Die wit van sy oë staan uit teen die donkerte; verder kan sy die vae lyne van ’n kakebeen en wangbene uitmaak. Sy steek haar hand uit na hom, maar die duisternis sluk hom heeltemal in. “Wag vir my!” Sy skrik wakker van haar eie stem. ’n Nagtrein rammel verby. Sy sit regop en swaai haar bene van die bed af. Natgesweet.
Waarom ontwyk hy haar? Elke keer wanneer sy hom wil aanraak, verdwyn hy en word sy oorval deur ’n onbepaalde verlange. Tog ken haar vingers die tekstuur van sy vel, weet sy van die grys oë, van die byna vroulike mond. Hoe sy oor hierdie kennis beskik, weet sy nie. As hy net een keer sou toelaat dat sy die lyne van sy gesig natrek, sal sy hom volledig kan skilder. Dan sal sy hom kan insluit by haar skilderreeks – Moeders, broeders en ander heiliges.
Een deel van die reeks bestaan uit skilderye van God, Satan, Katolieke heiliges en van gode soos Zeus, Mars en Venus. Die ander deel bestaan weer uit familielede wat ’n groot invloed op haar lewe gehad het. Haar ouboet wat haar leer lees het, haar ma wat haar aangemoedig het om te skilder, haar oupa wat ’n beeldhouer was, asook die eerste man wat sy liefgehad en wat haar hart gebreek het. Dalk moet sy maar die impressionistiese skildery insluit wat sy van haar getroue ou keeshond gemaak het. Ten minste het hy haar onvoorwaardelik liefgehad.
Sy kyk op haar horlosie en sug. Dis opstaantyd. Met ’n koppie koffie in die hand drentel sy haar skemer ateljee binne. Op die esel in die middel van die vertrek staan ’n onvoltooide skildery. Slegs die intense grys oë is daar, die neusbrug, kakebeen en vol mond. Verder is daar niks nie. Net die wit leegte van die skilderdoek.
“Wie is jy?” vra sy aan die wit niks. “Hoekom vermy jy my?”
“Want dis nog nie tyd nie,” fluister hy en sien hoe haar rug verstyf asof sy hom gehoor het. Hy kyk na haar te groot mond, haar melkkoffie-vel en die kuiltjie in haar ken. Vir die eerste keer begin sy hart klop en trek hy suurstof in sy longe in. Is dit wat kontak met ’n mensekind aan ’n wese soos hy doen?
’n Maand gelede was sy net ’n naam op ’n lys, soos al die ander. Toe gaan hy haar drome binne. Dit was ’n verslawing. Aand ná aand moes hy haar sien. Ná verskeie ewighede van eons en eons verstaan hy eindelik waarom die mensdom soms hul lewe vir die liefde opoffer. Hy kyk haar reg in die oë. Sy mag dalk ’n engelagtige gesig hê, maar daar is duiweltjies in daai oë. Hy behoort te weet, hy is goed vertroud met engele én met die duiwel.
Later daardie aand, wanneer hy weer haar drome binnestap, wag sy hom in. Haar mond is verbete – tot hier toe en nie verder nie. Hy moes dit verwag het – hy het haar tog deurgrond vanaf daardie eerste oomblik wat hy haar gesien het, toe hy tot binne-in elke sel kon sien en iedere string van haar DNA kon ontrafel en die veglustige gene kon eien.
“Vir wat mag ek nie aan jou raak nie?” begin sy ’n stryd wat hy reeds verloor het.
“Ek het nie gesê jy mag nie.”
“Maar jy skram dan elke keer weg.” Sy kom na hom toe aangestap; haar voetstappe weergalm in die swart leegte. Versigtig vat sy aan sy gesig. “Wie is jy?”
“Uriël,” antwoord hy.
“Ek is ...”
“Elaine,” voltooi hy haar sin en hy is verbaas oor die emosie in sy stem. Dit is die eerste keer dat hy haar naam hardop sê. “Hallo,” sê hy, net om sy ongemak weg te steek.
“Hallo, Uriël,” sê sy. “Mag ek jou maar skilder?”
Met hierdie woorde word sy wakker, sy beeld helder voor haar. Al is dit nog stikdonker, staan sy op en haas haar na haar ateljee waar die skilderdoek op haar wag. Sy werk sonder ophou, tot sy gesig duidelik uit die wit kom. Sy staan terug, aanskou haar handewerk. Die agtergrond maak sy donker, laag op laag, byna swart. Dis net die regterkantste hoek agter sy een skouer wat sy oop los. Hier kort iets, maar sy weet nie wat nie, en daar is nie nou tyd om daaroor te tob nie. Sy moet gaan stort en aantrek en by die galery kom.
Sy pak haar skilderye in haar tweedehandse Toyota Etios, die nog effens nat skildery heel bo op die agtersitplek.
By ’n verkeerslig loer sy in die truspieëltjie – en vas in Uriël se oë. Die skildery het van die hopie skilderdoeke afgeskuif en staan nou regop. Wanneer die verkeerslig groen slaan, trek sy weg. Weer sien sy die skildery se leë wit hoek en in haar onderbewuste kom iets na die oppervlak, die buitelyne van ...
Sy raak bewus van ’n oorverdowende slag, van glas wat breek en metaal wat frommel. Iets deurboor haar bors, iets koud en skerp.
Stadig word sy wakker. Haar oë knip en vind syne. “Uriël?”
“Hallo Elaine.” Hy wil haar vashou, maar dis teen die reëls – reëls wat deur sy hele bestaan vertroostend was, maar nou pyn veroorsaak.
“Droom ek?” vra sy.
Hy skud sy kop.
“Is ek bewusteloos?”
“Nee,” antwoord hy.
“Maar hoekom is ek …?” Sy voel-voel oor haar stukkende gesig. “Jy’t my kom haal, nè?”
Weer knik hy.
“Jy’s die doodsengel.” Dis nie ’n vraag nie. Haar hande beweeg oor sy skouers, maar voor sy aan die vlerke kan raak, vat hy haar hand vas. Haar oë is helder, skoon. Die duiweltjies daarin het op vlug geslaan. “In my skildery ...” stamel sy, “kon ek nie die regterhoek toeverf nie. Eers op pad na die galery het ek besef wat dit is.”
“My vlerke.”
“Jou vlerke.” Sy raak aan die sagte punte.
“Dis tyd,” sê hy. Hy kom orent, skud sy vlerke.
“Tyd om te gaan?” vra sy.
Woordeloos knik hy en vat haar hand. Dit is sag en warm. Hulle stap oor digte wolke. So ver as wat hulle stap, flits tonele verby. “My herinneringe,” sê sy verwonderd.
“Ja,” sê hy en weifel voor ’n toneel waar ’n sesjarige Elaine styf langs haar siek hond slaap. “Hierdie is my gunsteling. Jou liefde vir diere is jou beste eienskap.”
Saam stap hulle aan tot by skitterwit hekke. “Net tot hier gaan ek saam met jou,” verduidelik hy. “Die res van die pad moet jy op jou eie stap.”
Sy knik en kyk op na die reusehekke. “Was Michelangelo teleurgestel toe hy dit sien?”
“Wie sê hy het voor dié hekke gestaan?”
Sy skaterlag. Verbaas kyk hy na haar. Dis gewoonlik hier waar mense paniekerig begin raak.
“Hoe lank is jý al Dood?” vra sy. “Ses duisend jaar? Meer?” Sy glimlag ondeund. “Sal jy my onthou? Of sal ek verdwyn tussen die vele gesigte wat ná my sal volg?”
Sonder om op ’n antwoord te wag, stap sy deur die hekke, en terwyl sy stap, ontspring daar vlerke uit haar skouerblaaie. Eers net donsies, dan penvere wat strek en vervleg tot digte vleuels. Dis eers toe sy amper wegraak in die verblindende helderte dat hy antwoord: “Jy het geen idee hoe ek jou gaan mis nie, sint Elaine – beskermheilige van honde.” En hy hoor hoe sy engelhart breek.
The post In die wolke appeared first on LitNet.