as woorde klippe word
en jy opfetus
om gesteen te wees;
jy, as heks gemerk,
o o p g e s p a l k
aan ’n fakkelkrans hang;
oproerig
die gepeupel
jou trotse kop
met valbyl vlek,
vir straathonde werp
om jou laaste bietjie bloed
te lek:
jou brokgebreekte gees
oor veld en vlees
u i t s p a t –
kom laaf die Wind
jou stukke(nde) lyf
en deur jou opgekapte oë
skemer daar weer
’n leksel leef
en wederleef
© Susanne Pike
The post ’n leksel leef appeared first on LitNet.