Winnie Rust (foto: Naomi Bruwer)
"Ek het my voorgeneem om nie vandag namens iemand te praat nie," sê Chris van der Merwe, Winnie Rust se broer, toe hy aan die woord is. "Ek wil eerder almal vandag hier uitnooi om te dink aan persoonlike herinneringe wat julle van haar het. So word dit dan waarlik 'n gedenkdiens."
Almal wat hier is, het hy gesê. En die grootste deel van Wellington wás daar. Die dorp, vir wie Winnie Rust goed was, het gekom om Winnie Rust – skrywer, betrokkene by die kunste en bekende van die omgewing – te groet. Tussen algemene dorpsbewoners van die groter omgewing word letterkundiges en kunsgalerybestuurders opgemerk, asook kinders geklee in die drag van die skole waarin Rust se kleinkinders is: Rhenish en Laerskool Stellenbosch.
Voor Chris van der Merwe was Eugenia Wiggens, 'n gemeenskapslid van Wellington en 'n vriendin van Rust, aan die woord. Sy het gepraat oor hierdie "eerste vrou van die dorp". Dis haar beskrywing van wie Winnie Rust was. Sy noem ook ander dinge: Rust was op skool hoofmeisie, later sameroeper, organiseerder, betrokkene by die kunste en by die musiek. Weldoener. Skrywer. En vrou, ma, ouma. Maar wat die heel meeste saakgemaak het, is nie al haar prestasies en toekennings nie, maar die mens wat sy was.
Sy was 'n liefhebber van Eybers en van Breytenbach, sê Wiggens. En daarop lees sy 'n uittreksel voor uit ‘n gedig deur een van Rust se ander gunstelingdigters, Emily Dickinson.
Because I could not stop for Death
Because I could not stop for Death
He kindly stopped for me
The Carriage held but just Ourselves
And Immortality.
We slowly drove – He knew no haste
And I had put away
My labor and my leisure too,
For His Civility.
Wiggens sluit haar huldeblyk af met die woorde wat sigbaar met die skare resoneer: "Met liefde, van ons almal."
Hierna is Chris van der Merwe aan die woord. Sy woorde is aanvanklik aanprysings vir sy suster die skrywer. Hy noem haar drie werke: Martha, ‘n verhaal oor Martha Solomons, Countess of Stanford (2004), Margie van die Seminary (2011) en Trek (2013). Martha het in 2005 die kortlys vir die Rapport/Jan Rabie-prys gehaal.
Toe sy huldeblyk persoonlik raak, en hy na die verlies van haar kinders en veral haar kleinkinders verwys, oorweldig sy emosie hom.
Die Hoërskool Hugenoot sing hierna die volgende lied:
Ngob' umthathile umntwana wakho
Uhthate nathli ...
Because You have taken away your son,
please abide with us ...
Hier is 'n opname van die volledige lied:
Ds Lettie Buchner het uit Johannes 20:11 gepreek, 'n gedeelte waaroor Winnie Rust onlangs nog baie met haar kinders gesels het.
Buchner het droogweg opgemerk dat as Winnie Rust vandag kon kies wie by haar begrafnis moes preek, dink sy dat sy dit self sou wou doen. "Winnie het daarvan gehou om te preek, maar, anders as soveel dominees, sonder verwyte."
Ná afloop van die diens is die kis onder geklank van die kerkklok by die kerk uitgedra. Begrafnisgangers, wat in 'n erewag gestaan het, het blombare gestrooi.
Winnie Rust laat 'n sigbare leemte, maar sy laat 'n veel groter nalatenskap. Sy sal nie vergeet word nie.
The post By die afskeid van Winnie Rust appeared first on LitNet.