LitNet publiseer uittreksels uit pasverskene boeke, uitgegee deur uitgewers wat LitNet ondersteun. Dié lusmakers verskyn op LitNet as eerste slukkies.
![]()
Lloyd Zandberg
Lloyd ZandbergLloyd Zandberg is in 1991 in Windhoek se nonnehuis gebore. Hy is ’n Libra, wat beteken hy hou nie van kamp, Wimpy, wiskunde, rosyntjies of glashonde nie. Hy is korter as sy pa, mollig, en het ’n ongeskikte baard. Direk na sy geboorte het hy, sy ma en broer Kaap toe getrek op soek na emerald-gras. Toe hulle dit nie kry nie, het hy besluit om maar skool te loop. In die Kaap skryf hy sy matriek by die Hoërskool Durbanville en kry net-net te min punte om iets te gaan studeer wat BMW's, strandhuise en leerbanke kan koop. Met die genade van iewers word hy aanvaar om fotografie by CityVarsity te studeer. Hy werk vir ’n tyd lank as kommersiële fotograaf en was deel van verskeie uitstallings. Na 22 jaar keer hy terug na Namibië, waar hy vir die koerante rubrieke skryf en in die aande waiter by ’n Duitse restaurant. Naweke neem Lloyd foto's van wilde diere en mooi tannies wat lelik sit. Tans woon hy in Swakopmund aan die kus van Namibië. Onlangs het Lloyd ’n Namibiese ATKV-veertjie vir 12 van sy kortverhale verorber en dit hang nou langs die fotografiediploma teen die sitkamermuur. Hy kan nie swem nie en byt al vir 22 jaar sy naels. Lloyd verkies om te glo dat hy op die verkeerde planeet bly. Maar weet ook dat hy niks daaraan kan doen nie.
Opsomming
Per ongeluk
Lloyd Zandberg
Uitgewer: Tafelberg
ISBN: 9780624082552
Hierdie versameling kortverhale bied ’n histeriese kykie op alledaagse situasies: ’n tango-les in die platteland; die tannie so "eenvoudig soos ’n ses-stuk legkaart"; ’n besoek aan ’n tandarts en sy assistent wat meer as net ’n spreekkamer deel. Lloyd Zandberg se debuut is ’n boek vol deernis en humor, met vriendelike gebruiksaanwysings vir mense wat nie so goed lees nie. Kyk één keer deur sy oë na die lewe, en niks sal ooit weer dieselfde wees nie.
Uittreksel
Uit “Blomme”
Aan die onderpunt van die hoofstraat, langs die Hospice, is Flower Hour. Ek stop voor die winkel en loop die affêre binne. Dis onderbelig, klam, vaal en oranje. Dit voel of ek in ’n groot wortelslaai staan.
Die dekor is definitief behartig deur ’n persoon wat kuns gedop het of besig is met ’n egskeiding. Op een van die enigste twee rakke in die winkel staan ’n blou emmer met twee rose in en op die ander ’n sonneblom wat meer verlep is as ek ná tien minute op die treadmill. Al drie die blomme sug gelyk toe ek die deur oopmaak. Die winkel is eensaam, lelik en gaan binne ’n week toemaak as dít die hele voorraad is.
Daar is ook niemand in sig wat die situasie voor my kan verduidelik nie. Op die toonbank, wat so deurmekaar soos ’n hoer se handsak is, staan ’n groot klok wat jy kan sien eens om ’n koei se nek gehang het. Langs die klok is ’n nota teen die kasregister opgeplak. Soek jy hulp? Lui die klok!
Ek lui haar. Niks gebeur nie. Ek wag ’n paar minute. Steeds niks. Die afwesigheid van blomme laat weer die lysie van vrouegeskenke na vore kom. Ek dink aan my formule. My tannie is ’n huismoeder. ’n Dagboek gaan nie werk nie, hulle vergeet mos niks. Nie eens die koning van Afghanistan se verjaardag nie.
Wat van ’n serp? dink ek. Om my is dit doodstil. Ek dink nog.
“Jy kan maar loop,” sê die sonneblom. “Die vrou is moeg en kwaai.”
Ek sê: “My tannie hou nie van handwash nie. Sy sê dit laat haar hande jeuk en serpe laat haar lyk soos iemand wat deur ’n by op die ken gesteek is. Vat die dame altyd so lank?”
“Wag maar eerder. Jou tannie verdien beter,” sê die sonneblom.
“Jy ook, my skat,” sê ek, “ten minste ’n bietjie son, ’n koffieshop-toonbank en ’n glaspot. Gaan julle niks sê nie?” vra ek vir die twee rosies.
“Ons is nervous, ons kan enige tyd ses voet onder die grond beland,” antwoord die een, terwyl die ander oor die rand van die emmer hang soos iemand wat seesiek is.
“Ek is baie jammer om dit te hoor, maar ek ook, en ek wil nie hier beswyk nie, ek hou meer van navy blue, hierdie oranje is te plain, my dood moet baie meer dramaties wees, ek gaan nou eers gaan,” sê ek.
Ek gryp my gemoed en ons loop deur toe. Nes ek buite is, hoor ek ’n vrou se stem. Dit klink asof iemand haar lewend slag. Ek draai terug en probeer weer.
“Sterkte,” sê die sonneblom en die rosies gelyk asof hulle dit geoefen het.
“Julle is almal hartseer,” sê ek.
Van agter ’n burnt orange chiffon-gordyn verskyn ’n vrou met ’n ongemaklik vierkantige lyf. Jy sal haar met ’n waterpas kan level. Haar tande lyk soos halfgesuigde Rennies en haar voorkop is groot genoeg om ’n 5 000-stuk legkaart op te bou. Haar grimering is twee weke oud en haar turtle-neck gil “ek is gatvol!”
Ek is bang, maar ek staan nader.
“Wil jy ook trou? Jong mans koop net blomme as hulle seks soek of wil trou. Dis mos nou die nuutste gier onder julle hipsters – trou jonk, maak babies en gaan bly oorsee,” sê sy.
“Ek het darem matriek,” sê ek. “My tannie verjaar. Ek wil net vir haar blomme koop. En die meeste van my vriende is nog almal ongetroud – ons oefen net om babies te maak. Nou en dan vat een, maar dit gebeur min. Kondome is goedkoop. En jy kry dit hier onder in die biblioteek.”
Sy hap ’n oomblik na lug soos ’n baber op die wal van ’n droë dam.
“Het jy blomme daar agter iewers, of is dit jou hele verhaal?” vra ek.
“Hier’s niks. Kry eers môreoggend stock. Dit wat jy kan sien, kan jy koop,” sê sy.
En loop weer agtertoe.
“En die arme rosies?” gil-vra ek. Ek wys na die blou emmer agter my.
“Dis al wat oorgebly het. Die mense dink mos hoe meer blomme op die kis en in die kerk is, hoe liewer het hulle die persoon gehad. Geen blom verteenwoordig liefde nie, dit is wie hom gee of ontvang wat hom waardevol maak. Maar ons doen baie goed, die sente stroom in en die kerke is kleurvol,” sê Rennies.
“Ek sit met die goue lepel hier. Ek wil in Maart by my dogter in Londen gaan kuier. Ons sien mekaar baie min en met dié dat sy nou swanger is met ’n Engelsman se kind, wil ek seker maak ek is daar vir die geboorte. As daar nog so agt dood en vier trou, dan is my kop deur. Die vlugkaartjies is op special, ek sal moet roer. Jy kan daai twee rose verniet kry, hulle sal in elk geval môre verlep wees,” laat hoor sy van backstage af.
Ek kan nie besluit of ek die twee rose moet vat of nie.
The post Du Toitskloof | LitNet Eerste Slukkie: Per ongeluk deur Lloyd Zandberg appeared first on LitNet.