My mens, dit was so ’n paar jaar gelede. Ek kan nie presies onthou nie, maar dit moes dalk drie of vier jaar terug gewees het.
Ek onthou … dit was daardie Woensdag toe al die vrouens in die dorp hare wou kom doen het. Tot dié wat nie eens genoeg hare gehad het om te doen nie, het sommer net gekom vir ’n shampoo en rinse.
Want sien, ek kom toe te hore dat die dorp ’n nuwe dominee gaan kry. Dis mos ’n groot gedoente as ’n dorp ’n nuwe dominee kry. Ek kon nie wag om daardie middag na uitvaltyd, by Ouma uit te kom om te hoor van die Dominee-storie nie. Oupa is mos dik in die gemeente en hulle behoort te weet wat aangaan.
![]()
Foto: Pixabay.com
Jong, en Ouma vertel … daar gebeur dit toe dat die dominee uittree en die dorp sit sonder ’n Godsman. Oupa wat sy ouderlingplig moes nakom en Ouma wat hom bystaan. Siestog.
Jorsie Verwey, wat toe die Hoofouderling was, neem die diens waar. Sy vrou, Ella Verwey, sit in die voorste ry, soos gewoonlik.
Nou kyk, ek het nie baie vattigheid aan ou Ella Verwey nie, want sy doen haar hare by die buurdorp, oor ons hairdressertjie eenkeer te lank die “perming-lotion” aangehou en haar kopvel gebrand het. Die Ella was maar ’n snaakse vrou.
Ouma vertel toe dat hulle daai Sondag in die kerk sit en sy wat Ouma is, druk haarself so effens regop en rek haar nek om vir Ella mooi in die oog te kry.
Mens, ek kan al sien hoe sit Ouma soos ’n nuuskierige Karoo-volstruis in die plek van aanbidding.
Ouma draai haar kop klein bietjie links, trek haar skouers af, want dit help om haar so bietjie langer te laat voel.
Ella het ’n duur rok aan, sykouse (in die middel van die somer), hoëhakskoene, wat haar soos ’n pasgebore kalf laat loop en handsakkie oorgetrek met dieselfde lap as die skoene. ’n Mens kon sien dat sy daardie Saterdag by die haarkapster was, wat natuurlik in die buurdorp is (ek het mos gesê), want haar hare is styf gespuit en agtertoe geborsel met ’n effense kuifie wat netjies tot by haar oogbroue kom. Daai kuif is daar net om ’n paar fronsplooie weg te steek. Sy het ’n groot hoed op, met ’n mooi lint, al om die bol gedeelte geplak. Hoekom jy ’n hoed opsit as jy jou hare laat doen, sal net Ella alleen weet.
Ella se bene was netjies oormekaar gekruis, met ’n voet wat liggies op en af beweeg en dan weer in sirkels en dan heen en weer, het Ouma vertel.
Ek kon sweer as Ouma daai dag toe sy die storie by die hekkie vir my vertel het, ’n stoel gehad het om op te sit, sy plotselings sou gaan sit en aan die beduie gegaan het.
Ouma kan haar so inleef.
Kan die vrou nie net stilsit nie? het Ouma my vertel en ek kon sien dat sy haarself sommer van voor af erg, maar ek los haar.
Wyk Satan, het Ouma geprewel, met lippe wat beweeg, maar met geen klank, kyk sy toe maar liewer preekstoel se kant toe.
En dis toe Jorsie Verwey die aankondiging maak dat die dorp ’n nuwe dominee gaan kry, dat daar ’n roering in die gemeente is. Sommige van die vrouens oe en ah … hoorbaar.
Ella kruis haar bene ander kant toe oor en ’n afdraande glimlaggie kom sit op haar gesig.
Noudat Ouma van ou Ella se afdraande glimlag praat, moet ek sê dat dit die waarheid is. Daai vrou het nogals afdraand gesmile.
“Suster Ella Verwey bied aan om die verrigtinge te help beplan, in samewerking met die kerkraad, om ’n verwelkomingskomitee bymekaar te sit, sodat ons die nuwe dominee kan verwelkom in ons dorp en gemeente,” maak Jorsie die aankondiging en hy en Ella kyk vir mekaar … en glimlag.
Mens, toe Ouma Ella se afdraand-glimlag namaak, het ek my klaar gelag.
“Suster Ella het voorgestel dat elke suster in die gemeente iets moet maak om te eet of drink, of altwee. Ons kan dan komende Vrydag almal net buite die dorp bymekaarkom en in een stoet ry. Net so vier kilometer buite die dorp waar daardie lang bult is met die ry populierbome aan die linkerkant, daar sal ons dan vir dominee inwag.
Dit sal ’n goeie idee wees as al die susters in die week ’n vergadering hou en dit dan onder mekaar bespreek,” kondig Jorsie verder aan.
Weet jy, dié Jorsie kon darem maar aansitterig praat. Veral as dit by kerksake kom. Maar anyway, Ouma vertel toe verder.
Ouma, wat kruisbene gesit het, laat sak haar regterbeen en met altwee hakke trap sy in die kerkgebou se vloer vas. Met haar linkerhand vat sy die bank se handvatsels vas en trek haar effens vorentoe sodat sy haar regterboud mooi kan lig en bietjie vorentoe kan neersit.
Haar lippe saamgepers soos ’n “jafel”.
As sy nie in die kerk was nie, het sy sowaar haar hande in haar sye gedruk.
Sy kruis haar regterbeen weer oor die linkerbeen en sit.
Toe Ouma hierdie storie vir my vertel, het sy die hekkie se kante vas gegryp, asof dit die kerkbank homself is, net om te demonstreer. Ek het my klaar gelag.
Anyway,Oupa kyk om en sien die ongeduld en irritasie in Ouma.
Ek glo nie hierdie deel so mooi nie, want ek weet Oupa is nie die soort wat in die kerk sal omkyk nie, maar ek vat maar Ouma se woord vir die storie.
“Die nuwe dominee sal van Paul Roux af kom,” het Jorsie verder gesê.
Jorsie se woorde is nog skaars koud met die laaste gedeelte van die Heidelbergse Katagismes, daar waar dit van die Wederopstanding en Ewige oordeel staan, Amen, toe Ouma opstaan en uitstap. Sy beplan dit haarfyn, sodat wanneer Jorsie AMEN sê, sy haar handsak kan vat en loop.
“Dis nie in my aard om by ’n kerkdiens uit te loop nie, ek weet van beter,” het Ouma gesê.
Ouma gaan sit in die veertienhonderd-bakkie en wag vir Oupa totdat die diens verby is.
Wat na ’n ewigheid voel, kom Oupa aangestap met groot stadige treë, klim in die veertienhonderd en ry.
Ouma vertel toe dat hulle in doodse stilte tot by die huis gery het.
“Ek het nie tyd vir hierdie konsert nie,” sê Ouma en klim uit toe Oupa voor die huis stilhou.
Sy gryp woes na die gekrulde handvatsel van die hekkie, druk hom oop en daar skreeu die hek soos ’n bvarkie wat geslag word. Oupa kom agterna en druk die hekkie toe.
“Dis uitspattig my man,” gaan Ouma toe nou voort, voordat sy die rooi trappies opklim tot op die rooi stoep.
“Vrou, ek is allermins ’n ouderling, hoe gaan dit lyk as ons skeeftrek?”
“Het jy die huis se sleutel?”
Toe wikkel Ouma daardie sleutel met mening in die gaatjie en wikkel links en regs met die sleutel. Eers trek sy die gaasdeur oop en dan so met die heup stoot sy aan die houtdeur.
Die res van die Sondag verloop lekker rustig, maar so met sononder, toe Ouma by die hekkie gaan staan om die wêreld weer te bekyk, sê sy:
“Nou goed Daanjtie, ek sal dit doen, maar ek doen dit nie vir ’n Dominee, Jorsie of Ella nie, ek doen dit vir jou, omdat jy ouderling is. Klaar.”
Volgens Ouma het Oupa sy kop tevrede geknik, maar ek weet darem nie so mooi nie.
“Dankie vrou …” is glo al wat Oupa gesê het, maar ek is seker daar het nog baie ander woorde in sy kop gesit.
Ella het daardie Maandagoggend reeds al vir almal laat weet dat hulle die volgende dag kan bymekaarkom en alles bespreek. Op haar versoek het sy ook sommer gesê sy dink dit is beter dat almal by die kerk ontmoet en nie, soos afgespreek, buite die dorp nie.
Soos Ouma nou vertel, was hierdie Ella se presiese woorde …
“Ek as hoofouderlingsvrou, het dit tog maar goed gedink, dat ons as geheel en gemeente tog maar hier by die kerk ontmoet en dan dorp uitry in ’n stoet, om die dominee te gaan verwelkom. Dit sal tog so mooi stemmig wees, en lyk.”
Toe Ouma hierdie stukkie van ou Ella vertel, trek sy haar mond so op ’n plooi, lyk amper vir my soos ’n speldekussing.
Die susters van die dorp het glo vreeslik begin bak, vertel Ouma.
Daardie Donderdag, so in die laatoggend, skreeu die hekkie en toe Ouma by die venster uitkyk, is dit die vrou van die tuisnywerheid.
Die vrou het nog nie eens drie kloppe aan die deur gegee, of Ouma was al daar om oop te maak.
“As jy dan nou hier rondloop, wie kyk na die winkel?” het Ouma opreg gevra. Ek dink tog dat Ouma en die Tuisnywerheidvrou oor die weg gekom het.
Die tuisnywerheidvrou was blykbaar baie ontsteld oor haar rakke wat leeg is, oor al die dames wat vir haar bak, nou vir die nuwe dominee se aankoms bak.
Noudat ek so dink, dit moes ’n verskriklike ding gewees het, want ek weet die skool en die vrouesendingbond bestel elke tweede dag iets by die tuisnywerheid.
Die groot dag breek aan.
Die gemeente, soos afgespreek, kom eers by die klipkerk bymekaar.
Dis net mense en karre. Ouma is nog steeds goed omgekrap, omdat Ella besluit het dat almal nou by die kerk moet bymekaarkom en nie buite die dorp nie.
Jorsie Verwey lei die stoet met sy Fastback, die dorp uit. Oupa en Ouma net agter hom met die veertienhonderd.
Ouma maak of sy nie die grêndgeit in die Verweys sien met hulle mooi kar nie. Ouma is in elk geval nie iemand wat haar aan karre en goeters steur nie.
Ouma vertel vir my dat sy so opgewerk was, dat sy sommer gevoel het om in die ry uit die bakkie te klim en terug te stap huis toe.
Vir wat moet hier so ’n ophef wees?
“Aai my ou vrou, los nou maar die buierigheid net vir vandag,” het Oupa gesoebat.
“Ek is nie lus vir hierdie sirkus nie en ook nie vir ’n dominee nie. En nog minder vir ’n dominee wat “Ja Suster, nee Suster, goedso Suster.” Hierdie gedoente maak my nou eers warm onder die kraag.
My mens, ek kan myself net indink hoe Oupa se senuwees hom geknaag het oor Ouma en haar ewige ongeduld.
“Wil Ella Verwey nie maar palmtakke ook bring en dit in die pad gooi soos met Jesus daardie tyd nie?” het Ouma aangehou.
Ek ken vir Ouma, as sy eers op dreef is met ’n ding, los sy nie sommer nie.
Toe Ouma hierdie woorde vir my sê, is dit asof ek in haar gesig kon uitbars van die lag.
Ek ken ook nou al vir Ouma as sy warm onder die kraag raak, dan praat sy al vinniger, so asof sy afdraande praat en dan bewe haar wange so asof hulle ’n lewe van hul eie het.
“Stadig nou vrou. Jy raak nou godslasterlik,” sê Oupa kalm.
“Hierdie hele konsert is godslasterlik, maar ek gaan nou maar swyg,” sê Ouma en hulle ry in stilte tot so vier kilometer buite die dorp op die bultjie, met Soutkop aan jou regterkant en die populierbome links.
Heel voor in die stoet bring Jorsie sy Fastback tot stilstand, gevolg deur Oupa en Ouma en dan die res van die gemeente.
Ella Verwey is die eerste wat uitklim en die kattebak oopvlek soos ’n honger dier wat na ’n prooi gryp.
Sy haal ’n deftige tafeltjie uit, spesiaal gaan koop vir die Dominee, en sy begin mandjies, bakke, flesse en bokse uitpak.
Dis eers die Jodetert wat in ’n geblomde bak is. Toe die klomp vleispasteitjies wat in ’n plat blik is met hartseer-katjies daarop.
Nog ’n blik klim by die “dier se bek” uit en dis ’n drielaag-koek beplak met “icing sugar” en bont van die “hundreds-and-thousands” in ’n koekblik met ’n prentjie van ’n hondjie en ’n hasie in ’n mandjie.
Daar is geblomde servette, gekleurde flesse met koffie, warm water en melk. Regte koppies met pierinkies vir die koffie.
Dan is daar nog ’n souttert in ’n pirexbak, wat seker yskoud is teen die tyd wat hierdie dominee sy verskyning gaan maak.
Toe Ouma vir my van al hierdie eetgoed vertel, kom sit daar sommer so ’n honger gevoel op die holte van my maag.
Ou Ella het gesien hoe Ouma haar aangaap oor die eetgoed-vir-Afrika, toe sê sy so in die uitpak:
“Joey, ek weet dominee sal nie alles kan opeet nie, maar ek het dit alles ingepak, net om my tafel voller te laat lyk en dan vir na die tyd vir die pastorie. Dominee kan nie so in ’n leë pastorie instap nie, jy weet.”
Weer het Ouma haar mond soos ’n speldekussing getrek. Ek wou nog lag, maar lag toe maar binnekant toe.
Ella het ’n eenstukrok aan. Sagpienk, met ’n spierwit belt. Moue wat tot oor haar elmboë kom en versier met ’n wit kantlappie.
Dan het die eenstukrok nog ’n kraag wat hoog in haar nek sit, met spierwit knopies tot by haar kuiltjie. Sowaar het sy nog ’n cameo op haar bors vasgespeld en ’n hoed ook nog op.
Die rok kom tot net onder die knieg, betaamlik. Sykouse met spierwit hoëhaksoene aan.
“Jy weet Danie, Ella het haarself so uitgesmeer met die duurste rok en skoene. Ek vra nog altyd waar daai geld vandaan kom. Dit laat my nou sommer so dink aan daardie een dag toe ek kerkkantoor toe gegaan het om ’n nuwe kalender te kry. Ella was besig om die kollektegeld te tel en netjies in banksakkies te sit. Toe sy my gewaar, het sy daardie kyk in die oë gehad net soos wanneer ’n klein hondjie in die gang gepiepie het en skuldig voel daaroor. Jy weet dáárdie soort kyk,” en Ouma probeer ’n skuldig-lyk gesig opsit.
Jy kon my met ’n snoek omklap toe Ouma dit vertel. Ek glo darem nie ou Ella sal so ver gaan nie, maar ek het geleer om nie met Ouma te stry nie.
“Dis belaglik,” dink Ouma, en Oupa gaan staan met sy voet teen die veertienhonderd se wiel en steek sy pyp op.
Sykouse in die warm son. En daardie rok wat toe is tot by die kuiltjie, nee, dis darem uitspattig. Praat nie eens van die hoëhakskoene nie.
Ouma haal die karavaan-opvoutafeltjie wat hulle altyd gebruik as hulle Kroonstad toe gaan om by die rivier te gaan kamp, van die bak af.
Sommer ’n plastiektafeldoekie wat sy iewers gekry het en ’n paar koekies in ’n tupperbak. Aanmaakkoeldrank in ’n leë Orosbottel.
Sy het darem hierdie koekies self gebak. Peanutbutterkoekies, want haar kleinkinders is so lief vir dit. Hierdie is maar net oorskiet van die baksel.
Ouma het ’n plein sonrokkie aan met pastel-blommotief en die soom hang tot net onder die knieg. Skaflik.
Ek ken daardie rokkie. Sy dra dit altyd as sy die dag dorp toe gaan.
Ooptoon-plathaksandale wat sy by Foschini se uitverkoping gekry het met ’n ligte leerbandjie wat om die enkel vasmaak. Niks uitspattigs nie.
Ouma se bewegings is stadig. Sy stap stadig, kyk stadig, druk haar hande in haar heupe, bekyk die wêreld, haal haar bril af en wasem die lense in haar mond en dan vee sy dit af met die punt van haar rok. Dis alles Ouma se maniere as sy goed befoeterd is en ongeduldig raak met ’n ding. Sy praat min en loer net met skrefies oë.
Sy mik-mik om in die veertienhonderd te gaan sit en die radio aan te sit, want dis haar storietyd en dit nogal die laaste episode van die storie.
Nou moet sy hier in die son op ’n bult vir ’n dominee wag waarvoor sy glad nie lus het nie. Oupa sien dat sy al halfpad in die bakkie is en die radio wil aansit toe hy haar stop.
Dit gaan mooipraat kos. Hy haal sy voet van die veertienhonderd se wiel af en druk die pyp in sy hempsak.
“Ag vrou, hou nou maar net terug.”
Sy buk effens met haar nek soos sy deur die veertienhonderd se deur loer, sit die radio af en klim stadig uit.
Ek sal ja. Ek gaan my nie belaglik maak soos Ella nie, maar onthou een ding Danie, ek doen hierdie net vir jou. Vir geen Dominee, gemeente of Ella nie, het Ouma gesê en maak die ou karavaan-seilstoeltjie oop en gaan sit, bene gekruis. Sy kruis eers links oor regs, dan weer regs oor links. Dan skuif sy haar gewig na die een boud, dan weer na die ander boud. Sy begin alles van voor af, regter been, linkerbeen, regterboud, linkerboud. So gaan dit aan totdat sy voel daar gaan ’n uitbarsting in haar binneste wees.
Ouma sê dat sy nuuskierig en ontsteld op dieselfde tyd is, maar nuuskierigheid kry oorhand en sy loer weer na Ella se kant toe. Dié pak nog steeds eetgoed uit en Jorsie knyp al sy oë skrefies om te sien of die dominee nie al oor die bult oppad is nie. Paul Roux is mos ook nie so ver nie.
Dit voel asof Ouma ’n toeval kan kry toe sy sien Ella Verwey mik na haar kant toe, maar sy sal inhou.
Aai my mens. Ek probeer nou al vir hoe lank om my lippe so op ’n speldekussing-manier te trek, soos Ouma altyd gemaak het as sy vir Ella naboots. Dis net Ouma wat dit kon doen.
“Middag Joey, hoe gaan dit?” vra Ella vir Ouma en haar mond is pure speldekussing
“Ja, goed Ella. Dis darem maar warm vandag,” en Ouma kyk so af na Ella se bene om te sê … “trek uit daai sykouse dis te warm vir die goed …”
“Is dit al eetgoed wat jy gebring het?” vra Ella en kyk met ’n opgetrekte oogbank en stywe lip na Ouma se tafel.
“Ja Ella. Dis al,” sê Ouma en sy sê die “DIS AL” so met gevoel dat Ella moet voel dat hierdie gesprek verby is.
Ella Verwey dink sy is die bobaasbakster in die distrik net omdat sy twee jaar terug kook- en bakklasse vir minderbevoorregtes gegee het in Bloemfontein, het Ouma nou bygelas.
Oupa staan met sy regtervoet op die veertienhonderd se wiel gestut
en wys net vir ouma om stil te bly. GROOT ASSEBLIEF staan in sy oë geskryf.
“Watse koekies is dit daardie?”
“Klein koekies,” het Ouma aspris gesê.
“Aai, Ouma, Antie Ella was seker goed opgetrek met Ouma?” het ek versigtig gevra.
“Wag jy nou, Evelyn, die storie raak al beter.”
Ouma vertel toe verder.
Ella draai om en stap verder met die stoet af tot onder en weer terug. Bekyk, beloer en vra uit oor al die eetgoed.
“Myne is die mooiste” het Ella sag gesê maar hard genoeg vir Ouma om te hoor.
Ella gaan sit by haar tafeltjie en Oupa en Jorsie gesels.
Die groot wag begin.
Ella is die eerste wat luidkeels aankondig en opspring toe sy ’n beweging op die bult sien.
“Hier is die Dominee!” het sy geskreeu, maar toe sy mooi na die kar kyk, sien sy dit is ’n klein geel Volkswagen Beetle.
“Kan dit wees?” dink sy, of het sy nou ’n fout gemaak.
“Laat hy maar kom,” het Ouma gesê.
Oupa haal sy voet van die veertienhonderd se wiel af. Jorsie gaan staan met sy hande agter sy rug en kyk stip na die aankomende Beetle.
Ella staan kiertsregop met haar voete teen mekaar en wag met ’n breë glimlag, wat nog altyd ondertoe hang, vir die Godsman.
Die Beeteltjie stop en toe daai man uitklim, staan Ouma op en kyk hom stip aan en druk haar bril met haar middelvinger op.
Die man lyk dan glad nie soos ’n dominee nie. Gewone denimbroek en nogal met ’n leerbaadjie daarby, wit hemp sonder das en ’n gewone pet op die kop. Ouma skat hom so vroeg veertig se kant.
My mens, is die dominee ’n aantreklike man. Hy kom altyd hairdresser toe vir daardie short back and sides sny. Maar dan kom sit hy by die wasbak en ek kan sien dat hy die shampoo en kopmassage geniet. Hy druk altyd so ietsie ekstra in my hand. Goeie man. Maar in elke geval, Ouma vertel toe verder.
Is jy seker dat dit die dominee is, het Ouma vir Oupa gevra.
Oupa nog steeds op sy senuwees oor Ouma wat dalk ’n uitbarsting kan hê, sê toe maar stadig … “JA VROU.”
Die dominee groet vir Jorsie met die hand en glimlag.
“Ek is dominee Jonkers, Schalk Jonkers,” het dominee gesê en steek sy hand uit.
“Broer Verwey en dit is Suster Verwey,” het Jorsie gesê.
Ouma is stil.
“En dit is broer Danie,” stel Jorsie sommer vir Oupa ook voor.
“Middag, maar hierdie is darem ’n groot verrassing,” het dominee met ’n vriendelike stem gesê en volgens Ouma nou, het dominee reg by Ella se tafel verbygestap, reguit na Ouma se tafel met Peanutbotter-koekies.
My mens, Ouma het altyd soos ’n broeis hen geraak as sy hierdie storie vertel het.
“Middag Mevrou, ek is Schalk Jonkers. Hoe gaan dit?”
Hy staan kiertsregop en hy kyk met ’n wakker kyk in sy oë. Hy vat sy pet so aan die voorkant en lig dit op. Mooi breë skouers, lyk of die man rugby speel of iets, lang bene, breë glimlag. Dit is baie opmerklik dat die dominee ’n netjiese man kan wees. Mooi hande en skoon vingernaels. Dit is maar ’n ding waarna Ouma kyk. Vuil naels en hande beteken vuil huis en vuil vadoeke.
Ouma bly sit en meteens kom daar ’n kalm-soet gevoel oor haar.
Daardie gevoel wat jy kry wanneer jy vir die eerste keer ’n nuwe koekresep probeer en jou senuwees knaag aan jou want jy weet nie of die ding gaan platval of glad nie eers rys nie, maar wanneer jy hom uit die oond haal en uit die pan skud en hy is perfek. Dit is daardie gevoel. Daai gevoel van vrede. Dis al wat nou in haar is. Vrede.
“Middag, Dominee, ek is Joey,” sê sy en steek haar hand uit en in dieselfde beweging probeer sy opstaan. Sy druk so met haar regterhand op die armleuning van die stoel en skuif-skuif vorentoe.
Soos Ouma die dag hierdie storie by daardie tuinhekkie vertel het, gryp sy die hekkie so aan die kante vas. Sy kan haarself tog so in ’n storie inleef.
“Nee, bly gerus sit.”
Ouma vertel toe baie smaakvol, en in detail hoe dominee haar peanutbotterkoekies loof en prys.
“Bly te kenne Mevrou en moet asseblief nie vir my dominee sê nie, noem my maar net Schalk. Magties, kyk hierdie grondboontjiebotter-koekies. My gunstelling van kleintyd af, met aanmaakkoeldrank. Tannie weet ek het tot vandag toe nog daardie stoute gewoonte om in die nag op te staan en van hierdie koekies te eet saam met melk, ek staan sommer so in die donker net met die yskas-liggie aan. Mag ek maar een kry?”
Ouma vertel dat dominee so mooi geglimlag het. ’n Regte egte glimag, nie daardie aansitterige domineeglimlagte nie. Sy vertel ook dat hy so staan en met die regterhand mik om ’n koekie te vat, met sy linkerhand in sy broeksak. Ouma het gesê sy kon daardie stout-seun-glimlag in sy oë sien … “ondeunde kyk” was Ouma se woorde.
Jong, ek kan nou al sien hoe Ouma in daardie opvou-kampstoeltjie sit.
Sy het die gewoonte om haar bene so reguit voor haar uit te skop en dan haar bene so by die enkels oormekaar te kruis. Sy skuif dan so met haar boude effentjies vorentoe en dan kruis sy haar arms so voor haar bors. Sy sit dan haar wysvinger so gebuig op haar lippe … en dan weet jy dat Ouma lekker sit en gereed is vir lekker praat.
“Ek hou van die man, sommer baie,” het sy vertel en toe dominee vra of hy ’n koekie kan kry, sê sy. “Ja, vat maar alles met blik en al. Ek kan weer die blik by dominee kom kry.”
Ouma sê vir my dat ou Ella se oë vuur gespoeg het toe sy sien dat Ouma en dominee so lekker gesels en dat dominee nogal al Ouma se koekies vat en niks by haar, wat Ella is, nie.
Maar mens, ek moet ook nou bysê, ek glo darem nie dat dominee niks by Ella gevat het nie. Hy is darem te ordentlik. Ek glo dat hy tog maar ietsie daar gevat het. Ouma kan dinge lelik aandik.
“Mevrou, maar jy ruik darem maar lekker. Dis daardie soet blommereuk. Net soos daardie pienk pronkertjies. Ek onthou my ma het sulke blomme in die voorbedding van die huis geplant, so teen die sitkamervenster. Die hele sitkamer het daarna geruik as die wind reg gewaai het en die reuk dan by die vensters ingekom het. Hoe verlang ek nou na my Ma.”
Ouma se glimlag is so soet soos daardie blommetjies se reuk toe sy hierdie parfuumstorie aanvat.
“Ja, dis die einste parfuum. Ek hou van ’n blomreuk. Sommige parfuum kleef aan jou soos katpis,” en toe sy dit sê, hou sy haar mond vas, glimlag en sê: “Jammer Dominee, katpiepie …”
“Dit is so Mevrou,” en dominee knik sy kop op en af met sy regteroog wat klein bietjie skrefie trek.
Aai my mens, ek wonder soms of Ouma nie bietjie stertjies bygelas het nie, maar wie is ek om te oordeel? ’n Storie is ’n storie.
Mens, maar toe slaan Ouma weer oor na ou Ella toe. Ek wou nog oor die parfuum uitvind, maar Ouma is klaar weer by Ella.
Ella het blykbaar vir Ouma soos ’n leeuwyf aangegluur wat haar prooi jag.
Oupa trippel rond soos ’n kat wat op ’n trok met warm kole staan van pure verligting, omdat dinge so mooi afloop met Ouma en die nuwe dominee. Oupa is verlig. Sommer baie verlig.
Oupa gaan staan weer by die ou veertienhonderd so met sy regtervoet op die wiel en stop sommer sy pyp. Hy druk die tabak so met sy duim vas, dan trek hy die vuurhoutjie en maak die pyp brand. Net rookbolle wat trek. Hy kyk weer na Ouma en dominee, haal sy voet van die wiel af en sit die ander voet op.
Ouma staan op, vat vir dominee so aan sy baadjiemou en stap in Oupa se rigting.
“Daantjie, ons het darem ’n knap nuwe dominee.”
“Dominee, dis my man, Oom Danie,” en sy vat so aan die dominee se skouer.
“Ons het reeds ontmoet, maar Oom ek kan een ding sê, hierdie Tannie kan ’n Peanutbotterkoekie bak. My gunsteling,” sê Dominee.
“O ja, Schalk, my huis is nommer 63, die een met die mooi tuinhekkie en pronkertjies teen die draad. Daar is ’n groot klip net voor die hekkie met die nommer op, as jy wil kom vir huisbesoek of sommer vir ’n heen-en-weertjie,” nooi Ouma.
My mens, ek weet nie of ek die hele storie so lekker kan glo nie, of moet ek net die helfte van die storie glo, maar een ding weet ek, Ouma kan stories vertel, en mooi stories en ek weet dat haar peanutbotterkoekies baie lekker is. Sy het al vir my daarvan gegee.
“Ditsim,” het Ouma toe gesê, opgepak en huis toe gegaan …
Ouma vertel toe vir my die volgende dag toe sy tuisnywerheid toe gaan om mosbolletjies te koop, sy al ou Ella se koeke met hundreds and thousands daar op ’n rak sien staan. Asook die Jodetert en ’n paar tertjies, en dit nogal met pryse op.
Ek lag kliphard en wou nog vir Ouma sê dit klink na tweedehandse koek, maar toe los ek maar die storie net daar. Soms is dit beter om ’n storie net te los sodat ’n mens se dink maar verder kan gaan.
The post Die koms van die dominee appeared first on LitNet.
As jy van moord droom
