myburgh op Skrywers en boeke op RSG het Malene gesels oor die verskil tussen roman en romanse. ’n Roman is langer as ’n romanse, met ’n storie wat ’n bietjie "meer om die lyf" het. ’n Roman hoef ook nie ’n gelukkige einde te hê nie, terwyl dit by ’n romanse ’n gegewe is dat die einde gelukkig moet wees. ’n Romanse is ook  meer van ’n emosionele belewenis.

Publikasies:

Publikasie

Palmyra herleef

Publikasiedatum

  • 2005
  • 2014

ISBN

  • 0799334464 (hb)
  • 9780799360899 (sb)

Uitgewers

  • Pretoria: Treffer-Boekklub
  • Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Huis van my hart

Publikasiedatum

  • 2006
  • 2015

ISBN

  • 079933541X (hb)
  • 9780799373097 (sb)

Uitgewers

  • Pretoria: Eike-Boekklub
  • Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Diamante in die stof

Publikasiedatum

2006

ISBN

0799336157 (sb)

Uitgewers

Pretoria: Romanza

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Die geheim van Aurora

Publikasiedatum

  • 2006
  • 2011

ISBN

  • 0799336688 (hb)
  • 9780799350630 (sb)

Uitgewers

  • Pretoria: Treffer-Boekklub
  • Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Godin van die wingerd

Publikasiedatum

  • 2006
  • 2014

ISBN

  • 0799336785 (hb)
  • 9780799360905 (sb)

Uitgewers

  • Pretoria: Keurbiblioteek
  • Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Verskeurde hart

Publikasiedatum

2007

ISBN

9780799337372 (sb)

Uitgewers

Pretoria: Romanza

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Liefste vreemdeling

Publikasiedatum

  • 2007
  • 2011

ISBN

  • 978799337556 (hb)
  • 9780799350623 (sb)

Uitgewers

Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

’n Ster vir Stella

Publikasiedatum

  • 2007
  • 2014

ISBN

  • 9780799337570 (hb)
  • 9780799360912 (sb)

Uitgewers

  • Pretoria: Eike-Boekklub
  • Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Skat uit die see

Publikasiedatum

2007

ISBN

9780799338478 (hb)

Uitgewers

Pretoria: Eike-Boekklub

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Eiland van liefde

Publikasiedatum

2007

ISBN

9780799338676 (sb)

Uitgewers

Pretoria: Romanza

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Oase van liefde

Publikasiedatum

  • 2007
  • 2014

ISBN

  • 9780799339291 (hb)
  • 9780799360929 (sb)

Uitgewers

Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Safari na liefde

Publikasiedatum

  • 2007
  • 2015

ISBN

  • 9780799339376 (hb)
  • 9780799373387 (sb)

Uitgewers

  • Pretoria: Eike-Boekklub
  • Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Maak my hart gesond

Publikasiedatum

  • 2007
  • 2015

ISBN

  • 9780799339536 (hb)
  • 9780799373219 (sb)

Uitgewers

Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Reünie van harte

Publikasiedatum

  • 2007
  • 2013

ISBN

  • 9780799340150 (hb)
  • 9780799360547 (sb)

Uitgewers

  • Pretoria: Eike-Boekklub
  • Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Held uit die verlede

Publikasiedatum

  • 2007
  • 2012

ISBN

  • 9780799340204 (hb)
  • 9780799357158 (sb)

Uitgewers

  • Pretoria: Keurbiblioteek
  • Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Hoe kwesbaar die hart

Publikasiedatum

2007

ISBN

9780624045700 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Hartklop

Literêre vorm

Mediese romanse

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Liefde in Venesië

Publikasiedatum

  • 2008
  • 2012

ISBN

  • 9780799340341 (hb)
  • 9780799357165 (sb)

Uitgewers

  • Pretoria: Treffer-Boekklub
  • Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

 

Publikasie

’n Kasteel vir Moira

Publikasiedatum

2008

ISBN

9780799341041 (sb)

Uitgewers

Pretoria: Romanza

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Doolhof van liefde

Publikasiedatum

2008

ISBN

9780799341171 (sb)

Uitgewers

Pretoria: Romanza

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Intrige op Imbovali

Publikasiedatum

  • 2008
  • 2012

ISBN

  • 9780799343144 (hb)
  • 9780799357141 (sb)

Uitgewers

Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Heler van skade

Publikasiedatum

2008

ISBN

9780624046332 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Hartklop

Literêre vorm

Mediese romanse

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Hertog van die Pampas

Publikasiedatum

2008

ISBN

97806240469236 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Melodie

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

In jou hande

Publikasiedatum

2008

ISBN

9780624047148 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Hartklop

Literêre vorm

Mediese romanse

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Gister is ’n ver land: ’n roman

Publikasiedatum

2009

ISBN

9780624047278 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Tafelberg

Literêre vorm

Roman

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Engels eBoeke vir Afrika 2013

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Tot die dood ons skei

Publikasiedatum

2009

ISBN

9780624047407 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Melodie

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Verbode liefde

Publikasiedatum

2009

ISBN

9780624047841 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Melodie

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Roep van die woestynwind

Publikasiedatum

2009

ISBN

9780624047933 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Melodie

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Dokter sonder grense

Publikasiedatum

2010

ISBN

9780624048572 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Hartklop

Literêre vorm

Mediese romanse

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Pluimprinse

Publikasiedatum

2010

ISBN

9780624048251 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Tafelberg

Literêre vorm

Roman

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Dokter van  ver

Publikasiedatum

2011

ISBN

9780624052937 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Hartklop

Literêre vorm

Mediese romanse

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Bloedgrond

Publikasiedatum

2011

ISBN

97780624052746 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Tafelberg

Literêre vorm

Roman

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Eenoogkoning

Publikasiedatum

2012

ISBN

9781920518271 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Naledi

Literêre vorm

Roman

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Yesterday is a lost country

Publikasiedatum

  • 2012
  • 2019

ISBN

9780987044594 (e-book)

Uitgewers

eBooks for Africa

Literêre vorm

Roman

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Hartstog op see

Publikasiedatum

2012

ISBN

9780624054559

Uitgewers

Tafelberg: Hartklop

Literêre vorm

Mediese romanse

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Kennis is mag

Publikasiedatum

2013

ISBN

9780992197841 (sb)

Uitgewers

Pretoria: Rosslyn Pers

Literêre vorm

Roman

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Locum vir liefde

Publikasiedatum

2013

ISBN

9780624057642 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Hartklop

Literêre vorm

Mediese romanse

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Eiland van drome

Publikasiedatum

2013

ISBN

9780624065012 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Hartklop

Literêre vorm

Mediese romanse

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Maya en die operaster

Publikasiedatum

2014

ISBN

9780799364798 (sb)

Uitgewers

Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Met die oog op liefde

Publikasiedatum

2014

ISBN

9780624070214 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Hartklop

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Hartklop Omnibus 1. Saam met Kristel Loots en Rykie Roux

Publikasiedatum

2015

ISBN

9780624073949 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Hartklop

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

My redder, my beminde

Publikasiedatum

2015

ISBN

9780624074618 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Hartklop

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Geheime liefde

Publikasiedatum

2016

ISBN

9780624076711 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Satyn

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Hartklop Omnibus 2. Saam met Amelia Strydom en Vera Wolmarans

Publikasiedatum

2016

ISBN

9780624076834 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Hartklop

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Lorna en die professor

Publikasiedatum

2016

ISBN

9780799379341 (sb)

Uitgewers

Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Grenslose liefde

Publikasiedatum

2016

ISBN

9780624079828 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Hartklop

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Van sorg na liefde

Publikasiedatum

2017

ISBN

9780624080893 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Satyn

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Hartklop Omnibus 3. Saam met Madeleine Malherbe en Rykie Roux

Publikasiedatum

2017

ISBN

9780624080923 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Hartklop

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Die professor en die beterweter

Publikasiedatum

2017

ISBN

9780799382525 (sb)

Uitgewers

Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

My ster jou ster

Publikasiedatum

2018

ISBN

9780799388206 (sb)

Uitgewers

Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Vlug na Santorini

Publikasiedatum

2018

ISBN

9780624084570 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Satyn

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Hartklop Omnibus 4. Saam met Madeleine Malherbe en Rykie Roux

Publikasiedatum

2018

ISBN

9780624084631 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Hartklop

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Sophia se beskermengel

Publikasiedatum

2018

ISBN

9780624085621 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Melodie

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

In my drome

Publikasiedatum

2018

ISBN

9780624086246 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Hartklop

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Huis van geheime

Publikasiedatum

2019

ISBN

9780799391626 (sb)

Uitgewers

Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Toskane roep my hart

Publikasiedatum

2019

ISBN

9780799393538 (sb)

Uitgewers

Pretoria: LAPA

Literêre vorm

Liefdesverhale

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Anderkant omdraai

Publikasiedatum

2019

ISBN

e-boek

Uitgewers

Amazon

Literêre vorm

Roman

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

The lions and the scavengers

Publikasiedatum

2019

ISBN

e-boek

Uitgewers

Amazon

Literêre vorm

Roman

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

As Marilyn Bennett:

Publikasie

Vir liefde en vryheid

Publikasiedatum

2008

ISBN

9780624046264 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Melodie

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

 

Publikasie

Waar liefde vonkel

Publikasiedatum

2008

ISBN

9780624047056 (sb)

Uitgewers

Kaapstad: Tafelberg

Literêre vorm

Liefdesverhaal

Pryse toegeken

Geen

Vertalings

Geen

Resensies en besprekings beskikbaar op die internet

Artikels oor Malene Breytenbach beskikbaar op die internet:

Artikels deur Malene Breytenbach beskikbaar op die internet:

Bronne

  • Knipseldiens van die Nasionale Afrikaanse Letterkundige Museum en Navorsingsentrum
  • Persoonlike korrespondensie met Malene Breytenbach

Die samesteller vra om verskoning vir Media24-argiefskakels wat tans nie werk nie.

• Erkenning word hiermee gegee aan die Nasionale Afrikaanse Letterkundige Museum en Navorsingsentrum in Bloemfontein – NALN – vir die beskikbaarstelling van hul bronne en hulp van hul personeel vir doeleindes van die ATKV-Skrywersalbum.

The post Malene Breytenbach (1948–) appeared first on LitNet.

Vyf vrae aan ons Groen Galery-digters

$
0
0

Die Afrikaanse Taalmuseum en -monument (ATM) en LitNet het kreatiewe kragte saamgesnoer om minder bekende digters se werk in die monument se Groen Galery uit te stal. Hierdie tydelike uitstalling plaas die kollig op van die nuwe digters wie se werk in 2018/2019 as nuwe skryfwerk op LitNet verskyn het. Ons het vyf vrae aan hulle gestel:

 

Daniel Manchest  Blinde geloof

Wanneer het jy jou eerste gedig geskryf?

My eerste gedig het die lig gesien toe ek nog op skool was. Dit was in 1980. Daarna het ek maar geskryf soos die bui my gevang het.

Waarmee sukkel jy die meeste, en wat is vir jou maklik?

Ek sukkel nogal om in die begin die gevoel van my gedig ten volle uit te beeld maar wanneer ek aan die gang kom, dan is dit maklik om die prentjie ten volle te sien en te skilder.

Wat het jou geïnspireer om hierdie spesifieke gedig wat gekies is, te skryf?

Dit spruit uit my kinderdae. Ek kan nog duidelik onthou watter effek die politieke toestand in ons land daardie tyd op ons as ʼn familie en as ʼn gemeenskap gehad het. Ek glo dit het ons ouers se uitkyk op hoe om ons as kinders groot te maak, sterk beinvloed. ʼn Kind glo mos wat die ouers sê. Vandaar die blinde geloof.

Wie is jou gunsteling-digters?

Adam Small natuurlik. Ook C Louis Leipoldt, en dan is daar Antjie Krog en Breyten Breytenbach.

Wat het jou laat besluit om jou gedigte vir LitNet te stuur?

Ek was op soek na ʼn manier om my gedigte met ander te deel. Toe ek sien dat LitNet ook nuwe skrywers ʼn kans gee om hulle gedigte die lig te laat sien, het ek maar ʼn kans gevat en gehoop vir die beste. Dit was inderdaad ʼn goeie kans.

 

Estelle Rubow – Ons kombuistaal, Afrikaans

Wanneer het jy jou eerste gedig geskryf?

2014

Waarmee sukkel jy die meeste, en wat is vir jou maklik?

Seker maar om net eers aan die skryf te kom na ʼn insinking, en komiese goed soos limerieke. As ek in die regte stemming is, is dig eintlik vir my maklik.

Wat het jou geïnspireer om hierdie spesifieke gedig wat gekies is, te skryf?

Dit was ʼn maand-tema by INK: Skryf in Afrikaans – jou moedertaal. Ek hou van uitdagings.

Wie is jou gunsteling-digters?

NP van Wyk Louw, WEG Louw, DJ Opperman, Ingrid Jonker en soveel as wat ek van Breyten Breytenbach kan verstaan!

Wat het jou laat besluit om jou gedigte vir LitNet te stuur?

Ek stuur nie gereeld gedigte in nie, behalwe wanneer ek voel dit is dalk die moeite werd om geplaas te word. 

 

Anzé Bezuidenhout – Meer as nét vlam

Wanneer het jy jou eerste gedig geskryf?

Ek skryf my lewe lank maar het eers in 2013 my werk vir die eerste keer vir iemand gewys.

Waarmee sukkel jy die meeste, en wat is vir jou maklik?

As mens nie rêrig ʼn tema het om te gebruik vir ʼn gedig nie is dit soms moeilik om sommerso uit die vuis iets te vat en ʼn gedig te skryf. As ek ʼn woord of iets hoor, of iets sien wat dadelik ʼn konneksie met my maak, is dit gewoonlik maklik om ʼn volledige gedig daaroor te skryf.

Wat het jou geïnspireer om hierdie spesifieke gedig wat gekies is, te skryf?

Die brande van Bettiesbaai was iets wat die hele land geruk het. Die verwoesting wat ons net op die TV-skerms en in die media kon volg, was angswekkend en ek het met my woorde probeer om iets daarvan vas te lê.

Wie is jou gunsteling-digters?

Ingrid Jonker, GA Watermeyer, Elisabeth Eybers, Breyten Breytenbach, Jan Blom, Olga Kirsch, Antjie Krog, Ina Rousseau, Boerneef, Wilma Stockenström, Petra Müller en Lina Spies, om net ʼn paar te noem.

Wat het jou laat besluit om jou gedigte vir LitNet te stuur?

Omdat die kriteria en beoordeling so straf is, is dit ʼn geweldige eer as julle van my gedigte goedkeur en gebruik. Ek voel ook dat LitNet ʼn meer openbare platform is en ek hopelik in die toekoms die kans gegun sal word om my woorde verder te vat sodat dit vir meer mense toeganklik sal wees.

 

Elize Koch – Fragmente oor die Hanekam

Wanneer het jy jou eerste gedig geskryf?

Ek het as kind reeds pogings aangewend.

Waarmee sukkel jy die meeste, en wat is vir jou maklik?

Ek sukkel om groot digters te verban uit my gedagtes en as ʼn ideaal wanneer ek skryf. As woorde en gevoel ooreenstem dan kom skryf vir my maklik.

Wat het jou geïnspireer om hierdie spesifieke gedig wat gekies is, te skryf?

Die Hanekamberg was my inspirasie en my hartseer oor ons plaas wat ons intussen moes verkoop.

Wie is jou gunsteling-digters?

Marlene van Niekerk, Rustum Kozain, Gabeba Baderoon, Hilda Smits (voor haar prys), Petra Müller. Ek is meer ʼn leser van prosa.

Wat het jou laat besluit om jou gedigte vir LitNet te stuur?

Ek skat dat mens seker gedigte ook vir ander oë skryf en dat ander se lees jou poging tot ʼn mate bevestig.

 

Christo Meyer – sorry my broe

Wanneer het jy jou eerste gedig geskryf?

Sjoe, nou neem jy my gedagtes ver terug. Ek is nie een honderd persent seker nie, maar as ek reg onthou, was dit op die ouderdom van twaalf. Die gedig was deel van ʼn brief vir ʼn meisie op wie ek ʼn ogie gehad het. Ek het die brief saam met ʼn vriend gestuur om vir haar te gee. Tot my teleurstelling wou sy nie die brief aanvaar nie. Maar nou ja, ek dink alles het daar begin.

Waarmee sukkel jy die meeste, en wat is vir jou maklik?

Die deel van die digkuns waarmee ek die meeste sukkel, is die besluit of ek ʼn gedig moet laat rym of nie. Die probleem met rymskemas is natuurlik dat ʼn digter so maklik in die strik van gedwonge rym kan trap. Lesers is uitgeslape en kom soiets vinnig agter. Toe ek jonger was, het ek vas geglo ʼn gedig wat rym het meer slaankrag en sal lesers laat kennis neem van my as opkomende digter. Ongelukkig werk die digkuns nie so nie. As ek eers daardie groot besluit oor rym uit die pad het, vloei die woorde verbasend maklik.

Wat het jou geïnspireer om hierdie spesifieke gedig wat gekies is, te skryf?

My gedig Sorry my broe is deur ʼn ware gebeurtenis geïnspireer. Dis eintlik tragies maar nes die lewe kan alle gedigte nie net vrolik en opgewek wees nie. Die gedig handel oor iemand wat ek baie goed geken het, ʼn ou skoolvriend wat net so lief was vir rugby soos ek. Hy was lief vir grappe en ek kan nie beskryf hoe platgeslaan ek was toe ek hoor hy het selfmoord gepleeg nie.

Wie is jou gunsteling-digters?

Op skool was ek mal oor Ingrid Jonker, AG Visser en veral Elisabeth Eybers se werke. Ek hou van Breyten Breytenbach se gedigte ook, maar my heel grootste gunsteling is Adam Small.

Wat het jou laat besluit om jou gedigte vir LitNet te stuur?

As onbekende digter vat ʼn ou mos maar kanse om raakgesien te word. LitNet is ʼn  aanlyn-publikasie met ʼn wye leserstal. Hierdie spesifieke gedig het aanvanklik verlore geraak tussen LitNet se hope e-posse en ek is glad nie spyt ek het na ʼn lang ruk weer navraag daaroor gedoen nie.

 

Margaret Cordier My hart

Wanneer het jy jou eerste gedig geskryf?

My eerste gedig het ek in graad 4 (ou standerd 2) op die agterkant van ʼn koevert geskryf en dit het oor ʼn boemelaar gehandel. 

Waarmee sukkel jy die meeste, en wat is vir jou maklik?

Na jare se verwaarlosing het dit tyd geneem om weer ritme te kry. Ek is lief vir organies skryf – boek en pen – en ek raak nou gemakliker met tegnologie.

Wanneer die gedig boude en blaaie lê en ek my onderwerp se woorde en sinne begin aanmekaarsit. Die vreugde wanneer die gedig “klink.”

Wat het jou geïnspireer om hierdie spesifieke gedig wat gekies is, te skryf?

Ek het My hart een oggend geskryf terwyl ek met die stukkend van die verlede gekonfronteer was. Terwyl die trane onderdruk lê in my hart, het ek midde-in die situasie na ʼn stuk papier en ʼn pen gegryp, op ʼn stoel gaan sit, terwyl die woorde net kom en ek deur elke moment van die gedig skryf – en uiteindelik innig geween het. In nie langer as tien minute nie, is die gedig gebore.

Wie is jou gunsteling-digters?

My geliefkoosde digter is NP Van Wyk Louw. Ek was bevoorreg om TT Cloete te ontmoet na sy vrou se dood. Heilige nuuskierigheid het my bewus gemaak van die wetenskap as deel van digkuns. Dawie Couzyn se Diagonaalstraat is die gedig wat ek tot vandag, ook vir kleinkinders, moet voordra – beslis een van my geliefkoosdes (ek het woordaanpassings gemaak). Toon van den Heever se Hoëveld en Eugene Marais se Winternag, wat ek voorgedra het in standerd 5, het blywende indrukke gelaat.

Deesdae vind ek aanklank by Breyten Breytenbach. Daar is briljante digters soos Joan Hambidge en een wat ek onlangs ontdek het, Carma Shaw.

Wat het jou laat besluit om jou gedigte vir LitNet te stuur?

Omdat ek baie afgesonderd leef die laaste twee jaar het ek vir ʼn paar jaar letterlik dag en nag oor alles en nog wat gelees. Op ʼn dag het ek twee gedigte geskryf en wou dit bitter graag met iemand deel. Ek het op LitNet se webwerf die e-posadres gekry. Niemand kan besef hoe oorweldigend dit vir my was om ʼn antwoord terug te kry nie. Ek voel nou nog so. Ek kan eenvoudig nie wag om my werk/siel te deel nie. Die digproses is vir my eers afgehandel wanneer terugvoering en gesamentlike vreugde plaasgevind het. Die meelewing van siele.

 

Marnus KokBlack Friday (met apologie aan Psalm 23)

Wanneer het jy jou eerste gedig geskryf?

Ek dink dit was in 2014 toe ek ʼn student was en ʼn gedig vir ʼn klasopdrag in Skryfkuns moes skryf.

Waarmee sukkel jy die meeste, en wat is vir jou maklik?

Ek skryf gewoonlik in reaksie op iets wat ek waargeneem of ervaar het. Daar gaan egter soms lang tye verby wat ek niks van waarde “vind” om oor te skryf nie, dit is seker die moeilikste.

Dat ek baie van skryf en woorde hou, is ʼn pluspunt, en maak dit in ʼn sekere sin maklik.

Wat het jou geïnspireer om hierdie spesifieke gedig wat gekies is, te skryf?

Ek wonder gedurig oor die verskillende aspekte van menswees. Dinge soos om oud te word, verskille tussen mense, teleurstelling en die foute wat ʼn mens maak, maar ook op die dinge waarop ons as mense soms ons hoop plaas. Ek het kort voor “Black Friday” in 2018 gesit en wonder oor hoe sommige mense op daardie spesifieke Vrydag omtrent te kere gaan in die winkels. Ek het voorheen Psalm 23 “gebruik” om ʼn gedig te skryf en het dit weer gedoen.

Wie is jou gunsteling-digters?

Ek moet eerlik wees en sê dat ek meer aangetrokke voel tot kortverhale. Zirk van den Berg se bundel Ekstra dun vir meer gevoel het ʼn geweldige indruk op my gemaak. Dan is ek nou ook besig om weer SJ Naudé se Alfabet van die voëls te lees. Dana Snyman se manier om na die wêreld en mense te kyk, is iets wat ek bewonder.

Wat het jou laat besluit om jou gedigte vir LitNet te stuur?

Ek het gedink die tema van my gedig Black Friday is iets wat tot baie mense sal spreek.

 

Alwyn RouxKnersvlakte

Wanneer het jy jou eerste gedig geskryf?

Dit was toe ek sestien jaar oud was, 1998 of 1999.

Waarmee sukkel jy die meeste, en wat is vir jou maklik?

Ek kom maklik op met allerhande idees vir die skryf van gedigte, maar ek sukkel baie keer om die gedigte af te rond.

Wat het jou geïnspireer om hierdie spesifieke gedig wat gekies is, te skryf?

Knersvlakte was ʼn vingeroefening na aanleiding van Edward Thomas se gedig Adlestrop.

Wie is jou gunsteling-digters?

Ek noem ʼn paar digters van wie se werk ek baie hou. Breyten Breytenbach, Elisabeth Eybers, Henning Pieterse, Marlene van Niekerk, Joan Hambidge, Heilna du Plooy, Hilda Smits, Lucebert, Gerrit Kouwenaar, Nachoem M Wijnberg, Michel Houellebecq, Juliana Spahr, Robert Hass, Rainer Maria Rilke, Edward Thomas, Theodore Roethke, Seamus Heaney, Philip Larkin, Wallace Stevens en Les Murray.

Wat het jou laat besluit om jou gedigte vir LitNet te stuur?

LitNet is een van die beste platforms op die web om jou skryfwerk aan ʼn uitgelese gehoor bekend te stel.

 

Shaun Warner – met of sonder baar

Wanneer het jy jou eerste gedig geskryf?

Ek was ʼn tiener iewers in die 90ʼs. Ek wou ʼn meisie beïndruk.

Waarmee sukkel jy die meeste, en wat is vir jou maklik?

Meestal is ek opgewonde en wil net die woorde uitkry, maar spandeer nie genoeg tyd op navorsing nie. Dis maklik om deur die opgewondenheid weggevoer te word.

Wat het jou geïnspireer om hierdie spesifieke gedig wat gekies is, te skryf?

My ma is dood toe ek twee jaar oud was. Ek het nog nie vir haar of God daarvoor vergewe nie. Die mamma-tema is ʼn deurlopende kruis.

Wie is jou gunsteling-digters?

Beslis Carma Shaw (ek sê nie net so nie) en Clare-Ann Ward. Ek geniet ook Kleinboer, Ize Ster en Alida Marais.

Wat het jou laat besluit om jou gedigte vir LitNet te stuur?                                                  

Blootstelling en ʼn kans om my literêre ambisies na te strewe.

 

Lees ook:

Persverklaring: Digkuns van die Kaapse Vlakte tot die Waterberge tot Hentiesbaai by Taalmonument te sien

 

The post Vyf vrae aan ons Groen Galery-digters appeared first on LitNet.


Some remarks about Handré Brand’s remarks about The man who killed apartheid

$
0
0

Picture of Harris Dousemetzis: Gerrit Rautenbach

Also read:

Enkele opmerkings oor Harris Dousemetzis se The man who killed apartheid

I knew before my book’s publication that apartheid nostalgics and Dr Verwoerd worshipers would question my findings, despite the plethora of unquestionable evidence that supports them (and this was one of the reasons I gave the evidence and the report to the five jurists and the Minister of Justice). Unfortunately, there are some people in this world, like Holocaust deniers and apartheid nostalgics, who, no matter how much evidence you present, will still insist that the Holocaust did not happen, and that apartheid was something good and not a crime against humanity. Now, once again, I have to prove that I am not an elephant to someone whose superficial and inadequate research has led him to write some irresponsible and slanderous “remarks”. Thus, I feel that I must respond to these comments to expose this gentleman’s feeble remarks, as I do not want anyone who reads them to believe that he is correct (not that this matters much, as my conclusions and evidence have been accepted by the vast majority of people).

Mr Brand seems to consider himself to be more intelligent or more qualified, so as to spot mistakes in the book that he believes the “average reader might be unaware of”. Let’s examine now these “mistakes”, or whatever does not seem right to him.

Mr Brand is attempting to challenge my book by questioning my research methods, and he supports his argument by pointing to some mistakes he claims he spotted on trivial things, like the way General Kreipe was transported after his abduction. His criticism of my methods is unfounded, and the mistakes he spotted are non-existent; he is mistaken with the evidence that he produces, which is the result of his limited and inadequate research. However, what is astonishing in his remarks, is the fact that he does not attack the main point of the book – which is Tsafendas’s motive, his political ideology and his committed political activism – or the archival evidence, which are the core of the book, but attempts to question my methods, by pointing to three entirely peripheral, trivial areas (for example, whether Kreipe was transported by submarine or by boat). What is even more astonishing is that he even gets these facts wrong! It is like Mr Brand attempting to kill a man, but instead of shooting him or stabbing him in the head or the heart, he attempts to remove a single hair from his head, believing that in this way he would kill his victim; and, the most laughable thing here is that he cannot even remove this single hair!

Mr Brand, like his predecessor in the criticism of my book, completely avoids any discussion about Tsafendas’s motive, ideology and political activism. All this is supported in the book by overwhelming and unquestionable evidence from the South African and Portuguese National Archives, but both Mr Brand and his predecessive critic deliberately did not mention any of this. They did not, because in the book, there is a picture of a portion of Tsafendas’s statement to the police, where he tells his interrogators that he killed Verwoerd because he hoped that “a change of policy would take place”. There is also a picture of a top-secret document from PIDE in Lisbon, sent two day after the assassination, to PIDE in Mozambique, asking them to conceal from the apartheid authorities any information indicating Tsafendas as a partisan of the independence of Mozambique. There are also large extracts from Tsafendas’s interrogation by the apartheid police and from PIDE, as well as other evidence collected by the apartheid police at the time.

Now, let’s examine what Mr Brand has written. First of all, he focuses his criticism on the way I conducted my interviews, although he is unaware of the method I used to conduct them. What is more absurd is the fact that the interviews play a secondary role in the book, as its core is the archival evidence. The fact that Tsafendas killed Verwoerd for political reasons, that he had a long history of political activism and that the apartheid authorities misportrayed him and all the important information, is evident from the archival documents, not from interviews. The main conclusion of the book and of my research is proven by archival documents, not by interviews, and it would have been exactly the same without them; to make it simpler, even if I had not had a single interview, the outcome would have been exactly the same. The interviews offer really nothing to the main conclusion; they only help to learn details about Tsafendas’s life that have not been recorded before. The only really important information from interviews, which the book and the research could very easily survive without, comes from Father Michalis Constandinou and Bishop Ioannis Tsaftaridis, to whom Tsafendas confided about the killing of Verwoerd; however, what Tsafendas told them is what he had also told the police, so it is really nothing more than confirmation of what I already had from the archival documents.

Let’s now examine the actual interviews; Mr Brand goes to extreme lengths to challenge the way I conducted them, without even knowing what method I used. His hypothesis is built entirely on an assumption on his part that I used a specific method, although nowhere in the book have I mentioned such a method, and there is no indication that I did this. Nevertheless, still he hypothesised about it, and went to great lengths to explain the method’s shortcomings. I have read several historical biographies, and I have never come across one where the author had to explain his methodology and the method of interviews he used; I did this for my PhD, but this is not a PhD, this is a historical biography. The same also applies to the “theory” that he refers to. I have never come across a biography where the author has applied some theoretical discussion in his subject or findings, in order to explain or support his arguments. Again, this is something that one would do in a PhD (which I have obtained from the sixth-best university in the UK, and 74th in the world, and not from a Mickey Mouse university), not in a biography. I am very well aware where I need to apply theory and where I do not. This is a historical biography; I do not need to talk about a theory, Mr Brand, or apply it, in order to support my arguments. The same applies to my report to the Minister.

Furthermore, in my report to the Minister of Justice, I have included in the text some of the questions that I asked in my interviews; again, I did not think that this was something necessary to do in a biography, and again, I have never come across a biography where the author has listed the questions he asked in his interviews. If Mr Brand knows one, he can please let me know.

Mr Brand also questions my ability to collect and evaluate data, as well as conduct interviews. I interviewed about 40 people for my PhD and about 70 for other projects; with the Tsafendas interviews, I interviewed about 250 people. I think this is a quite big enough number for someone to be considered an experienced interviewer. I have also, in my life, interviewed some very prominent people, and some of them have complimented me for the way I conducted my interviews; for example: Mike Dukakis (who, by the way, was the one who suggested to me to give the evidence on the Tsafendas case to prominent jurists, and then to the SA authorities, as he had done something quite similar with the Sacco and Vanzetti case), professor at UCLA, former governor of Massachusetts and the Democratic nominee in the 1988 USA presidential election; Stuart E Eizenstat, the USA ambassador to the EU, USA deputy secretary of the treasury, Jimmy Carter’s chief policy adviser and executive director of the White House domestic policy staff; and Peter Bourne, Jimmy Carter’s special assistant on health issues. For my PhD, I also consulted more than 5 000 pages of documents found in various archives in the USA; none of my examiners questioned my methods of collecting and evaluating my evidence. For my PhD, I also received training in interview methods, data collection and analysis practices; again, no one spotted any shortcomings in my PhD. In addition, I have a postgraduate certificate in academic practice from Durham University, specialising in supervising PhD students.

As for the interviews being 106 and not 137, I clarify in the preface that, in total, I interviewed 137 people, and 69 of them knew Tsafendas; the rest were either involved in the case somehow, or are experts in their field, like jurists, psychologists and psychiatrists. In the report to the Minister, I have included all 137 names; however, in the book, I only included the names of those whom I quoted or who contributed something to the book. For example, I consulted two professors of history, James Ward and Timothy Brown, who are experts on M-Apparat – it would be a long story to explain here what the M-Apparat was, but there was a conspiracy theory that involved Tsafendas with this organisation, so I contacted these two scientists to enquire about this organisation, and to find out more about it; however, this organisation is not mentioned in the book, and neither are their comments, so they are not mentioned, although they are, of course, mentioned in my report to the Minister.

Now, if I seriously wanted to challenge someone’s interviews, I would go and talk to those who were interviewed to check whether what has been attributed to them is correct. This way, I could easily expose any “shortcomings” in the interviews. However, Mr Brand did not do this, although it would have been very easy for him to do so, since most of the witnesses I interviewed are in South Africa. Instead, Mr Brand hypothesised about my methods, and he questioned them, when he knows nothing about them and has absolutely no evidence at all to support his claims, which is really pathetic, petty, slanderous and irresponsible. I would be happy to get him in touch with anyone he wishes, and then he can report his findings and publicly apologise for what he wrote. He can start with Bishop Ioannis, who is the most important witness. It is also really pathetic and petty for someone to present a one-sided review of a book, where he only sees “shortcomings”, without acknowledging anything that needs to be applauded, while it is even more pathetic when someone diverts the conversation from the main subject to petty things, which I am going to examine now.

The first of my “mistakes”, according to Mr Brand, is that the Medical Association of South Africa (MASA) was not expelled from the World Medical Association, as I wrote, and he also wrote that I have not provided a source for this information. Unfortunately for Mr Brand, my information seems to be correct, and this proves the limits of his “research” to challenge my sources. I got this information from Professor Lawrence Baxter’s article in the South African Journal of Human Rights. This is the full source:

Baxter, LC (1985). “Doctors on trial: Steve Biko, medical ethics and the courts.” South African Journal on Human Rights, 137–51 (1985), pp 137–8.

And, to make it easier for Mr Brand, who limits his research to the first two sources that come up in Google, or for anyone else who wishes to check this, this is the link for the source:

https://scholarship.law.duke.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=2678&context=faculty_scholarship

To make it even easier, this is what this article says:

Biko’s death continues to have serious consequences for the medical profession. The conduct of the doctors who attended the victim when he was in extremis was called into question as a result of the evidence at the inquest, and the absence of any disciplinary actions by their peers led to the expulsion of the Medical Association of South Africa from the World Medical Association.

He is correct, though, that I have not included the source in the book (this is the only thing that he gets right in his entire piece); I added this part quite late in the production of the book, and, because the footnotes are added manually by the publisher, it was not easy to add it, so they omitted it. However, I find it absolutely unbelievable that a psychologist in South Africa, with so many years of experience, is unaware of MASA’s expulsion, especially taking into account that he was a practising psychologist at the time when it happened! It is even more shocking that Mr Brand, who criticises my research, conducted his own research on the topic and failed to find this information! This is what usually happens when one just reads the first two articles that come up in Google.

Now for my absolute favourite part in Mr Brand’s criticism: Mr Brand questions Costas Kargakis’s participation in the kidnapping of Nazi General Kreipe in Crete during WWII, and he wrote that his name does not appear in the two sources that he checked and provided in his piece. First of all, I have also mentioned in my book that Tsafendas met with Tyrakis, who also participated in Kreipe’s kidnapping, and that he got in touch with him from Kargakis; Tyrakis’s name and participation in the operation appears in both Mr Brand’s sources, but, very conveniently, he has not mentioned this. Now, going back to Kargakis. His full name was Constandinos Kargakis (Costas is a shortened version of Constandinos; anyone can easily check on the internet that it is common practice in Greece for the name Constandinos to be shortened to Costas), but, as a partisan, he was known as Psarokostas (because of his distinctive white beard; psaros in Crete means “white”), as I have mentioned in my book. Kargakis is a famed partisan in Crete, and participated not only in the kidnapping of Kreipe, but in several other missions and battles, including the Battle of Crete, and was a member of the famed partisan team of Georgios Petrakis (also known in the mountains as Captain Petrakogiorgis). Tsafendas told two priests, Father Minas Constandinou and Bishop Ioannis Tsaftaridis, that, while he was in Crete, he met and stayed at the house of Costas Kargakis, who had been a member of the Greek Resistance during WWII, and who had participated in the kidnapping of Kreipe; he also said that this gave him the idea of kidnapping Verwoerd and exchanging him with political prisoners, and that he was introduced by Kargakis to other partisans, who trained him in bomb-making. One of them was Kargakis’s brother, Giorgos Kargakis (also known as Psarogiorgas). Three of Kargakis’s relatives, as well as Tsafendas’s distant relatives, confirmed to me in interviews that Costas Kargakis and his brother Giorgos had participated in the kidnapping, and that they had trained Tsafendas in bomb-making. I could have used several published sources confirming that Kargakis had participated in the kidnapping, but I never thought that anyone would ever doubt such information! I also did not find it necessary to include in the book the names of all the partisans who met with Tsafendas and trained him in bomb-making.

Now, if you look at the links below (you can translate them with Google translator, as, unfortunately, they are in Greek), you will see that all of them contain several names of partisans who participated in the kidnapping, and they are not mentioned in Mr Brand’s two sources. More than 50 partisans, in total, participated in the Kreipe operation in various roles. Several names are not included in Mr Brand’s sources, but they are in several others, if one searches a little more than Mr Brand did: for example, Raftopoulos, Aggelakis, Zabetakis, Kimonas Zografakis, Katsias, Boutzalis, Paradisianos, Kriovrisaki, Xilouris, Petrakis (Petrakogiorgis) and the Kargakis brothers. The reason why these partisans are not always mentioned is because they did not carry out the kidnapping themselves; but, they did participate in the operation in several of its stages. The ones who are mentioned in Mr Brand’s sources are the ones who carried out the actual kidnapping. I did not write that Kargakis participated in the actual kidnapping; I wrote: “Kargakis was one of the band that marched the general over the mountains”. I never wrote that he participated in the actual kidnapping; he only participated in the transportation of the general, and this should have been clear to anyone reading the book, but apparently it was not to Mr Brand. As you will see in the first link below, it says that the team who had carried out the kidnapping was met in the mountains by the team of Petrakis (Petrakogiorgis), and this team helped them reach their destination; the names of the people who comprised his team are not mentioned in this link, but they are mentioned in the other links I have included further down. Let’s establish, first, that Petrakogiorgis did participate in the operation, by looking at the links below:

https://en.wikipedia.org/wiki/Georgios_Petrakis

https://e-mesara.gr/14-septemvrioy-1972-o-stayraetos-tis-kritis-kapetan-georgios-petrakogiorgis-feygei-apo-ti-zoi/

https://www.militaire.gr/i-apagogi-toy-germanoy-stratigoy-kraipe-apo-toys-kritikoys-apochairetismos-s-enan-ap-aytoys/

https://mesaralive.gr/post/to-tumpaki-ths-krhths-isopedwnetai-gia-na-ginei-to-nazistiko-aerodromio/local-news/

This link contains a picture of Petrakogiorgis, taken during the Kreipe operation; this is what it says in the caption. It is a widely publicised picture of Petrakogiorgis, and can also be found in Crete’s Historical Museum:

https://cretablog.gr/%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%B7%CF%84%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BD-%CE%B3%CE%B5%CF%8E/

One can find several pieces of information confirming Petrakogiorgis’s team’s participation in the kidnapping and in other operations, in the several links below, and several more if one conducts proper research, not like that carried out by Mr Brand.

The following is a report by Petrakogiorgis regarding the members and casualties of his team:

https://stratistoria.wordpress.com/1944/10/24/19441024-drasis-petrogiorgi/

You can see Costas Kargakis’s name as this: Κ Καργάκης ή Ψαρόκωστας (C Kargakis or Psarokostas).

In the following link, you can see the full team of Petrakogiorgis. Kargakis is given with his code name Ψαρόκωστας (Psarokostas). Compare the person second from the left at the bottom, with the picture of Kargakis in my book. It is easy to recognise him because of his distinctive white beard.

http://creteheroes.blogspot.com/2017/11/blog-post.html

And, in order to make sure that Mr Brand spotted the correct person, I have pointed him out, too:

https://scontent.fath2-1.fna.fbcdn.net/v/t1.15752-9/57172542_1278487745639676_5774747206380683264_n.jpg?_nc_cat=106&_nc_ht=scontent.fath2-1.fna&oh=45af6c07ae97d4347c5e9fddbee129f8&oe=5D35B76D

To make it easier to compare, this is Kargakis’s picture in my book:

https://scontent.fath2-1.fna.fbcdn.net/v/t1.15752-9/s2048x2048/41252335_243239409708708_2039677005342965760_n.jpg?_nc_cat=108&_nc_ht=scontent.fath2-1.fna&oh=4f235adb6658f9751441cbe23ad209d2&oe=5D38D5C6

To be sure that you spot the correct person, I have pointed out Kargakis again:

https://scontent.fath2-1.fna.fbcdn.net/v/t1.15752-9/58551682_323101348394115_7740414808452759552_n.jpg?_nc_cat=107&_nc_ht=scontent.fath2-1.fna&oh=1597519b189439a494ce76cfc09162e0&oe=5D347279

The following links contain a picture and a list of Petrakogiorgis’s team; Costas Kargakis is mentioned as Κωντσταντίνος Καργάκης (Ψαρόκωστας) από τα Βορίζα (Constandinos Kargakis (Psarokostas) from Voriza). Costas Kargakis is second from the right, standing up:

http://iscreta.gr/2015/08/%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%AE%CE%BB%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-15-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85-1943/

The same picture can be seen here again, where it is stated that this is Petrakogiorgis’s team:

https://www.patris.gr/2018/09/17/i-psarogiorgena-eleni-kargaki-leratoy/12169-2/

To make sure, I have marked Kargakis again:

https://scontent.fath2-1.fna.fbcdn.net/v/t1.15752-9/58551682_323101348394115_7740414808452759552_n.jpg?_nc_cat=107&_nc_ht=scontent.fath2-1.fna&oh=1597519b189439a494ce76cfc09162e0&oe=5D347279

The following links contain information about Petrakogiorgis’s team, as well as lists with its members; of course, Costas Kargakis’s name is included:

https://www.cretanmagazine.gr/i-machi-sto-trachili-ke-to-olokaftoma-ton-vorizon/

http://www.politistiko-rethymno.org/%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%AE%CE%BB%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%88%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B7/

https://dreamfm.gr/i-machi-sto-trachili-stis-15-avgoustou-1943/#.XLgvkuhKiM8

https://www.cretanmagazine.gr/i-machi-sto-trachili-ke-to-olokaftoma-ton-vorizon/

http://www.rethnea.gr/article.aspx?id=54218

These two links have a picture of Petrakogiorgis with Giorgos Kargakis and some other partisans.

http://mydaimoncom.blogspot.com/2011/03/blog-post_20.html

http://users.sch.gr/chetzogian/globalsch-autosch/iware/?D=0884e57d2093e2b6b2013dc9c951d70b

And here, you can read a witness’s account about Giorgos Kargakis:

http://www.anogi.gr/p19800

I hope that this is enough to convince anyone that Mr Brand’s limited research is again exposed, but if anyone wishes to see further evidence of Kargakis’s participation in the kidnapping, I am happy to provide them with published sources and Costas Kargakis’s medal that was given to him by the Greek government in recognition of his participation in the Greek Resistance, including his participation in the Kreipe operation.

Mr Brand also says that I am wrong and that Kreipe was not transported to Egypt by submarine, as I wrote, but by the British Special Boat Service. He cited two sources for his information, although neither of them mentions anything about the general being transported by such a boat to Egypt. The limits of Mr Brand’s “research” are proven once again by looking at a BBC interview by Sir Patrick Leigh Fermor, the man who designed and carried out the kidnapping and transportation of Kreipe in Egypt. According to Sir Fermor and the source below, they transported him by submarine:

https://www.bbc.com/news/magazine-29518321

And, here are two other sources with references to Sir Fermor’s account regarding the kidnapping, in the New Statesman and the Financial Times:

https://www.newstatesman.com/culture/2014/12/awfully-big-adventure-william-dalrymple-paddy-leigh-fermors-wartime-exploits

https://www.ft.com/content/7996e904-53aa-11e4-8285-00144feab7de

And, his obituary:

https://www.thedailybeast.com/patrick-leigh-fermor-obituary-william-dalrymple-remembers-his-hero

If the link for the Financial Times asks you to pay to read the article, you can read it by googling this: “Abducting a General”, by Patrick Leigh Fermor; or “Kidnap in Crete”, by Rick Stroud.

And, a Greek article in English:

http://www.madeincrete.com/crete-world-war-2-invasion-resistance-liberation/

Thus, unless Fermor, BBC and the other sources got it wrong, Mr Brand is wrong again, and I am right. However, from all the information I have included in the book, the piece about the submarine is by far the least researched, and, even more, the least important; I did not even need to include it! I only looked at some of the above sources, and I thought that the BBC, the Financial Times and Sir Fermor himself are reliable enough sources for such a completely unimportant piece of information in my book; if I knew that someone would ever question whether Kreipe was transported by submarine or not, I would have cited these sources. I am really astonished, and find it unbelievable and petty that someone would even bother questioning such trivial information; if Mr Brand wanted to challenge my book’s main theme, he should have dared to challenge the main theme, and not this.

As for the Wechsler Bellevue Test Profile, what I have written is what happened in the trial; I suggest Mr Brand look at the trial transcript and compare it, and then start questioning what I have written. All the IQ results that were given in the trial have been included in my book; no other is mentioned in the trial transcript. Van Zyl told the court: “His full IQ tests at 113,5. His verbal IQ tests at 125,00.”

Mr Brand has also taken out of context what I said at Woordfees, and about the priests and the purpose of the book, and he also suggests that the Minister of Justice and his advisers are incapable of properly evaluating my evidence and my interviews. I suppose, though, that Mr Brand’s ideal Ministers of Justice to deal with the matter would have been Vorster and Kruger. I could continue providing more evidence proving Mr Brand’s comments to be laughable, unfounded and irresponsible, but I am getting tired doing this, and I find it pointless; I think anyone who has read my book can distinguish between the quality and extent of my research and my work, and this gentleman’s remarks.

The main question is Tsafendas’s motive, and the fact that, for more than 50 years, people believed that Tsafendas killed Verwoerd because of a tapeworm, and that he was an apolitical idiot. The book presents unquestionable evidence, such as Tsafendas’s statements to the police; the fact that PIDE had a huge file on him; that he had a long history of political activism; that the apartheid police were aware that Tsafendas had faked mental illness in the past while in custody, but failed to mention this to those who examined him; and, not to repeat myself again, everything I told Mr Pienaar. Instead of trying to challenge this important information, which is the core of the book, Mr Brand challenges the information regarding the submarine that transported Kreipe, an incident that plays no role at all in the story. Of course, Mr Brand says that if I got this wrong, I might have made other mistakes, too; however, instead of attempting to challenge the important information, like any respectable person would do, he cowardly challenges this unimportant information, where, even if I had got it wrong (just for the sake of argument, as I have not!), again, this would hardly question the rest of the findings. It is like someone saying that he has evidence that Jeremy Corbyn and the whole Labour Party in Britain are corrupt, and then the evidence that they produce is the fact that, 20 years ago, the ex-wife of the ex-husband of a security guard in the Labour Party’s office in London attempted to bribe a policeman!

Mr Brand attempts to divert the conversation from Tsafendas’s motive and his political activism, by saying nothing at all about this evidence, and instead, he is wasting my time with really petty things. Whether one likes it or not, Tsafendas killed Verwoerd because he hoped that “a change of policy would take place”, as he told the police, not because of a tapeworm, which was non-existent in his questioning by the police. The book consists of information and statements from more than 100 people who were questioned by the police at the time; they are the core of the book, not the interviews. However, Mr Brand does not mention this, and he focuses on the interviews and the other petty things. I think one should research one’s subject more before one starts making accusations or raising doubts and wasting someone’s time, which could also lead one to court for slander.

To conclude, Mr Brand’s criticism is completely unfounded and 100 percent wrong. My conclusions about Tsafendas and the evidence that supports them are “unquestionable” and “overwhelming”, as advocate George Bizos said about the matter. I also find it really petty to question absolutely minor things, such as whether a submarine or a boat transported Kreipe from Crete, when the main argument of the book is Tsafendas’s motive, and when the book has produced an absolutely massive amount of archival evidence that cannot be disputed. Instead, Mr Brand says nothing at all about the archival evidence and the main issue of the book, but questions petty things like the ones mentioned above – where, even on these, he is again 100 percent wrong.

I believe that all the above shortcomings in Mr Brand’s comments, and his limited research; as well as the fact that, although he was a practising psychologist at the time of MESA’s expulsion, he did not know about it; the fact that he deliberately focuses on trivial issues and ignores the main theme of the book; the fact that he ignores a plethora of archival evidence; that he questions the interviews and my methodology without knowing anything about them, and without having any evidence to support his claims, all raise the inevitable question of whether there might have been a continuous pattern of this nature of shortcomings in his work that, maybe, for whatever reason, no one has noticed yet. What is, however, more astonishing for me, and which raises other types of questions regarding Mr Brand, is his opinion about not waking sleeping dogs in a matter of historical inaccuracy. I suppose if Mr Brand ever comes up with evidence proving, for example, that Chief Luthuli was murdered, he will keep it to himself, because he does not want to wake up sleeping dogs.

Also read:

Enkele opmerkings oor Harris Dousemetzis se The man who killed apartheid

The post Some remarks about Handré Brand’s remarks about <em>The man who killed apartheid</em> appeared first on LitNet.

Berigte uit die skemerland deur Dolf van Niekerk: ’n lesersindruk

$
0
0

Bespreking van Dolf van Niekerk se
Berigte uit die skemerland
Imprimatur, Pretoria, 2019 JC Pauw

Hierdie baie voortreflike bundel stel die vraag: “Sien ’n mens nie dalk beter in die skemer nie?”

Dit word geskryf in Dolf van Niekerk se jeugdige en nogal humoristiese 90ste jaar. ’n Bejaarde man, soos hy dit stel, "gepatineer in tyd" en wie se sig blykbaar nie meer goed is nie, maar wat nog liggies met homself kan spot:

skryf ’n onleesbare gedig
oor die onsienlike ...

Ongetwyfeld is die begin van die tiende dekade die skemerjare van enigiemand se lewe waar hy waak "op die mure tussen lig en duisternis"

voor alles deur die skemer heen
in alnag se ewigheid verhuis.

Iemand wat daardie leeftyd bereik het, kan met humor van homself sê dat hy vir die dood geweeg en te lig bevind is. Die dood is ’n tuiskoms

in die misterie van bestaan
en stilte van die laaste gaan.

Wat sien hierdie man in sy skemer en hoe kan ek van hom leer?

Die bundel is meer as net mooi en goedgesegde verskuns. Dit dwing ons om oor lewe en dood te dink. Die feit dat dit goeie digkuns is, met "’n fyn balans tussen konkrete beeld en filosofiese idee wat nooit onder blote abstraksie swig nie" , maak dat die verse ons vang met dwingende beelde van, onder andere, verval en dood. Dood is abstrak, maar sterf is skrikwekkend konkreet. ’n Beeld wat my geruk het om voor ’n moontlike konfigurasie van my eie laaste oomblikke te staan, kom uit die aangrypende hospitaalvers “Wanneer tyd opgehef”, waarin hy skryf "die laaste gedagte ’n brandglas op niks." Dit is wanneer

reënboog en sterre verlep,
wildeals en rose geurloos staan.

En op ’n ander plek:

’n warreling in die brein
se laaste funksie;
beelde en klanke
los van tyd en plek.

Dit is wanneer ’n mens nie meer kan ruik en nie meer kan dink nie. Maar voor die donker kom die skemer.

Skemer is dié idee van die bundel.

In hierdie werk loop die idee skemer oor van betekenis. Die hoofbetekenisse is na my mening skemertyd en drempellig: enersyds die tydvak in die digter se lewe en andersyds die oorgang, drempel of skrefie na die onsienlike en sy metgesel, die ondenkbare. Al die ander betekenisse behoort die leser die lug te laat kry van hierdie twee. Maar die skrywer laat hom nie bind aan ’n skema nie. Dit is hierdie leser se skema.

Begin vind in skemer plaas. Elke dag – en ook die nag – begin en eindig met skemer. Daarom begin die digter sy bundel met ’n baie sterk vers oor die begin van sy eie lewe, “Ontvangenis in ’n skemer ruim”. Die fetus kom in opstand teen gebrek aan lig, en as hy uit sy "wurgende vertoef" verlos word, is hy natuurlik half blind – ’n skemertoestand. Die vers eindig verrassend. Die kleintjie het in die lewe gekom as ’n outsider:

enkeling wat alleen sal bly
in die skare se geroesemoes
wat kollektief die skemer van bestaan ontken.

Hierdie laaste versreël sluit direk aan by die motto van die bundel en laat dink ’n mens aan Die son struikel en die eksistensialisme.

Buite die kring
wat van gees nie weet
₋₋ brabbelklanke van die skare
in die roes van skyn
en dors na welvaart en mag ₋₋
sal hy eenkant
van die meer-as-baie staan.

Nou weet ons. Skemer is nie bloot gemiddelde ligkwaliteit halfpad tussen donker en lig nie – en die skyn kan helder skyn, sal ons later sien. (Vir eers hierdie voorbeeld: die klinies-heldere lig van die hospitaalkamer is ’n "ligtende duisternis". ) Vir die digter word skemer die sintese op hoër vlak van donker se tese en lig se antitese, om soos Hegel te praat. Maar dit is ook die sintese van lig se tese en donker se antitese. So word lig en donker in skemer opgeneem. Dag en nag word in skemers versoen. Van Niekerk skryf ook oor skemer as ’n "versnit van lig en donker, kompas vir die gees"; op ’n ander plek dui skemer op ’n treurige huislike omgewing; en op nog ’n ander plek die meer ordinêre maar tog treffende, "vervaagde lig, grys uitspansel, afskeidgloor in die Weste". Ons lees ook van ’n rustige (dalk gemoedelike) skemer in die mooi vers oor die tiptol se aandgesang:

roep hy met sy avondlied
die skemer tot by die aand
en sluit sy swye naderhand
die dag se vreugde en verlang.

Skemer is ook die verlede: hy roep die geliefde "in die winter van ons jare" ... "uit die skemer van wat was". (Terloops, hy kan ook skemers as liefdesgeskenke stuur.) Skemer is ook sterwensuur. Dan is dit die laaste skemer. Maar daar is ook die "lig van die nag". As ’n mens die vraag van die bundel of jy beter kan sien in die skemer met ’n “ja”  beantwoord, kom daar ’n dieper vraag: “Word die skemer van ons huidige bestaan opgehef in hoëre, ewige lig?”Is dit die "lig van die nag" waarvan hy praat? En?

dat vrede tussen dag en nag
lig sonder skemer sal laat daag.

Waar skemer deel is van die alledaagse in die ryk persoonlike ervaring van die digter ...

My huisie in die bos
lê daglank in skemerte

kom ander dinge as die gewone in spel. As dag se vuur geblus is, leef engele in die gemoed van die dag se afskeid. Hy sê

... in die hart
van wesens vir wie skemer
’n laaste skrefie lig na die onsienlike is.

Siedaar! In die skemer lig iets van die onsienlike deur soos skrefies lig wanneer die dag begin breek. Die mens wat al in die skemer van sy jare leef, in die "volheid van my skemers" soos hy dit stel, word nou beter in staat om die onsienlike te gewaar. Immers, die onsienlike is onsienlik en helderder lig en beter oë sal nie help nie: "Voel ’n blinde skemer se aanraking?" As die ou sintuie begin faal, word die onsienlike duideliker. Die gedig met Beethoven in is sleutelbelangrik vir ons uitleg. Die senator se swak sig laat hom beter sien soos Beethoven se doofheid hom dalk beter laat hoor het: "hoor die dowe skemer se fluistering?" Sal dit help in die dink oor die "onkenbare, onpeilbaar, sonder lyf"?

Die digter beleef die skemertyd van sy lewe. Woordewerk met en oor tyd speel dan ook ’n groot rol in die bundel. Tyd, as tydsverloop of tydsduur (die heelal se ontwikkeling, geologie en die geskiedenis van die mens), as tydstip ("’n nou, die korste denkbare, te snel vir verstaan"), en as aanwesige verlede (die "nou wentel na gister") kom aan bod.

Ek kan twee beelde in hierdie verband noem wat ’n baie besondere verbeelding wys. Een: dit is tyd wat die fetus aanmekaar weef. Twee: die tiptol roep die skemer tot by die aand.

"Tyd" is natuurlik die tweede deel van die titel van Heidegger se boek Sein und Zeit en die digter is deeglik bewus daarvan, soos onder meer blyk uit “Mens en bestaan”. Dit bring ons by die eerste element van die Heidegger-titel: "Bestaan". Dolf van Niekerk se lewe en werk word gekenmerk deur ’n verwondering oor dit wat bestaan. Dit hang saam met sensitiwiteit vir dinge en ervarings en ’n fyn waarnemingsvermoë. Van Niekerk se verwondering oor die Syn is ’n verwondering oor die geskiedenis van die heelal en sy plek daarin, maar ook ’n verwondering oor die Dasein, die "misterie van sy ek" . In ’n onderhoud praat hy van "die eenheid tussen gees en omgewing".

’n Ster verskiet oor die Karoo
ligjare skyn deur my bestaan
van soeke in halwe lig na ware lig.

Maar hierdie digter is meesterlik konkreet. In die bundel word die sintuiglike –  ja, die sienlike – ook fyn ervaar. Al gaan die sintuie agteruit, word die sintuiglike heerlik gevier. Dis wat lewenskemer kan oplewer – byvoorbeeld in die vrugtige “Kan blomme sing en praat”, ’n ietwat minder metafisiese vers in majeur-toonaard. Blomme word daar musiekinstrumente in ’n orkes en hoor die digter kleure en geure sing.

Stuifmeel kleef aan bye
en alles word heuningklanke
liedere vir die aarde, son en reën,
kunsliedere vir die lewe.

Getrou aan sy oeuvre en, raai ek, ook sy proefskrif jare gelede, bly Van Niekerk verbonde aan die aarde, nie net op plaaslike skaal soos in “Kan blomme sing en praat” nie, maar ook op die skaal van die planeet. Martjie Bosman sê: "Hy is een van die heel eerste skrywers wat die tema van bewaring in Afrikaans aangeraak het; iemand wat nadink oor die mens se plek op die aarde."

Daarvan getuig die omgewingsbeswaarde gedig “Die aarde kantel in sy baan”:

waar alles wat bekend was
lydsaam skroei tot as.

Dié vers bevat ’n beeld van sublieme sarkasme waarin ’n hedendaagse stad, sê nou maar New York, met Atlantis vergelyk word.

In “In die dal van skaduwee”word iemand wat skynbaar op sterwe lê, uitgebeeld; maar die natuur, verteenwoordig deur voëls en die Karoo, is daar. Twee verse oor vlinders in die tuin verwoord weer die grense van kommunikasie. Dit herinner ’n mens aan die digter se werk sedert 1978 as direkteur van die Direktoraat Landbou-Inligting – ’n pos wat hy beklee tot sy aftrede in 1994.

Soos die bundel verloop, word die leser ook bewus van die digter se kinderjare wat nie sonder eensaamheid en tragiek verloop het nie. ’n Paar gedigte sluit dus aan by die tematiek van sy vorige bundel, Portrette in my gang. Daar bevind ons ons weer in die Karoo met korhane en witneusskape, maar ook in die oergeskiedenis van die aarde met sy geologie en fossiele. Die Karoo werk, soos in ander dele van Van Niekerk se oeuvre, in die bundel. Geologiese formasies word metafore van persoonlike kwessies. Daar is ’n kind (sy vader) wat op ’n miershoop vir skape preek en later in sy arms sterf. Later is daar verse oor die geskiedenis van die aarde en sy homo sapiens. Die een praat oor die "oggendskemer van bestaan", waarná homo sapiens eers sy verstand kry. Die ander een eindig snaaks genoeg by die val van Jerigo.

Die geestesgeskiedenis van die Weste kom ook aan die orde waar die skemer (van die Middeleeue, dag ek) ’n kiem van lig herberg, maar ons weet uit die res van die bundel dat die helder dag van die Renaissance nie noodwendig is wat ons nodig het nie.

Is twyfel die vader van glo,
onsekerheid die moeder van dink?

Die digter in sy laaste jare wag op iets wat seker is: hy verower dit nie. Dit kom met die sterwe:

Na alles uit brein en gees gesif is,
bly reste van iets soos liefde
en aanhanklikheid,
opgedoek vir die reis na ’n enkel sekerheid.

Ontsettend treffende gedig!

Die "fel lig se openbaring van werklikheid" is iets waaraan ontsnap wil word. Op die tweede laaste bladsy staan die woorde

... kalendermens se waan
om die absolute te definieer
die onkenbare te ken en tyd
aan kettings te slaan.

Die digter, trouens die egte menslike bestaan, staan teenoor die denker se (gewaande) helderheid:

Die mens lewe poësie,
die wese van taal,
gesuiwer in onsekerheid.

Daar is telkens verwysings na misterie, maar dit is nie die misterie van die ekstatiese mistikus se lig wat verblind nie. Soms is dit ’n skemerige lokale mistiek waarmee gewone lesers soos ek hulle maklik kan vereenselwig: dit gaan onder meer oor die verwondering oor die tyd wat in ’n fossiel lê; en oor die bron van ’n fontein wat hom aan God laat dink:

dié oog kom – miskien van God
onpeilbaar, sonder lyf.

En dan weer na aanleiding van Beethoven:

Skemer se geheim ontwyk my steeds –
sal ek dit in die misterie van
my eie doofheid vind?

Daar is twee pragtige verse oor Afrikaans. Die een vertel met ’n skeut humor van die taal se afkoms; en die ander van sy vermoë:

’n skeppende taal
wat uit sy aarde
metafisies praat.

Die liefdesgedigte is mooi, veral die ingewikkelde “My duif vlieg uit my kop”.

Die logiese vraag is: “Is skemer ook die tese vir iets hoër?” Skemer (tese), dood (antitese), en dan ’n sintese? Ek sê daar is. Skemer is nie die einddoel nie:

ligjare skyn deur my bestaan
van soeke in halwe lig na ware lig.

“Die kaal seisoen se skemer”eindig só, waar somer as tese, winter as antitese en alseisoen as sintese optree:

In my kaal seisoen
waar are pers en plasties lê
sal Sy alseisoen dalk
’n lente vir my hê.

Daar is ’n verskil tussen ’n stygende of verdiepende dialektiese beweging en die sikliese herhaling van, onder andere, seisoene wat deur die Romantiek in die natuur gevier word. Die bundel eindig met ’n vers wat die sikliese in die vorm van opeenvolgende seisoene in verwondering besing en dit met Nietzsche se idee van die ewige weerkeer verbind:

dat geboorte en sterwe,
winter en herfs in ’n kring
se ewige weerkeer die ritme
van die Al in bestaan en tyd
laat resoneer.

Die sikliese pas by die gang van skemer, lig, skemer en donker van elke etmaal, maar ek dink die lewe van die mens is nie so nie. Ek weerspreek graag die gangbare interpretasie van Nietzsche en stem saam met die Tereza-karakter in Die ondraaglike liggewig van die Syn van Kundera: Ons lewe net een maal en juis dit maak die oomblik, lewe en dood gewigtig. Gelees in die konteks van die hele bundel laat hierdie laaste gedig (en ook die een voor hom) die werk na my aanvoeling in effense spanning eindig. Dit is teken van ’n ryk en genuanseerde gees wat ek nie voldoende kon beskryf nie.

Ons het met ’n gewigtige maar heerlik leesbare werk van ’n swaargewig te doen.

www.imprimatur.co.za; die uitgewer is nie Protea Boekhuis soos aangedui in die andersins nuttige LitNet-artikel “Dolf van Niekerk (1929–)” deur Erika Terblanche op ATKV|LitNet-Skrywersalbum op 2019-03-28 nie (afgelaai op 2019-04-11).

Berigte uit die skemerland: 41

Ibid

Berigte uit die skemerland: 47

Berigte uit die skemerland: 22

Berigte uit die skemerland: 23

Dis hoe Joan Hambidge Dolf van Niekerk se vorige bundel, Portrette in my gang, beskryf; dit geld hier oor die algemeen net só (Die Burger, 16 Januarie 2016).

Berigte uit die skemerland: 32.

Berigte uit die skemerland: 46.

Berigte uit die skemerland: 9

1960, uitgegee deur Dagbreek-Boekhandel in Johannesburg. Jongste uitgewer: Protea Boekhuis.

Kyk na Erika Terblanche se bespreking van die buitestander in die stuk waarna voetnoot 1 verwys.

“Wanneer tyd opgehef:

Berigte uit die skemerland: 20

Berigte uit die skemerland: 40

Berigte uit die skemerland: 50

Berigte uit die skemerland: 10

Berigte uit die skewerland: 12

Berigte uit die skemerland: 20

Berigte uit die skemerland: 33

Berigte uit die skemerland: 41

Soos aangehaal deur Erika Terblanche

Berigte uit die skemerland: 52

Berigte uit die skemerland: 39

Die Burger, 22 Februarie 2019

Berigte uit die skemerland: 37

Erika Terblanche op cit

Berigte uit die skemerland: 47

Berigte uit die skemerland: 46

Berigte uit die skemerland: 52

Berigte uit die skemerland: 33

Berigte uit die skemerland: 26

Berigte uit die skemerland: 21

Berigte uit die skemerland: 30

Duiwe is belangrik in Van Niekerk se werk (onder andere Skrik kom huis toe, 1968) en in sy lewe. Kyk na Erika Terblanche op.cit..

Berigte uit die skemerland: 53

Berigte uit die skemerland: 45

Berigte uit die skemerland: 58

Dankie Johann Rossouw!

The post <em>Berigte uit die skemerland</em> deur Dolf van Niekerk: ’n lesersindruk appeared first on LitNet.

The African Library: The queue by Basma Abdel Aziz

$
0
0

The African Library: Entry no 128
Basma Abdel Aziz: The queue (2013)

In a recent “comment” piece in The Cape Times, a South African-based Egyptian who is both a medical doctor and a member of the Media Review Network, wrote that in Egypt, under the rule of President Abdel Fattah el-Sisi, “a total of 1 813 death sentences have been meted out in three years by a farcical judicial system”, and also that the Egyptian Commission for Rights and Freedoms, which is an “independent group, recorded 256 deaths in custody, with 209 detainees dying due to medical negligence” (see Media Review Network, 27/02/2019). These disquieting statistics seem to emanate from the same context as Basma Abdel Aziz’s brilliant novel, The queue, translated from the Arabic by Elisabeth Jaquette for the 2016 English version. The novel is often referred to as presenting readers with a dystopian vision of Egypt, using the adjective which refers to an imagined or a foreseen, future version of a society, but the details in the opening lines (above) make clear that this seemingly both Orwellian and Kafkaesque text represents experiences that, for many Egyptians, are all too real, and even “everyday” occurrences. Besides being an award-winning author, Basma Abdel Aziz is a sculptor and painter; an internationally rated researcher who publishes in the overlapping areas of politics, sociology and psychology; and an activist who has, for her outspoken reformist efforts, been labelled “the ever-ready Egyptian Rebel”, while nevertheless retaining her appointment in Egypt’s Ministry of Health. She has qualifications in sociology, in medicine and surgery and in neuropsychology. Aziz has to date written three other novels apart from The queue. Nevertheless, even in fiction, Aziz writes from acquired knowledge; her (Arabic) publication dealing with the “Temptations of absolute power” won her a Young Researchers Award in 2009, and she formerly worked for several years in the Nadeem Center for the Rehabilitation of Victims of Torture.

Still, these impressive credentials may seem to predict a more Dostoyevskyan novel than the quite slender and seemingly low-key work that The queue happens to be. Set in an unnamed country and concentrated on a small group of interrelated characters, the novel is structured with six sections, each following a brief, numbered document (each a part of a hospital patient’s medical record), and a final seventh section, which follows an annex. The text juxtaposes attitudes towards a changing situation in the political scenario and their social and psychological repercussions. The central character is a non-ideological nonconformist and an idealist who is inadvertently drawn into a politically oppositional role – really only for seeking treatment for a bullet wound incurred when observing demonstrations by an activist group of which he is not an active member. His name is Yehya Gad el-Rab Saeed. This full name is formally noted with other basic information about him on Document No 1, which the reader encounters as it is reread by the doctor who originally examined his gunshot wound. The doctor’s name is Tarek Fahmy, and he has from the first a strange fascination with this patient’s file – a fascination that readers only later come to understand as a strange mixture of concern and guilt, along with anxiety – because the patient’s treatment was curtailed and insufficient, and his unavoidably deteriorating condition requires an immediate, as-yet-unperformed surgical operation. A line typed on the cover of Yehya’s file gives a hint of the reason why the surgery has not been performed. It reads: “Suspended Pending Approval by the Gate”. One of the surreal features of the novel and of the society it portrays (like in the cited phrase) is the use of the term “the Gate”, as if it refers to a person in command or to an authorising body. We learn, in due course, that there is an actual physical gate – a formidably large, perpetually closed and intimidatingly silent structure. Its “voice” is heard in radio and television broadcasts, as well as recorded in print media announcements.

About the doctor, we learn the following:

Tarek was a man who didn’t overstep boundaries, a man who’d never been to the Gate, not once in his life. No questions, no problems – life passed him by both predictably and monotonously, just as he liked it. He’d finished his studies and received his master’s degree, and it wouldn’t be long now before he could open his own clinic. He’d even asked a colleague out on a date not long ago. The only thing hindering this stable, traditional plan of his was Yehya Gad el-Rab Saeed. (5–6)

After listening to a radio programme in which a caller is lavishly praised for not allowing her children to participate in “the Disgraceful Events” (6), Tarek in his thoughts recalls “tumultuous times” in his country’s recent past; but, he has only a “hazy” idea of what these involved, having only an obscure notion that what has been labelled the “Disgraceful Events” was caused by people who wanted either a “more lenient” or a more “tolerant” government – which would have been “less stable”, in Tarek’s opinion (7). The state’s response, he recalls, was swift and brutal: “[T]he Quell Force had been created to suppress this kind of riot and was better armed than any government agency before it.” In a phrase that chillingly echoes the crushing of popular uprisings against oppression in many parts of the world and at different times, Tarek states that the actions of these forces “cleared the square effortlessly, wiping out everyone at the rally in just a few hours”. Sadly, this “crushing triumph” of the Gate’s troops is the outcome of an earlier “popular uprising” known as “the First Storm” (8). It was the “fractur[ing]” of the liberationist movement, even before the regime in power could be overthrown, that allowed the ruler to “rally his inner circle”, which could then regroup and regain power. The Gate, Tarek recounts, “appeared” in the midst of the squabbling splinter groups, each pursuing its own selfish agenda and with different and competing notions of how – and for what purpose or whose benefit – the country should overthrow its ruler and change its system of governance (9). Tarek, typically indecisive, was not “altogether enthusiastic” about the bloodily established rule of the Gate, but had “never questioned” its victory, knowing that it was decisive. Even in the text’s present, Tarek is so deeply troubled by Yehya’s case that for a whole day he is unable to perform his hospital duties, and yet so unwilling to face his real feelings, that he insists (to himself) that Yehya is a patient “whose problems he didn’t entirely remember” (9).

The narrative moves on to the people who form the queue in front of the Gate: a fairly loosely and constantly expanding row of people of all classes, whose lives have been placed on hold pending their acquisition of particular documents decreed essential – in an ever-proliferating bureaucratic maze – by the unseen presences within the Gate, who only utter their decrees through its masked portal. The first story we hear is that of an old, poor woman from the south. She was suddenly denied the bread she had bought for years from the same baker, after he’d questioned her as to which party she had voted for; upon hearing that it was “the wrong” party, he snatched back the bread, and subsequently all the other shops refused to sell her any bread. Bewildered by these events, the illiterate old lady now carries a rough piece of cardboard with the words “Certificate of True Citizenship” – the name of the document a neighbour told her she would have to obtain from the Gate for her life to resume as before. But the queue merely extends for kilometres as more and more people join it, while the Gate remains firmly shut. Another woman nearby is a school teacher, someone sufficiently sophisticated to fend off prying political enquiries. In her case, she highly praised a pupil’s essay that spoke “about the state of the country and developments in the region” (13). This brought an inspector to the school, who required the principal to summon Ines (the teacher) and instruct her to obtain (again!) a Certificate of True Citizenship by joining the queue at the Gate. Failure to do so would (the inspector strongly hints) bar her from the teaching profession. The inspector left a tape of the pupil reading out her essay to her classmates (on Ines’s instructions) with the principal. The detail of the secretly made recording points to the brilliant cover image of this text, which shows the revered symbol of the Ancient Egyptian “Eye of Horus”, the all-seeing eye image usually interpreted as signifying divine power of protection against evil; on the cover of The queue, the eye has a security camera instead of a pupil in its centre.

Yehya, too, is in the queue, though utterly weary and in terrible pain. When a sympathetic bystander supplies him (after overhearing a snippet of conversation between Yehya and his loyal friend, Nagy) with some painkillers, Yehya is quick to hide the actual cause of his pain by calling it a “silly little stomach pain” (15). He is evidently well aware that the fact of his carrying a government bullet in his intestines is a dangerous secret to be carefully kept. Confirming that his secretiveness is not due to a neurotic paranoia, Yehya is sent a note by his beloved Amani (she works in the same office where he was formerly also employed), informing him that a doctor “in a military uniform” employed at Zephyr Hospital came looking for him at the office. He divulged no other information. Amani suggests they should meet soon – evidently to discuss this disquieting development. Yehya, we learn, has – like other people – been spending not only days, but nights in the queue, never leaving his place in it.

Another indigent woman who becomes a habitué of the queue is Um Mabrouk, who used to work for Amani’s mother, then for Amani herself, and now works full-time at Amani’s office – besides holding two additional house-cleaning jobs, just to survive along with her three ailing children: two daughters with serious heart conditions and an asthmatic younger son. Like most of the urban poor across the world, her living conditions are terrible:

All she had was two rooms in a damp ramshackle apartment, buried deep in an alleyway in the old District 3 where the sewers bubbled over, and a husband who never left the coffee shop, who’d quit his job and wandered around idly in search of hash and pills. She saw him only when he ran out of the money he took from her small salary, sometimes by pleading with her and sometimes by force. Every so often at night he would leave the coffee shop and come begging, demanding more money, and when she scolded him he berated her and sometimes even beat her. On top of all that, two months ago she’d fallen and broken her hand while cleaning the ceiling in the office, and then she broke her left foot when she’d jumped off a microbus. The pain hadn’t let up since then. As if everything else wasn’t enough. (20)

Um Mabrouk’s misfortunes are predictably ascribed (by the High Sheikh – visits to whom were, at that stage, still permissible without a permit from the Gate) to her failure to maintain the time-consuming daily prayer regime, for (he declared) “the remedy to poverty was to bow down and pray” (20). But Um Mabrouk finds it impossible to maintain the requisite prayer sessions, despite earnest intentions to the contrary, and so, of course, her bad fortune persists.

The old lady who could not buy bread is suddenly taken ill; her son appears and takes her out of the queue. Her place is instantly occupied by “the man in the galabeya”, a clearly generic evocation of the zealot figure, since this person is never given a name. He roundly denounces the old woman, authoritatively proclaiming that “only those who have gone astray picked pyramid candidates”, and stating that she had failed to “repent” (27). The Gate’s decrees have by now caused widespread loss of income and also damaged the country’s economy, as employees are absenting themselves from work in the hopes of obtaining essential documents. The jurisdiction of the Gate has been “extended to just about everything anyone could think of” (31). Absurdly, “even window-shopping was now subject to a charge”, and the Gate interferes in the workings of business, arbitrarily requiring local companies to supply goods or services remote from their professional concern, and levelling steep taxes and levies that just about bankrupt these businesses and force them to lay off many of their employees. Yehya decides to go and visit Amani at her apartment on what turns out to be his 39th birthday. Unfortunately, what was meant to be a happy reunion is spoilt by his dire physical condition. Yehya is in too much pain to embrace his beloved, and unable to eat more than a mere morsel of the cake she has baked for him. Indeed, he has to lie down, and falls asleep on her couch for most of the visit, exhausted by lack of sleep caused by pain. Amani suggests that they go and speak to Dr Fahmy. Nagy phones just as they are setting off, and they arrange for him to join the two of them at the hospital.

“Document No 3” regarding Yehya is particularly significant – not only because it gives clues as to how grievously he has been injured (over and above the bullet still lodged in his body), but also because it has been blatantly censored. As Dr Fahmy rereads it, he sees that all his meticulously detailed medical notes have been reduced to a mere skeleton of information. He recalls that immediately after Yehya had been admitted to the hospital and he had cleaned his wounds and applied first-aid procedures to stabilise him, he had wanted to proceed forthwith with emergency surgery to remove the bullet. He was condescendingly prevented from doing so by a younger colleague, “fed up with his naïveté” (41), who threw down an official document (from the Gate of the Northern Building – which is the full designation of the governing authority) in front of Fahmy. This stated clearly that removal of bullets was only allowed in another hospital (Zephyr Hospital – a military facility), since “bullets and projectiles may be the property of security units” and should therefore be handled only in a military context. The document outlined that if a doctor performed surgery to remove a bullet in any institution other than Zephyr, the penalties would be dire: they would be banned from practising the profession; would be imprisoned for an unspecified period; would be allowed, upon release, to resume their practice of medicine only subsequent to “rehabilitation”; and, even then, would be “required to undergo a periodic performance review” at least “once a month”! Even more depressing is the narrative detail that “Tarek smiled” upon recalling how narrowly he had escaped becoming liable to these penalties; that “any shame he’d felt because of Yehya had vanished”; and that, even at the time when Yehya had come back to him (claiming he had been discharged from Zephyr, when he had walked out to avoid the sinister-seeming “treatment” meted out at that hospital), he (Fahmy) had “concealed his relief” from Yehya at not having operated on him (45). He had “advis[ed] Yehya to [a]wait his turn at Zephyr Hospital”, and sent him home with “some strong antibiotics and a few boxes of painkillers” (46). He did not inform Yehya that a doctor from Zephyr with a coldly imperious manner had, in the meantime, arrived at his office and demanded Yehya’s file, from which he had removed the all-important X-rays, and that soon afterwards the brand new machine on which they had been taken had unexpectedly and oddly begun malfunctioning and had been removed by technicians from Zephyr. Fahmy has been informed that Yehya has started queueing at the Gate to try to obtain official permission for the surgery to be performed at the hospital where Fahmy is employed. In the meantime, it is reported in the media that during the “Disgraceful Events”, the “rioters” had gone berserk and violently – often fatally – attacked one another in their frenzy. Additionally, a Zephyr doctor is reported stating that the high mortality rate among victims admitted to that institution is to be attributed to the fact that the patients are “simply too sensitive” (52).

The next development is that the entire cell phone network goes down, so that people in the queue cannot keep in touch with family or friends located elsewhere. Strangely, the “man in the galabeya’s” phone still functions; he offers Ines the use of it. At Fahmy’s hospital, the narrator informs us, the nurse with whom he usually works (named Sabah) had been phoned just after all the patients had been transferred to Zephyr Hospital by one of its most senior doctors, and ordered to alter (censor) Yehya’s medical file. In a similar way, when Um Mabrouk’s elder daughter dies because the girl’s faulty heart has never been fixed in the necessary operation (Um Mabrouk never having managed to accumulate sufficient funds to pay for the procedure), she takes the death certificate to a branch office of the Gate to push for the document that would authorise her younger daughter’s operation (for a similar condition). She is coldly refused, despite paying a huge bribe she can ill afford, and told that the information as to the elder daughter’s cause of death is inappropriate; “the girl died because her time was up”, and it was divinely ordained as a test of her faith (67). Um Mabrouk needs to apply to the Gate for a new death certificate, and withdraw her complaint and her younger daughter’s name from the list of awaiting-surgery patients, since she (Um Mabrouk) does not have sufficient funds for it, the official instructs her. Having returned to the queue, Yehya hears about a new development from a new friend, the indefatigable investigative journalist, Ehab. There has been:

An opinion poll conducted by the Center for Freedom and Righteousness, under the Gate’s supervision, of course. They had dispatched droves of delegates to knock on people’s doors during dawn prayer time, to ask their opinion of recent events and how the country was being run. The results had finally been released, and were precisely the same as the results of the previous poll. Citizens had unanimously endorsed its governance, laws, and court rulings – wholeheartedly and dutifully supporting the just decrees that had recently been issued. Those conducting the poll had therefore decided not to conduct one again. To simplify matters, they would announce the previous poll’s results on a set yearly date. (68)

The deftly articulated, biting and widely applicable satire (or should one call it black humour?) in the above passage indicates among many other details why Aziz’s novel is being rated as highly as it is. The passage is followed by one in which we see the carrot-and-stick approach of all too many African and other governments, throughout history, clearly illustrated. Like the Roman “panem et circenses” (bread and circuses), and even though in the depicted society there is but little and often no bread, placatory measures are used to make people feel that their harsh rulers are actually kind, generous. For, a “leaflet from the Violet Telecom Company” arrives to announce “thousands of free telephone lines and endless credit for an entire year” (69). These details balance rumours of a fuel shortage, the suspension of the microbus service and an infestation of swarms of insects.

A new character works his way into the queue in the area where the previously known characters are waiting. He’s an oafish countryman named Shalaby; he is queueing to obtain a certificate recognising his late cousin Mahfouz, along with whom he grew up in the same village. Mahfouz, who is boastfully described by Shalaby as all that a brave soldier could and should be, lost his life doing duty in the suppression of the Disgraceful Events (as a member of the Gate’s Quell Force). The narrator slips in some counter-information regarding Mahfouz: he had attempted to rape a hospital patient he was supposed to be guarding, and he died after running away from people determined to apprehend him because he had shot one of the demonstrators dead in cold blood; he drowned after jumping into a river to escape the pursuers (he could not swim). At this point, Ines speaks up with such risky courage (considering her sentiments) that she surprises even herself. Mahfouz, the school teacher declares, had met no more than a deserved end as someone little better than a murderer. Shalaby erupts in fury at her words, and implies that Ines must be attacking his cousin’s impeccable, indeed heroic, conduct because she is “corrupt, morally and otherwise” (78); indeed, he declares, she had probably herself participated in the Disgraceful Events – he had heard that there were female saboteurs among them. Soon afterwards, when Ehab, the journalist, is asked to assist the illiterate Um Mabrouk in sorting out her application forms for her daughter’s operation and the backing documentation, he discovers among the papers transcriptions of several “compromising” conversations among and statements by a few people in the queue. These were evidently inadvertently included when the Gate official returned Um Mabrouk’s papers to her. A sinister instruction has been added onto the page containing a transcription of one of Ehab’s own telephone conversations: “Important – Follow-up” (81). Eventually, those affected (since Ehab warns the others so secretly recorded, like Ines in her rant against Shalaby’s cousin, Mahfouz) manage to work out that the transmissions came from nearby telephones; they were not betrayed by Shalaby, but (the reader senses) it is the “man in the galabeya’s” phone that sent the secretly made recordings to the Gate’s security people.

There is a second outbreak of “Disgraceful Events”. Those in the queue are not impressed when the participants (whom the members of the queue label “Riffraff”) attempt to dissuade them from continuing with their unrelieved waiting for the Gate to open; they say it is a trick to ensure the passivity of the populace (or of the majority), to keep them within an easily controllable area and to intimidate them. The animosity between the two factions persists. Then, one day, the “Riffraff” mysteriously disperses. What has become “ordinary life” in the queue, resumes. Ehab (who has always been interested in Yehya’s situation) offers the latter his assistance; they become friends and allies, since Yehya no longer mistrusts Ehab’s motives. Soon afterwards, Ehab and Nagy (Yehya’s old, loyal friend) are impressed to hear that Yehya, all by himself, has managed to surmount the initial bureaucratic hurdle and been granted permission to have the bullet in his stomach removed. Ehab marvels at Yehya’s integrity of character:

Other people had weakened when faced with fear and pain, or submitted to the flood of pressure and promises from above, clinging to a desire to survive their predicament. Others agreed to undergo surgery at Zephyr Hospital and somehow emerged as they’d been before the Disgraceful Events. They didn’t have a mark on their bodies, no sign of bullets or shrapnel, and the operations left almost no trace. But Yehya wasn’t like them. He was a different kind of man, steadfast and stubborn, and must have realized that day in Zephyr Hospital how important his injury was: he was carrying a government bullet inside his body. He possessed tangible evidence of what had really happened during the Disgraceful Events, and was perhaps the only person still alive who was willing to prove what the authorities had done. (115–6)

Amani, for her part, has insisted that she will go to Zephyr Hospital and find (or bluff) her way to the basement, where the X-ray records of patients are reputedly kept, to retrieve Yehya’s confiscated X-rays. Ehab is determined to assist her in her risky quest.

Another and more public battle is led by the woman with short hair (she, too, is never identified by name; she is probably intended as a representative of “the radical”). Upon evidence accumulating that the “free” – and perhaps all – cell phones are spying devices for the Gate, she leads and organises a boycott against Violet Telecom – now the only permitted cell phone company, evidently happy to oblige with the secret surveillance of private conversations. Rumours abound that those who had been found to indulge in “subversive” talk have “disappeared”, and anxiety increases. Animosity also intensifies between the woman with short hair and the man in the galabeya, who opposes and preaches sermons against the boycott of Violet Telecom. He is now constantly seen in the company of Ines, who has been reduced to a state of neurotic anxiety because of the earlier evidence that her outspoken “politically oppositional” outpouring against Mahfouz, the dead soldier, was recorded – presumably as dangerous evidence on her record. The influence of the man in the galabeya grows steadily stronger – also over other women and men encouraged to attend his regular sermons. He is suspected by the woman with short hair of owning large stock in Violet Telecom, and is delighted when the High Sheikh issues a fatwa declaring the boycott of the phone company impermissible and “harm[ful to] the economic interests of the country and its people” (132). When Ehab, to counter the fatwa, writes “a hard-hitting and well-researched article about the [boycott] campaign – its grounds and implications, and how many people joined each week” – he is summoned to a meeting with his editor, who refuses to have the article appear in their newspaper; he also gives Ehab “a stern warning about ‘fabricating the news’” (135).

When Amani makes her way surreptitiously into Zephyr Hospital’s maze of corridors, she spots a sign indicating the office of the secretary for the surgery department. Entering, she requests the X-rays for Yehya Gad el-Rab Saeed, claiming that he is a cousin of hers, and spinning the unsympathetic official a hard-luck story, but to no avail. Asking the date when these images were obtained, the official immediately spots the implication – that the X-rays show wounds incurred during the Disgraceful Events. With a sneer, he informs her that such records (presenting “special cases”) are kept on the fifth floor, which no unauthorised person may enter. With a “mocking glare” (144), he bids her farewell. Taking out her cell phone, Amani sees several “missed calls” from the same number, and, when she replies, they turn out to have come from Ehab, who is at the hospital’s entrance (where she goes to meet him). Watching from a distance, Amani sees that Ehab has no success in attempting to persuade the front desk man that he has legitimate business inside the hospital. Ehab ends up being unceremoniously grabbed by several security men and thrust out of the hospital. The next moment, Amani hears her own full name – Amani Sayed Ibrahim – broadcast over the intercom, demanding her presence at the Investigations and Instructions Desk. Without any time to plan things properly, she walks further into the hospital, and, when she spots an elevator, enters and presses the button for the fifth floor. As she walks out into the “forbidden” floor, Amani spots a notice saying “Department of Critical Bullet Files”. She is about to open the door of this office, when the lift doors open behind her and she hears the clamour of “angry voices” (146) confusedly speaking just before she is apprehended by the men, among whose faces she recognises the dreaded visage of the doctor who long ago came to her office asking to see Yehya.

Unwilling to worry Yehya about Amani’s possible endangerment, Ehab goes to find Nagy, with whom he goes to wait for Amani at her apartment. However, she does not show up, nor can they reach her on her cell phone. Disquietingly, even the innocuous-seeming old caretaker at Amani’s block of flats tells them (about her) that she has “gone to Zephyr Hospital, that Zephyr Hospital belonged to the Gate, and that he had suspicions about her work, and about her involvement in those Events people talked about” (148). Desperate to do something after waiting all day at her flat, the duo enlist Um Mabrouk’s aid, and they decide to issue a “missing person” leaflet with a photo of Amani, which they distribute as widely as they can, but without result. Amani has, in the meantime, been sternly interviewed by a hospital security official. When Amani bravely insists that Yehya has a right to have his X-rays returned to him, the man claims that no such records exist or, in fact, could exist, because, he claims, “No one was injured by any bullet that day or the day after or on any day, do you understand?” Unable to restrain herself any longer, Amani yells back at him: “Lies! He’s wounded, and the bullet is still in his body, and as soon as they do the operation and he has the bullet in his hand he’ll tell everyone who shot him, and then you’ll have your proof!” (151).

After a page break following the no-doubt shocked and furious silence achieved by Amani’s words, the next paragraph starts with the single word, “Nothingness” (151). Amani seems to be returning to consciousness after a gap, knowing only that she is in some completely dark and utterly silent place. In “every direction”, Amani finds “nothing but a void” (152), not even a wall or the bars of a cell. The only discernible sign of her remaining in the world is the solid earth under her feet. Soon, memories and even immediate sensations vanish in this “nothingness” (152), in which she cannot even find the relief of sleep. Amani seems to be naked, but cannot make out whether she has been raped. She shouts out in fury, in abject apology, makes promises and utters confessions, but all to no avail. In this terrible emptiness, she is no longer even able to produce tears, she finds, fearing that she is somehow vanishing. Many days seem to pass, until she at last finds herself in a tunnel. She walks along it to find that it lets her out, not too far from her apartment block. In her flat, her things appear undisturbed and as if she has not been away all that long. Her senses appear to have returned to normal, and her face – when she at last has the courage to look in a mirror – although “haggard and gray” (155), is recognisably still her own. In her purse, Amani finds a stack of photographs of herself in several “politically compromising” positions – photos she had had no idea of, but at whose existence she can no longer feel surprise or dismay.

Discovering at last that Amani has returned, her friends come to visit, but Amani is unwelcoming and apathetic, telling the story of her Zephyr experiences as unremarkable – a narrative that they all feel to be unconvincing. Even though she carries “no signs of violence on her body”, they surmise that she is probably unable to speak of some terrifying or shaming experience to which she was subjected, and soon leave her. They know it is possible that the guards “had just scared her by playing with her emotions and deepest secrets, and [that] that [may have] been enough to strip her of all her natural vitality and determination, leaving her in this dull and lifeless state” (157). She has, evidently, been dealt a psychological blow as potentially fatal as Yehya’s bullet injury.

Amani had asked her friends to leave her be and give her time to recover. While Yehya understood her need for “some space and the freedom to come to him when she felt ready to tell him what was haunting her”, his own condition is steadily deteriorating, and, after a fortnight’s separation, he goes to her office (where he, too, had formerly worked for over ten years) to find out whether Amani had returned to work. His old boss “greeted him coolly”, indifferent to Yehya’s weakened condition (he is “bleeding all the time now”), although they had been “close” when he had worked there and the boss is aware of how much good business Yehya’s efforts had brought in (159). Yehya finds Amani “distraught and ashen-faced” (160) in the old office they used to share. She is perturbed by his state, and questions him in detail, but is still unable to tell him anything about her own trauma. The state of the papers piled up on her desk is evidence that Amani is unable to perform her duties. Despite this, Yehya ignores his constant pain as he returns to the queue; he is profoundly heartened since he has seen Amani again, and inspired by “the first gentle smile that had crossed Amani’s lips since she’d disappeared” (163). The whole world appears brighter now that she has agreed to see him again. At the queue, Shalaby is distributing leaflets containing a report that has appeared in the “official” newspaper, titled (what else?) The Truth – the usual give-away that it disseminates government propaganda. In banner headlines, the photocopied report proclaims “MASTERMIND OF DISGRACEFUL EVENTS DISCOVERED”, attributing the blame to “a foreign individual” who had been “accused of terrorism in his home nation”, and who has, after a vain attempt to foment “unrest”, with the assistance of local “operatives, ingrates, and fools”, been fatally injured. He had left “no information behind”, but had died before his “wicked schemes were accomplished”; it is he, the report ends, who was responsible for the “gunfire witnessed in the square” at the time of the Disgraceful Events”. Shalaby is delighted with the report, since, in his view, it puts paid to the “claim” that his cousin had shot any innocent “true believer” (164). Unfortunately, a later publication of corrections and clarifications in The Truth exposes the story about the wicked foreigner as a fabrication. Crestfallen, Shalaby returns later on with a “medal” he has evidently obtained from a pawn shop, but insisting that it was awarded to his late cousin in recognition of his heroic service. Hearing this, Nagy “laughed until tears rolled down his cheeks” (173); he recognises the “medal”.

Not long afterwards, Nagy receives a surprise call from Amani, distractedly asking him to meet her without Yehya’s knowledge. She tells him that the sinister senior doctor from Zephyr Hospital has again shown up at her office and, in her view (if obscurely), “threatened her in front of her boss and colleagues” (174) by telling her to convey to Yehya that he is waiting for him to pay the doctor a visit at Zephyr. Amani is in such a dreadful state that it perturbs Nagy, whom she desperately begs to keep Yehya from visiting her, for fear the doctor will catch him there. Himself now in a somewhat distraught state – also at the thought that, with the onset of winter, Yehya would soon be unable to stay in the queue in his weak condition, at risk of infection and death from exposure – Nagy gets into the first bus that comes along, letting it take him where it will. He finds that the last stop (where he alights) is close to the newspaper offices where Ehab works. When Ehab is at last able to join him, they leave together, talking as they go. Ehab – though still his undaunted, cheerful self – tells Nagy that his boss appears to be growing hostile toward him, refusing to print any more reports concerning the queue, and severely slashing a piece Ehab wrote about his experiences at Zephyr Hospital. Ehab refers to his boss as being “suspicious” and “acting all high and mighty” (179).

It is clear that the violent repression of the Disgraceful Events continues to make serious trouble for the Gate, for in another development, The Truth prints a weird report of an interview with the High Sheikh. He states that anyone who might have been shot by a bullet, if a true believer, would in the strength of his faith understand immediately that it was “God himself who’d struck him down”. His duty would allow him to see that he was greatly “lucky”, and he would be “exalted to a place in heaven ordinarily reserved only for the most dutiful” (181). The circulation of The Truth, the narrator informs us, has subsequently increased. However, the interview with the High Sheikh also results in the circulation of a petition from the “Disgraceful Events Victims Association”, who accuse the Sheikh of causing distress by questioning the faith of the injured (183). The Sheikh issued a complicated fatwa in the course of his interview, accusing those injured and those claiming others were shot of being failures of faith. The man in the galabeya, of course, preaches in support of the fatwa, “declaring his solidarity with the Center for Freedom and Righteousness” (186). Yehya is angry at hearing the sermon, but Ines has now joined ranks completely with the man in the galabeya, and assists him in his proselytising. Soon afterwards, he asks Ines to marry him (he is much older than she is), and not long after that, she accepts his proposal. In contrast with Ines’s “success story”, Amani’s life appears to be falling apart; her boss instructs her to type out and sign a request for leave without pay. “She slept only in scarce, sporadic spells, waking up terrified in the middle of the night” (189). All she can think about is her failure to retrieve Yehya’s X-rays.

After several days, Amani notices “missed calls” from Dr Tarek. But the mere sight of his name terrifies her now. Shalaby’s family’s rented farm and dwellings have, in the meantime, been swept away in a great flood. Confident of generous compensation and an award of land to his family as reward for his cousin’s “sacrificial” death, Shalaby returns to the Gate. When the official to whom he speaks refuses the demand, sneers at him and humiliates him, Shalaby at last snaps and violently attacks the man. He returns to the queue calmer and humbler than before, to find that the people there (who have all heard the story of his encounter) have become much more sympathetic towards him. The queue people subsequently notice, uneasily, that a figure with what appears to be a camera is stationed on top of the Northern Building. Yet, it never moves. The Truth next prints a story that the so-called Disgraceful Events were actually a foreign-made, big-budget film that had to make the violent events seem convincingly real. Even Amani starts taking comfort in the reassuring belief in “stability and tranquility” (212), and that all is well in their country – even that Yehya has no bullet stuck in his innards. “But Yehya was not convinced, and he did not stop bleeding” (213).

The novel’s final chapter is promisingly titled, “Tarek’s proposal” – pertaining to the doctor who initially treated Yehya. Its opening paragraph reads as follows:

Tarek heard the Gate’s latest message and came to a decision: he would do the surgery. The Gate’s assertions were becoming more outrageous by the day, and he knew that Yehya would die soon if nothing changed. He felt he had nothing to lose from one last-ditch attempt. He’d come up with an idea that was certainly unorthodox, but he was also convinced that it was sound. If he could operate on Yehya at one of his friends’ houses, the home of Nagy or Amani, perhaps, they could find a way around the permit. The laws issued by the Gate only applied to hospitals and clinics, and said nothing about ordinary people in their homes. Tarek could bring the surgical instruments he needed with him and perform the operation there. It would be easier if Alfat [the former head nurse at Tarek’s hospital, now also in the queue for a certificate] accepted Yehya’s offer and agreed to help them, and maybe he could show them how to remove the bullet without he himself having to lay a finger on Yehya at all. (214)

By the time we reach the final thought expressed in the above citation, Tarek indeed sounds rather less resolved and still plagued by apprehension; but then, he stands to lose a lot by taking even this seemingly less risky route in saving Yehya. Everyone except Amani (“whom no one had seen”) readily agrees to the plan. Nagy offers the use of his apartment as the operating room, and Ehab wants to film it; both of them undertake to assist Tarek in any way needed. Yehya also consents; however, he wishes to try and locate Alfat again – she has, for a few days, not been in her usual place at the head of the queue. Yehya wants to ask her to provide her nursing skills. Tarek notices that in Yehya’s file, his three visits to Alfat (in the queue) have been noted with precise dates and times, but the space for her reply still left blank. More frighteningly, Alfat is nowhere to be seen, and they fear that she is the first person to have “disappeared” – referring to someone who is secretly imprisoned, to be tortured or punished by the authorities – from the queue (215). Spooked by their fear, and also because their friend’s (Yehya’s) condition is worsening alarmingly, the small group speed up their preparations for the operation. Ehab is constantly by his side to keep an eye on the sufferer, while Nagy has been entrusted (by Yehya himself) with continuing with the search for Alfat (to no avail). At the hospital, Tarek conducts a few trial runs and begins to assemble the surgical instruments that will be needed for the operation. But Sabah (no doubt the person who has continued to tamper with and add to Yehya’s hospital file) is growing increasingly suspicious of Tarek’s unusual behaviour – he is no longer spending hours and hours brooding alone in his office, but is jumpy and hyperactive. Tarek fobs her off when she tries to get an acknowledgement of the intended act out of him; nevertheless:

[T]he waiting overwhelmed him, and after a few days, Tarek lost his nerve. His commitment had flickered and waned, and he came up with a plausible excuse to delay his appointment with Nagy to prepare his apartment. Consumed by fear, he worried that he’d been too hasty with his idea and that this single act now could destroy his future forever. (216)

Although the file nowhere mentions Tarek’s own visits to Yehya (in the queue), or his “proposal to conduct the operation at Nagy’s house”, Tarek is well aware that “he must be under surveillance” (216). His own name has been moved from the cover to the “Follow-up” section in Document No 6.

Still, after two nights of sleeplessness, Tarek again commits himself to the dangerous undertaking. He goes to Nagy’s flat, and they prepare the space. At the hospital, he puts in a week’s leave; Sabah, the spying nurse, spreads rumours about him, but his resolve still holds. Then, he returns to the hospital to check on the file, but to his surprise, nothing new appears to have been added to it this time – an aberration from a by-now-established pattern. Then, Tarek spots a sentence that has been added at the bottom of the last page: “Yehya Gad el-Rab Saeed spent one hundred and forty days of his life in the queue” (217). And that is all. The eerie ambiguity of the sentence is no doubt deliberate. This is written on what is also the last page, and in the final paragraph, of the novel. Tarek feels his “chest tightening” and sinks into “confused” thought, sitting in complete silence and remarkable calmness, lost in deep thought. Then, he takes up a pen, from which a small blue dot drops on the document. Tarek turns to “Document No 5” in the file, a completely blank block with a heading above it that states, “The Gate’s Response” (138). Tarek “quickly” adds a sentence “by hand” to the bottom of this document. We are not told what he wrote. The text’s final sentence informs us that “[h]e closed the file, left it on his desk, and rose” (217). Is the final verb a clue? Or, is “left” significant? The abrupt curtailment of the narrative is absolutely fitting – a last but somehow fertile and lingering piece of information about conduct undertaken in a society as cowed and super-surveyed as the one Aziz has shown us in this novel.

The queue is simultaneously a dire warning about how dangerous, difficult and, therefore, risky it is to resist fascist dictatorship and the cowing of an entire population (with but a few rare exceptions), and how necessary – even essential – it nevertheless is to resist for the sake of the preservation of self-respect and humane values. It is also (on the other hand) a creepily recognisable portrayal of many actual societies, now and in history – and probably what others might in the future become. Of course, all too many details in the text point to conditions unhappily prevailing at this time in Egypt, Aziz’s birthland and country of residence, but the text also effortlessly transcends this singular example. It is a mature and impressive novel, and one which many readers are likely to revisit in their memories or by rereading the text.

The post The African Library: <em>The queue</em> by Basma Abdel Aziz appeared first on LitNet.

Selfbeskikking is erkende reg in Afrika-menseregtekonvensie

$
0
0

Vir dié wat fundamentele reg tot selfbeskikking in Afrika in twyfel trek, dit is erkende reg in Afrika-menseregtekonvensie, wat deur SA as lid van die Afrika-unie erken word.

Die erkenning van VN-konvensie oor selfbeskikking in Art 1. Dit word ook so erken in Art 235 van Grondwet 1996. Die feit dat almal gelyk is voor die reg, word misken in die uitsluiting van wit Afrikaners in die Wet op Tradisionele Leiers. 

Ingevolge die 23 April 1994 Akkoord, was wit Afrikaners die geleentheid gegee om dmv eie volksraad tot eenstemmigheid oor die UITVOERING van selfbeskikking te kom, in die parlement onder VF+-leierskap. Helaas het die VF+ besluit dat die Volksraad referendum nie gehou sal word nie en het hul eensydig besluit om die Volksraad te ontbind in 1998. 

Dit beteken nie dat die reg tot selfbeskikking ophou bestaan het nie, slegs dat die VF+ gekies het om nie leiding hiermee te neem nie.

The post Selfbeskikking is erkende reg in Afrika-menseregtekonvensie appeared first on LitNet.

Suidoosterfees 2019: ’n onderhoud met Irma Albers

$
0
0

Irma Albers (Foto: verskaf)

Dit is weer tyd om fees te vier in die Kaap!

Die Suidoosterfees is tans aan die gang en vind tot 1 Mei plaas.

Menán van Heerden gesels met Irma Albers, die waarnemende uitvoerende hoof, oor 2019 se fees.

Irma, baie dankie dat jy met ons gesels! Wat is die fokus van die fees vanjaar?

Die Suidoosterfees, nou in sy sestiende jaar, bly streef om tydens die fees iets vir almal aan te bied, vandaar ons nuwe slagspreuk ’n fees vir almal. Ons fokus verder op inisiatiewe wat veral nuwe talent ontwikkel en inspireer, soos ons talentsoektog die Jong Sterre-projek, ’n  skoleprojek plus om koorsang veral in die landelike gebiede van die Wes-Kaap te ondersteun.   

Daar is ’n paar Afrikaanse feeste in die land. Wat maak die Suidoosterfees uniek?

Uniek is ’n relatiewe begrip, veral in ’n kreatiewe omgewing, maar wat ons dalk bietjie anders maak is dat ons fees in ’n teaterkompleks in die hartjie van Kaapstad, ’n groot multikulturele toeristestad, aangebied word. Alhoewel ons ’n Afrikaanse fees is, is baie van ons feesgangers nie noodwendig Afrikaanssprekend nie. Ons is ook nie noodwendig ’n “destination festival" waar mense hul tasse pak om vir ’n naweek of paar dae ons fees te kom bywoon nie. Meeste van ons feesgangers kom in en uit vir ‘n dag of twee en woon in die omgewing. Alhoewel ons en ander feeste ook baie ander inisiatiewe ondersteun buite die feesomgewing, konsentreer ons veral daarop om nuwe en jong talent te ontwikkel en te inspireer.

Hoe betrek Suidoosterfees gemeenskappe in en om Kaapstad?

Ons feesspan besoek letterlik die hele Wes-Kaap en raak betrokke op voetsoolvlak by gemeenskappe – veral op soek na nuwe talent en kore om te inspireer en te ondersteun. Ons gaan op reis met ons talentsoektog-, koor-, en Jong Sterre-projekte in areas soos die groter Kaapse metropool, die Swartland, Suid-Kaap, Boland, Klein Karoo, Overberg, Oos-Kaap en die Weskus. Hier werk ons nou saam met onder andere organisasies soos die ATKV, Rapport, Sanlam, NATi (Nasionale Afrikaanse Teater-inisiatief) en die Jakes Gerwel Stigting, en beoog om verder hande te vat met ander feeste om ‘n groter verskil te kan maak.  

Watter geleenthede bied SOF vir nuwe talent onder jong en opkomende kunstenaars?

Alhoewel ons deur ons talentsoektog jong kunstenaars identifiseer, ondersteun ons hulle ook deur geleenthede te skep en te identifiseer waar hulle nie net by ons fees op ’n professionele verhoog kan optree nie, maar waar hulle talent verder ontwikkel kan word deur meesterklasse wat dit makliker maak om eendag die bedryf as volwaardige kunstenaars te kan betree.

Met ons Jong Sterre-projek – wat meer fokus op teater en drama – ondersteun ons jong dramaturge, regisseurs en kunstenaars om nuwe werk by die fees aan te bied. Hulle doen aansoek, pitch en die werk word vir die fees gekeur. Hulle ontvang mentorskappe en werkswinkels om hulle vaardighede op te skerp voordat die produksie op die planke by die fees kom. Hier vat ons alreeds ’n paar jaar hande met NATi en professionele ghoeroes in die industrie. Ons gaan wel vanaf hierdie jaar die projek uitbrei om ook in samewerking met die Jakes Gerwel Stigting nuwe tekste te identifiseer en te ontwikkel deur skryfskole by die Paulet-skrywershuis in Somerset-Oos in die Oos-Kaap aan te bied.

Suid-Afrika verkeer in ’n woelige tyd, veral met die verkiesing wat oor minder as ’n maand plaasvind. Is daar produksies en/of Jakes Gerwel-gesprekke wat op aktuele kwessies (mbt taal, identiteite, die Suid-Afrikaanse samelewing) fokus?

Ja, daar is beslis aktuele temas veral wat betref die Jakes-Gerwel gesprekke soos: “Afrikaans – ’n taal vir almal”, “Die volle storie van Afrikaans”, “Wie is ons en maak dit saak?” plus vele produksies wat handel oor mense en hulle stories, ervarings en uitdagings in Suid-Afrika.

Wat is ’n paar hoogtepunte van vanjaar se fees wat jy graag sal wil uitlig?

Daar is dramas, musiek, Bollywood-dans, komedies en visuele kuns, maar as ek iets moet uitlig noem ek hierdie paar: klassieke produksies soos die operette Die vrolike weduwee , MI(SA) met Amanda Strydom en Kaapstad Opera – ’n drieledige uitvoering bestaande uit die Missa Luba, Misa Criolla en ’n nuwe Suid-Afrikaanse mis geskryf deur Antjie Krog. Ons het heerlike jazz en ligte musiek met Die klanke van Lagunya; Nataniël met ’n nuwe vertoning Anthem, die Soweto String Quartet, Anton Goosen, Sonja Heroldt, Lynelle Kenned & Early B en ’n hele paar Jong Sterre-produksies en intieme vertonings in die Fluweelkamer waar so 60 mense in ’n kabaret-atmosfeer ’n vertoning kan geniet.  Ons is ’n fees vir almal – so daar is iets vir enige smaak. Hoop om julle daar te sien!  

Lees ook

Eietydse MI(SA) ook te sien by Suidoosterfees

Die vrolike weduwee beloof om feesgangers by die Suidoosterfees te bekoor

Coffee Snobs gereed om die teater aan te pak

Jerry, an unconventional hero and Dude, wa’s my bakkie? at the Suidoosterfees

Persverklaring: Jong Sterre-projek bied uitsonderlike geleentheid vir jong dramaturge

Suidoosterfees 2019: Jakes Gerwel-gespreksreeks

Persverklaring: Die Suidoosterfees is terug – ’n fees vir almal

Persverklaring: Suidoosterfees 2019 – ’n paar hoogtepunte om na uit te sien

 

The post Suidoosterfees 2019: ’n onderhoud met Irma Albers appeared first on LitNet.

Viewing all 21534 articles
Browse latest View live


<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>