Foto van Karel Schoeman: NALN
Heel erg bekend was hij bij ons in Vlaanderen niet. En van zijn indrukwekkende oeuvre zijn maar enkele werken in het Nederlands vertaald. Riet de Jong-Goossens was wellicht de eerste die hem bij ons introduceerde, met haar vertaling van ’n Ander Land, uitgebracht in 1992 (Een ander land). En daarna bleef het lang stil. Pas de laatste jaren en onder impuls van het Nederlands Letterenfonds, konden we genieten van zijn stemmen-trilogie met de vertalingen Dit leven (2014), Het uur van de engel (2015) en Verliesfontein (2016).
Misschien was Schoeman wel te traag voor onze jachtige Europese levens. Of te weemoedig. Of misschien keek hij te veel terug naar het verleden. Of was hij te contemplatief, te zeer in zichzelf gekeerd. Te esthetisch misschien ook. Maar wat een schitterend schrijver. Ik weet niet waar ik het meest van hou. Van zijn ruimtes of landschappen van steen en gruis, meedogenloos hard, maar evenzeer troostend en vertrouwd, met de oer-boerderij als veilige thuishaven. Of van zijn bijna tastbare evocatie van zintuigelijke ervaringen, van licht en donker, van geuren en aanrakingen. Zo helder, zo mooi, zo precies, zo sentitief.
In Dit leven sterft een oude vrouw in de kamer van de boerderij waar ze als kind is opgegroeid. Op het einde van de roman is alles gezegd. De vrouw berust. De schaduw verdwijnt, lost op in de andere schaduwen. Een donkere sluier dekt alles toe. Vaarwel Karel.
Lees ook:
 |
André Brink: Impressions / Afterthoughts Ludo Teeuwen "A few weeks ago I got a call from Bozar, about whether I wanted to do a live interview with André Brink. The writer was coming to Belgium, where he was to receive a honorary degree from the UCL, the Université catholique de Louvain. The answer was yes, sure." |
The post Uiteindelijk gaat alles voorbij appeared first on LitNet.