Ons tuiste
Mamma dit voel ek het jou nou net gemis
toe ek gaan stilstaan en in my
voetspore vastrap. Die huisie is leeg
as ek by die bure staan.
Daar waar ek kon lag en myself
wees elke dag. Daar waar ek kon
spoeg en plak en die drade aan
mekaar haak. Daar waar ek drome kon
uitlê wat dalk eendag mag wag.
Dis ’n woning. Ons tuiste en al was die
pad soms hard en ver, het jou hande
vir my gewerk. Jy het my daar gebêre
onder jou vlerk en my met jou moeder-
liefde gemerk. As ek weer kon sou ek
die lego’s uit my boks uit gooi en die
bure oorkant se kinders vir koffie nooi.
Daar waar ons laat aande die hark se tande kon breek en die klippe uit die grond uitsteek. Ek onthou die laat aande
lag en die beker koffie op die kombuis-
tafel wat wag.
Daar vind ek nog altyd my tuiste. Daar waar jou hart na my sou luister.
’n Woning wat deur geen woord beskryf kon word nie. Jy was lief vir my. Oneindig lief. Ek was jou enigste kind. Jou hartedief en so verlang ons almal na ’n tuiste waar ’n nuwe dalk mag wag.
Klik hier vir volledige inligting oor die kompetisie.
Klik hier om ander inskrywings te lees.
The post Huis, woning, tuiste: Ons tuiste appeared first on LitNet.