|
||||||||
Opsomming
Hierdie artikel ondersoek die gebruik van ’n skep-jou-toekoms-werkswinkel (SJTW) (Future Creating Workshop) as ’n aanlyn datagenereringstrategie in ’n deelnemende aksienavorsingsbenadering in ’n postpandemiese wêreld. ’n SJTW kan beskryf word as ’n deelnemende datagenereringstrategie om algemene uitdagings wat individue in die gesig staar te identifiseer, om visies van hoe die toekoms moet lyk te genereer, en om die uitvoerbaarheid van hierdie idees te bespreek en te ontleed. Daar blyk ’n aansienlike leemte in die literatuur te wees oor pogings om aanlyn SJTW as primêre datagenereringstrategie vir nagraadse studies of projekte aan te wend. Hierdie artikel lewer dus vir die eerste keer verslag oor ’n volledige aanlyn aanbieding van ’n SJTW. Verder word die sleuteloorwegings bespreek wat die keuse van ’n SJTW as ’n aanlyn datagenereringstrategie beïnvloed. Die aanbieding van ’n SJTW in ’n aanlyn modus word vergelyk met die meer tradisionele aanbieding in ’n kontakmodus. Navorsers word toenemend gemotiveer om te eksperimenteer en innoverend te wees in hul strategieë en navorsingspraktyke. Deur verskillende digitale platforms te gebruik, word die potensiaal ondersoek om meer aktiewe betrokkenheid met deelnemers in uiteenlopende geografiese gebiede te fasiliteer. Bevindinge dui daarop dat die wyse van aflewering nie noodwendig die uitkoms van die SJTW beïnvloed nie, alhoewel daar duidelike voor- en nadele aan elke aanbiedingsmodus is. Resultate bevestig dat die keuse van datagenereringstrategie nie ligtelik opgeneem moet word nie. Hierdie artikel dra by tot die groeiende kennisbank oor die aanpasbaarheid en volhoubaarheid van digitale datagenerering in deelnemende aksienavorsingsprojekte. Die artikel dien as ’n hulpbron vir navorsers wat nuwe datagenereringsmetodes wil verken.
Trefwoorde: aanlyn datagenereringstrategie; aksienavorsing; fotostemtegniek (“photovoice”); onderwysstudente; skep-jou-toekoms-werkswinkel
Abstract
A future creating workshop as an online data generation strategy in an action research approach
Academic researchers tend to be creatures of habit, often relying on tried and tested methods to approach and conduct research studies. However, like many sectors globally, academia was not untouched by the COVID-19 pandemic. Researchers, who typically depended on face-to-face interactions and traditional data generation methods, were forced to adapt as national lockdowns and restrictions brought about unprecedented changes. The limitations imposed on research activities were extensive: international travel was suspended, academic conferences were cancelled, and requests for submission extensions of dissertations and theses surged. Many students faced delays in completing their research, and in some cases, studies were abandoned altogether. The closure of schools and higher education institutions created further disruption, as face-to-face interactions between researchers and participants – such as student teachers, practicing teachers, and learners – were entirely prohibited.
These challenges forced postgraduate students to reconsider their methods of data generation. Traditionally, online modes of data generation had been viewed with scepticism, often considered inferior to in-person methods in terms of reliability and richness. However, as the pandemic persisted, these online approaches became not only viable but a necessity for students and researchers. In retrospect, the academic community recognised that data generation methods would need to be more adaptable. This realisation was pivotal in reshaping academic research, particularly in participatory methodologies, where direct engagement and interaction with participants are key.
This article provides an overview of the use of the future creating workshop (FCW) as an online data generation method within a participatory action learning and action research (PALAR) framework. The FCW is a participatory strategy aimed at identifying the common challenges individuals face in a given context, then generating specific visions of what the future should look like, and collaboratively analysing these ideas.
At the time of conducting this study, there was a significant gap in the literature regarding the use of online FCWs for data generation. This article not only contributes to filling this gap but also compares the online and traditional face-to-face modes of delivering the FCW. The findings suggest that while the delivery method does not necessarily affect the outcomes of the workshop, there are clear advantages and disadvantages to both approaches, each of which warrants consideration depending on the research context.
The methodology involved adapting the FCW, which traditionally relies on face-to-face interactions, for an online environment. This transition was facilitated through various digital platforms that enabled real-time collaboration and engagement amongst participants. The process was divided into three phases, as is customary in FCWs: the critical phase, the utopian phase, and the reality phase. The critical phase focuses on identifying and discussing the participants’ challenges, the utopian phase allows them to dream and propose ideal solutions without practical limitations, and the reality phase encourages participants to evaluate and develop concrete actions to address the challenges identified.
In adapting the FCW to an online format, tools such as Google Meet for online discussions and Padlet for collaborative sharing and interaction were used. Photovoice, a participatory research technique in which participants take photographs representing their experiences, was incorporated to allow participants to express their perspectives. Participants uploaded their photographs to Padlet, where they were asked to comment on each other’s photographs. Thereafter, the group discussed the results in online meetups. These visual narratives were then discussed in the virtual workshop environment. By integrating discussions and real-time chat within the applications, participants could engage in reflection, even in a virtual environment.
The key finding revealed that, contrary to initial concerns, participants in the online FCW demonstrated high levels of engagement and produced rich data comparable to that generated in face-to-face settings. One of the main advantages of the online mode was its flexibility. Participants from different geographical regions who had to remain in a specific location during the lockdown were able to interact and rase their concerns. The anonymity furthermore provided participants with a comfortable space where they shared their ideas, experiences and opinions. This was especially evident in the critical phase, where participants were initially hesitant but gradually became more open as they adapted to the digital environment.
However, the disadvantages of the online format were also clear. Building trust with the participants is an essential component of a PALAR approach, and the digital window created some distance between them. This proved challenging in the virtual environment, particularly because the participants did not know one another before the study. Additionally, technical issues such as unstable internet connections and the need for participants to be digitally literate presented logistical challenges that would not typically arise in a traditional, in-person FCW.
In comparing the face-to-face and online delivery modes, the study found that while both methods are viable, they each have distinct strengths. The face-to-face FCW provides a more immediate and immersive experience, fostering deeper connections and trust between the researcher and participants.
In contrast, the online FCW offers flexibility and inclusivity, allowing participants from various locations to engage in the process. It also provides participants with more time for reflection between sessions, as they can add comments at their convenience and join online sessions only when needed. The use of digital tools like Padlet enables ongoing collaboration, even outside formal workshop sessions, fostering continuous engagement.
As the academic community continues to embrace digital tools and online platforms, researchers must be prepared to innovate and adapt their data generation methods to meet the needs of their participants. The success of the online FCW in this study suggests that participatory action research can be effectively conducted in virtual environments, provided that facilitators are comfortable with digital tools and participants receive the necessary support to engage fully in the process.
This article serves as a resource for researchers who are exploring new ways to generate data in an increasingly digital world. It underscores the importance of flexibility and adaptability in research methodologies, particularly in times of crisis. As academia moves forward, the lessons learned from the pandemic will undoubtedly shape the future of participatory research, with online data generation methods becoming a key component of the research landscape.
Keywords: action research; future creating workshop; online data generation; photovoice; student teachers
1. Inleiding
Deelnemende aksienavorsing kan beskryf word as outentieke dialoog wat mensgesentreerde, plekgesentreerde transformatiewe praksis nastreef (McAllister e.a. 2023). In hierdie soort navorsing word ’n aktuele probleem deur ’n gemeenskap geïdentifiseer en die navorser deel die verantwoordelikheid om ’n oplossing te vind. Navorsers glo dat dié wat die direkste deur die probleem geraak word, die bekwaamste is om bewustheid te skep en oplossings te vind (Wood 2019). Direkte wisselwerking met deelnemers in ’n omgewing waar hulle tuis en gemaklik voel, is tradisioneel van kritieke belang vir die suksesvolle konseptualisering van hierdie soort navorsing.
Die wêreldwye COVID-19-pandemie het die tradisionele maniere om verhoudings te bou en data op ’n deelnemende manier te genereer, drasties beïnvloed. Lobe, Morgan en Hoffman (2020) en Moises (2020) skets die dringende uitdagings wat navorsers in die gesig gestaar het om bestaande, tradisionele metodes van datagenerering aan te pas by die nasionale inperkings en beperkings wat deur die pandemie veroorsaak is. Die resultate van die Internasionale Vereniging van Universiteite se wêreldwye opname wat tydens die pandemie voltooi is, bevestig dat beperkings op bestaande en voornemende navorsingsprojekte omvangryk was en dat hoëronderwysinstellings gedwing is om ongekende noodmaatreëls te implementeer om die veiligheid van alle belanghebbendes en betrokkenes te verseker (Marinoni, Van’t Land en Jensen 2020).
Akademiese navorsers is genoop om innoverend oor projekbestuur te dink, etiek en die integriteit van navorsing krities te oorweeg, en drastiese aanpassings aan hul vertroude metodologieë te maak (Mok, Xiong en Ke 2022). Tydens en ná hierdie ongekende krisistyd, moes deelnemende aksienavorsers ook innoverende aanpassings maak om te verseker dat navorsing kon voortgaan, aangesien dit ’n kwalitatiewe metodologie is wat direk met mense te doen het en staatmaak op direkte interaksie om vertrouensverhoudings te bou.
Alhoewel aanlyn datagenerering steeds ’n gewilde opsie ná die pandemie is, is daar steeds ’n aansienlike leemte in die literatuur oor pogings om aanlyn tegnieke as primêre datagenereringstrategie vir nagraadse studies of projekte wat deelnemende aksienavorsing implementeer, aan te wend. ’n Omvattende literatuurstudie is gedoen met behulp van ’n verskeidenheid geloofwaardige databasisse en algemene soektogte op verskeie soekenjins. Hierdie artikel lewer verslag oor ’n volledige aanlyn datagenereringstrategie, in die vorm van ’n SJTW, in ’n omgewing waar deelnemers nie ’n bestaande verhouding voor die studie gehad het nie. Die kern van deelnemende aksienavorsing wat die bou van ’n vertrouensverhouding tussen deelnemers behels, moes anders in die aanlyn omgewing oorweeg en aangepas word. In hierdie artikel besin ons oor die kritiese oorwegings van aanlyn datagenerering en die gevolglike uitvoering daarvan. Die volgende navorsingsvrae is vir hierdie artikel oorweeg:
- Hoe suksesvol was die implementering van ’n SJTW in ’n aanlyn modus?
- Watter aanbevelings kan gemaak word vir aanlyn datagenerering in toekomstige navorsing?
Hierdie artikel het ten doel om vir die eerste keer verslag te lewer oor ’n volledige aanlyn aanbieding van ’n SJTW. Nadat die praktiese uitvoering van ’n SJTW as ’n vorm van aanlyn datagenerering uiteengesit is, bespreek die outeurs die voor- en nadele van datagenerering in verskillende modusse. Hierdie bevindinge stel die outeurs in staat om sleuteloorwegings en aanbevelings te bespreek wat die keuse van ’n SJTW as ’n aanlyn datagenereringstrategie sal beïnvloed.
Alhoewel daar ten tye van die uitvoering van hierdie studie geen literatuur beskikbaar was oor die oorweging van aanlyn opsies soos ’n SJTW vir datagenerering nie, het die akademiese wêreld by nabetragting besef dat veral data-insamelingsmetodes in die toekoms baie meer aanpasbaar sou moes wees. Hierdie besef het gelei tot baie studies oor aanlyn datagenerering in groot navorsingsprojekte. Dit was duidelik dat alternatiewe beskikbaar moet wees wat die etiese integriteit van die navorsing sou handhaaf terwyl die belange van deelnemers geprioritiseer word om die suksesvolle voltooiing van studies te verseker sonder om gehalte of doeltreffendheid in te boet. Ander navorsing het ook aangedui dat konsepte soos aanlyn aksienavorsing moontlik die norm geword het (Saeed 2022). McAllister e.a. (2023) doen verslag oor tien aksienavorsingsprojekte wat intensiewe aanpassings aan hul metodologieë en werkswyses vereis het. Hierdie outeurs, sowel as Lobe e.a. (2020) en Tiersma e.a. (2022), was verbaas om te vind dat baie navorsers aanlyn tegnieke suksesvol kon implementeer. Matos e.a. (2023) en Auerbach e.a. (2022) het ook die ervarings van spesifiek deelnemende aksienavorsers tydens die pandemie ondersoek, en hul bevindinge bevestig ’n balans tussen uitdagings en sukses in hierdie soort navorsing. Navorsers was dit eens dat die manier waarop data vir alle soorte navorsingsmetodologieë verkry word, krities ondersoek moes word.
2. Data-insameling teenoor datagenerering
Moises (2020) het die geskiktheid van verskillende aanlyn opsies vir onderskeidelik kwantitatiewe en kwalitatiewe navorsing ondersoek. Hy beklemtoon dat betroubaarheid, eerlikheid en akademiese integriteit ten alle tye ’n prioriteit moet wees (Moises 2020). Matos e.a. (2023) besin oor die aanpassings wat hulle tydens die pandemie aan twee projekte moes maak en lê klem op die verskil tussen tradisionele kwalitatiewe en kwantitatiewe navorsing en deelnemende aksienavorsing.
Data-insameling (ook genoem dataversameling) impliseer tradisioneel ’n soort eenmalige, dikwels onbetrokke, lineêre benadering. Dit behels die insameling van voorafbestaande data vir verdere ontleding. Hierdie proses word vir kwalitatiewe, kwantitatiewe en gemengde navorsing gebruik. In kwalitatiewe navorsing is metodes soos onderhoude, fokusgroepe, waarneming en dokumentontleding algemeen (Polkinghorne 2005). Die navorser is gewoonlik nie aktief betrokke by die deelnemers of navorsingsomgewing nie, en daar is gewoonlik geen uitgebreide of volgehoue betrokkenheid nadat die data ingesamel is nie. Die uitsluitlike doel van die insameling is om data te versamel, nie om ’n direkte impak op of verskil in die lewe van die deelnemers of die omgewing te maak nie. Die epistemologiese en ontologiese benaderings is daarvolgens toegespits op die produk eerder as die proses. Hierdie deterministiese proses skep die illusie dat die data onafhanklik is van die persone van wie dit ingesamel word, en dat die navorser se uitsluitlike verantwoordelikheid teenoor die data is, nie noodwendig die betrokke persoon nie. In aanlyn omgewings het outeurs in verskeie vakgebiede, waaronder ekonomie (Campbell,Holz, Cosgrove, Harlick en O’Sullivan 2020), verpleegkunde (Vandenberg en Magnuson 2021), geneeskunde(Vindrola-Padros e.a. 2020) en sielkunde (Lobe en Morgan 2021), die gebruik van verskeie aanlyn toepassings vir data-insameling verken. Lobe en Morgan (2021) het spesifiek die geskiktheid van verskillende platforms vir onderhoudvoering en fokusgroepe ondersoek.
Kwalitatiewe navorsingsmetodologieë, soos aksienavorsing en, meer spesifiek, deelnemende aksienavorsing, verkies om eerder na datagenerering te verwys. Dit impliseer ’n prosesgedrewe benadering waarin data gesamentlik geskep word, eerder as om bloot versamel te word (Maund e.a. 2022). Die agentskap bly dus by die persoon wat die data skep, en die uitsluitlike doel van die navorsing is nie slegs om data te ontleed nie, maar ook om wesenlike groei en transformasie by deelnemers te bewerkstellig.
Die keuse tussen data-insameling en datagenerering het ’n direkte invloed op die konseptualisering en uitvoering van navorsing. Die klem verskuif van ’n eendimensionele, lineêre proses na ’n multidimensionele, dinamiese proses wat dikwels organies ontwikkel. ’n Gedeelde eienaarskap van die gegenereerde data versterk die integriteit van die navorsing en het ’n beduidende impak op die etiese verantwoordelikheid waarmee die navorsing onderneem en hanteer word. Sodoende word die beginsels van aksienavorsing – wat staatmaak op menslike wisselwerking en die krag om sistematies te werk – as ’n gedeelde doelwit wat groei en verandering meebring (Ebersöhn, Eloff en Ferreira 2007), ontgin. Volgehoue, noue kontak met die deelnemers word geprioritiseer en moet oorweeg word wanneer besluit word of die siklusse van datagenerering aanlyn of aangesig tot aangesig sal plaasvind (McAllister e.a. 2023; Auerbach e.a. 2023).
3. Uitdagings vir deelnemende aksienavorsing
In hierdie artikel deel ons ons ervarings met aanlyn datagenerering gedurende ’n deelnemende aksienavorsingsprojek. Die wêreldwye pandemie het ontstaan kort nadat ons deelnemers gewerf het en net voordat ons met datagenerering sou begin. Gevolglik moes ons drastiese aanpassings aan die metodologie maak om te verseker dat ons steeds hoëgehaltedata kon genereer en die doelwitte wat deelnemende aksienavorsing stel, kon bereik. Die deelnemers het mekaar nie vooraf ontmoet nie, en ons het die behoefte besef om holisties oor die gebruik van aanlyn metodes te dink, eerder as om net op die ooglopende faktore soos konnektiwiteit te fokus.
Ons het gou besef dat digitale tegnologie, as ’n voertuig vir datagenerering, voordele sowel as nadele sou inhou. Aanlyn videokonferensieprogramme het buigsaamheid ten opsigte van tyd en plek gebied, wat, indien dit korrek uitgevoer word, ’n goeie sosiale benadering kon wees. Soos Moises (2020), was ons egter bekommerd oor die moontlike gebrek aan aktiewe betrokkenheid, vertroulikheid, sekuriteit en logistiek wat rekenaars, fone of mikrofone behels. Terwyl vergaderingsplatforms soos Zoom, Google Meet en Microsoft Teams korttermynoplossings kon bied om met deelnemers te kommunikeer, kon dit moeilik wees om ware deelnemende verhoudings te ontwikkel wat deur aksienavorsingsmetodologieë vereis word. Dit was gou duidelik dat die navorsingsplan, tydlyne en metodologie aangepas sou moes word. Die eerste sake wat aandag geverg het, was die verandering in metodologie, die oorskakeling na digitale datagenerering en die toeganklikheid van digitale platforms vir deelnemers.
Deelnemende aksienavorsing is ’n sikliese, langtermynproses wat staatmaak op die ontwikkeling van verhoudings en vertroue tussen die navorser en deelnemers. Aanpassings aan die metodologie kan wissel van klein veranderinge tot meer betekenisvolle wysigings, waar die algehele benadering tot datagenerering aangepas moet word (McAllister e.a. 2023). Tradisioneel sou deelnemers gereeld ontmoet, data genereer en rustig saam besin. In die nuwe konteks was kommunikasie beperk, en dit was uitdagend om aktiewe deelnemerbetrokkenheid te verseker. Voordat aktiewe betrokkenheid verseker kon word, was dit van kardinale belang om die digitale platforms wat gebruik sou word krities te oorweeg (Campbell e.a. 2020; Saeed 2022).
Dit was belangrik om te verseker dat die gekose digitale platform aan die behoeftes van beide die spesifieke navorsingsprojek en die deelnemers sou voldoen. Die tegnologiese kennis van die navorser, asook die deelnemers se gemak met die gebruik van digitale hulpmiddels, moes in ag geneem word. Daarbenewens moes daar geen finansiële implikasie vir deelnemers wees nie; daarom moes gratis sagteware gekies word. Ander faktore wat oorweeg moes word, sluit ervaring, ouderdom, beskikbaarheid van rekenaars en tegnologiese geletterdheid in (Rivera, Okubo, Harden, Wang en Schlehofer 2022). Baie van die besluite wat navorsers tydens die COVID-19-pandemie geneem het, is deur noodsaaklikheid gedryf, en waardevolle lesse is geleer wat nou as ’n hulpbron vir hedendaagse navorsers dien. Die besluit om aanlyn data te genereer, is dalk nou ’n vrye keuse eerder as ’n enigste opsie. Voordat daar op die proses van ’n aanlyn SJTW as ’n nuwe opsie uitgebrei word, is ’n oorsig oor die ontstaan van hierdie datagenereringstrategie geregverdig.
4. Kritiese utopiese aksienavorsing
Nielsen en Nielsen (2006) – die argitekte van kritiese utopiese aksienavorsing – voer aan dat navorsing nie net op die verhouding tussen teorie en praktyk moet fokus nie, maar ook demokratiese vorme van kennis moet bevorder en outoritêre strukture en kultuur moet kritiseer. Hulle postuleer verder dat die impak van demokrasie op sosiale verandering die beste uitgedruk word deur aksienavorsing wat deur kritiese teorie ondersteun word. Kritiese teorie keer die betekenis van teorie in hierdie konteks onderstebo – die “wat is?” agter ’n konsep kan altyd herlei word na ’n utopiese andersheid wat noodsaaklik is om kritiese kennis te skep en demokratiese moontlikhede binne die bestaande werklikhede te verstaan (Adorno en Horkheimer 1997; Nielsen en Nielsen 2006). Dit skep ’n ruimte vir potensiële nuwe maniere van leef en werk (Tofteng en Bladt 2020). Die hoofdoel van kritiese utopiese aksienavorsing is dus om vrye ruimtes te skep waar mense gesamentlik kritiese ervarings en visioenêre idees wat in hul alledaagse lewenservarings gegrond is, kan ondersoek, ontwikkel en toepas (Egmose, Gleerup en Nielsen 2020).
Na aanleiding van die werk van Nielsen en Nielsen (2006), het twee groepe Oostenrykse toekomskundiges, Jungk en Müllert (1987) en Husted en Tofteng (2014), SJTW’s op kritiese utopiese aksienavorsing gebaseer. Schrag (2011) vang die kern van ’n SJTW vas deur dit te beskryf as ’n gesamentlike poging om gemeenskaplike uitdagings te identifiseer wat individue in die gesig staar, hul voorkeurtoekoms voor te stel en die haalbaarheid van hierdie idees te ontleed. Hierdie werkswinkels word daarvolgens geklassifiseer as kleingroepberaadslagings waar navorsers toekomstige oplossings vir huidige probleme kan konseptualiseer. Die werk het aanklank gevind by konsultante en navorsers in die opvoedkunde, en daarom gou inslag in dié vakgebied gevind. Veral deelnemende aksienavorsers beskou hierdie strategie as ’n suksesvolle opsie vir datagenerering.
5. Skep-jou-toekoms-werkswinkel
Lauttamäki (2014), Brydon-Miller e.a. (2017) en Raider-Roth, Gold, Brydon-Miller en Dorph (2021) stem saam dat aksienavorsers ’n SJTW uitvoer om geleenthede te skep vir ’n groep individue om saam ’n probleem te identifiseer en uitdagings te hanteer deur innoverende en kreatiewe idees te genereer. Gevolglik gebruik individue hierdie platform om sosiale en kulturele verandering te bevorder (Jungk en Müllert 1987; Vidal 2006). Hierdie metodologie van die skep van “vrye ruimtes” (Bladt en Nielsen 2013) vir deelnemers om saam te werk strook met die algemene doelwitte en beginsels van aksienavorsing. Boonop erken hierdie vrye ruimtes ’n konteks waar magsverskille tussen navorser en deelnemers verminder word, aangesien die deelnemers as kundiges in die spesifieke milieu beskou word. Hierdie pogings word vergestalt in die drie fases – die kritieke fase, die utopiese fase en die werklikheidsfase – gebou om ’n goed gedefinieerde tema wat fokus regdeur die proses verseker (Husted en Tofteng 2014; Brydon-Miller e.a. 2022; Raider-Roth e.a. 2021).
’n SJTW word tradisioneel oor ’n paar dae in ’n direkte of aangesig-tot-aangesig-omgewing uitgevoer (Husted en Tofteng 2014). Brydon-Miller het gedemonstreer dat so ’n werkswinkel suksesvol saamgevat kan word in ’n korter geleentheid wat in ’n oggend of selfs ’n paar uur aangebied kan word (Brydon-Miller e.a. 2017). Hierdie benadering skep ’n legio geleenthede vir navorsers en konsultante wat byvoorbeeld professionele ontwikkelingsessies moet aanbied of ’n kreatiewe strategie wil gebruik om in ’n spesifieke behoefte onder ’n groep deelnemers te voorsien.
6. ’n Nuwe moontlikheid
Hierdie relatief nuwe hulpmiddel vir die generering van data is tot dusver meestal in ’n direkte omgewing gebruik (Brydon-Miller e.a. 2017). Raider-Roth e.a. (2021) doen verslag oor die gebruik van aanlyn SJTW om die professionele ontwikkeling van opvoedkundige leiers in ’n bestaande projek te bevorder. Sedertdien is Brydon-Miller (2023, persoonlike kommunikasie, 26 September) betrokke by die fasilitering van aanlyn SJTW-geleenthede as ’n komponent van ’n internasionale navorsingsprojek oor klimaatsverandering, asook die evaluering van ’n maatskaplike ondernemingsprojek in Engeland. In al hierdie gevalle is die SJTW slegs gedeeltelik aanlyn aangebied en was dit slegs een komponent van verskeie datagenereringstrategieë in die onderskeie projekte. Dit is ook belangrik om daarop te let dat hierdie SJTW plaasgevind het in omgewings waar al die deelnemers mekaar reeds goed geken het en daar reeds vertrouensverhoudings geskep is.
Die aanlyn SJTW wat vir hierdie studie uitgevoer is, dra aansienlik by tot die groeiende hoeveelheid kennis oor hierdie strategie. Nie net bevestig dit die bevindinge van Raider-Roth e.a. (2021) nie, maar dit bied ook ’n geleentheid om die gebruik van ’n aanlyn SJTW as ’n voorkeurmetode van datagenerering krities te evalueer in gevalle waar daar geen voorafkennis van die deelnemers is nie.
Vir die doel van hierdie bespreking oor die waarde van ’n aanlyn SJTW, word die uitvoering van die drie fases van die aanlyn werkswinkel bespreek. Ná toeligting van die praktiese proses wat ons gevolg het, volg ’n uitvoerige refleksie oor die vergelyking van die moontlike ervaring van ’n aanlyn SJTW met dié van ’n tradisionele persoonlike sessie. Aangesien die doel van hierdie artikel is om die suksesvolle implementering van ’n SJTW te evalueer, is dit belangrik om krities te besin oor die proses wat ons gevolg het eerder as om net op die produk en uitkoms te fokus.
7. Voorbereiding
In hierdie studie is verskeie aanlyn platforms gebruik wat in die drie fases van ’n SJTW vervleg is. Soos aangedui, is daar verskeie toepassings wat geskik sou wees om die aanlyn sessies te fasiliteer, maar ons het op Google Meet besluit. Hierdie sagteware (wat gratis beskikbaar was ten tyde van hierdie studie) is gebruikersvriendelik en sou nie bykomende opleiding van die deelnemers vereis nie. Dit was egter gou duidelik dat een toepassing nie in al die behoeftes sou kon voorsien nie, en ander sou toepassings daarby geïnkorporeer moes word om byvoorbeeld inligting te deel of as ’n blaaibord te dien.
Met die aanvang van die projek het ek (die hoofouteur) deelnemers se voornemende betrokkenheid via WhatsApp bevestig. In hierdie digitale omgewing het ek ook die tema aan die deelnemers bekendgestel. Alhoewel dit ’n deelnemende projek was, kon die voorbereiding individueel plaasvind. Ek het die deelnemers gevra om voor die eerste fase van die SJTW ’n individuele, kunsgebaseerde datagenereringstrategie toe te pas. Hierdie benadering het kreatiwiteit en innovasie moontlik gemaak deur aan deelnemers die geleentheid te bied om reeds voor ons eerste aanlyn ontmoeting buite die beperkings van ’n rekenaarskerm met die tema om te gaan.
Die deelnemers is via nog ’n selfoonboodskap gevra om ’n foto te neem wat hul persoonlike ervaring en menings oor ’n spesifieke tema uitbeeld. Hier het ons die fotostemtegniek (“photovoice”) gebruik om ervarings en beskouings te identifiseer, voor te stel en te verken (vgl. Wang en Burris 1997). Hierdie kreatiewe benadering het deelnemers in staat gestel om hul geleefde ervarings en plaaslike kennis in foto’s vas te vang, wat dan vergesel is van ’n besinnende narratief wat die redes vir die keuse van bepaalde beelde verduidelik en die emosies of herinneringe wat deur die voorwerp in die foto opgeroep word, deel (vgl. Wang 1999). Al die deelnemers het selfone met hoëdefinisiekameras besit en kon hul eie fone gebruik om foto’s vir die studie te neem.
Dit was ook nodig om voor die aanvang van die studie ’n geskikte aanlyn platform te identifiseer waarop die foto’s en narratiewe gelaai kon word, om te verseker dat al die deelnemers toegang daartoe kon kry voor en gedurende die eerste fase van die SJTW. Nadat ek die bydraes ontvang het, het ek die foto’s en gepaardgaande vertellings op ’n Padlet-muur gelaai. Padlet is ’n digitale webtoepassing waar gebruikers multimedia-inhoud, soos teks en beelde, op ’n virtuele muur kan skep (Rashid, Yunus en Wah 2019; Dian, Dwita Laksmita en Moh 2020) en/of interaktief kommentaar kan lewer op hul eie en ander se plasings (Algraini 2014). Padlet laat gebruikers toe om anoniem plasings te maak of kommentaar te lewer. Hierdie funksionaliteite het Padlet ’n geskikte platform gemaak om samewerking tussen deelnemers te fasiliteer terwyl hulle identiteite beskerm word (vgl. Weller 2013). Daarbenewens het dit toegelaat dat data maklik beskikbaar gestel sou word vir toekomstige verwysing tydens die daaropvolgende fases van die werkswinkel. Die deelnemers kon ook ter enige tyd toegang tot die Padlet of interaktiewewitborddokumente kry as hulle sou wou.
7.1 Fase 1: Die kritiese fase
Die eerste aanlyn ontmoeting was, soos verwag, aanvanklik ongemaklik vir almal en die deelnemers het onseker gevoel. Hulle het aanvanklik nie hul kameras aangeskakel of met mekaar gesels nie. As fasiliteerder het ek die deelnemers op hul gemak probeer stel en gepoog om ’n gemaklike atmosfeer, waar hulle vry sou voel om hul ervarings en emosies te deel, te skep. Om ’n vertrouensverhouding te bou was ook moeiliker as in ’n tradisionele omgewing. Die deelnemers het mekaar nie vooraf geken nie, daarom was dit belangrik om eers gemeenskaplike belangstellings en waardes uit te lig. Habermann e.a. (2022) lewer verslag dat vrese oor die realiteite van die COVID-19-pandemie en gedeelde vrese oor gesondheid ’n gemeenskaplike raakpunt onder hul deelnemers was, wat uiteindelik vertroue bevorder het. In ons geval was gedeelde hartseer oor gekanselleerde klasse en studente se verlies aan praktiese tyd in skole ’n belangrike aanknopingspunt. Omdat die deelnemers finalejaarstudente was, kon hulle hul drome en planne vir ná die COVID-19-pandemie met my deel, wat meer gemeenskaplike doelwitte uitgelig het. ’n Onderhandeling oor die reëls met betrekking tot etiese gedrag, betrokkenheid en anonimiteit was, soos in elke ander studie, van kritieke belang. Ons het ons voorkeurgedrag in ’n aanlyn omgewing bespreek en ons daartoe verbind om te werk om die visie te bereik wat ons gestel het.
Die doel van die kritieke fase van ’n SJTW is om deelnemers se geleefde ervarings as bron te gebruik om spesifieke uitdagings en probleme ten opsigte van die geïdentifiseerde konsep op ’n deelnemende wyse uit te lig (Brydon-Miller e.a. 2017). In ’n aangesig-tot-aangesig-omgewing sou hierdie uitdagings as deel van ’n dinkskrum op ’n blaaibord gelys word. Dit sou gevolglik waarskynlik ook moontlik wees om dieselfde dinkskrumproses in ’n aanlyn omgewing te implementeer. Nadat ons mekaar leer ken het, het ek die Padlet-muur via my skerm gedeel en ’n gesprek oor die opmerkings wat toe reeds daarop gemaak is, gefasiliteer. Die uitdagings wat deur die deelnemers daar gelys is, gebaseer op hul ervarings tydens praktiese tydperke in skole, het as wegspringplek gedien om hulle aan te moedig om bykomende uitdagings te noem. Omdat daar reeds ’n paar voorbeelde van uitdagings beskikbaar was, het dit die eerste aanlyn gesprek vergemaklik. ’n Groter hoeveelheid genoemde uitdagings wat deelnemers se ervarings tydens werksgeïntegreerde leer toegelig het, het die diepte en versadiging van die data verseker. Terwyl die deelnemers verdere uitdagings verwoord het, het ek dit op ’n interaktiewewitbordtoepassing getik wat ek op my skerm gedeel het. Ek het deelnemers ook uitgenooi om die kletsboksfunksie te gebruik om uitdagings te tik indien hulle dit nie hardop wou noem nie. Ek het hierdie opmerkings dan na die interaktiewewitbordlys oorgedra. Die deelnemers kon gevolglik ook daardie lys sien soos die uitdagings daarop neergeskryf is. Dit was belangrik om volgehoue aansporing en rigtinggewende vrae te gebruik om nog bydraes aan te moedig. Stilte in ’n aanlyn omgewing is baie anders as stilte in ’n persoonlike gesprek, daarom was dit belangrik om daardie stiltes korrek te interpreteer.
Sodra ek tevrede was dat ons waarskynlik ’n punt van dataversadiging bereik het, het ek die deelnemers ’n paar minute gegun om weer deur al die uitdagings te lees en ’n paar te kies waarmee hulle hulself die meeste op ’n persoonlike vlak kon vereenselwig. Dit was ’n belangrike stap, aangesien die uitdagings wat hulle gekies het waarskynlik gebiede sou aandui waar hulle ’n behoefte aan meer holistiese ondersteuning ervaar het. Nadat ons die gekose uitdagings op ’n nuwe interaktiewewitbordbladsy neergeskryf het, het vier duidelike temas na vore gekom.
Soos genoem, was daar aanvanklik kommer dat deelnemers dalk nie so gretig of gemaklik sou voel om hul persoonlike ervarings in ’n digitale omgewing te deel in vergelyking met ’n persoonlike ontmoeting in ’n vertrek nie. Dit blyk egter uit hierdie studie dat deelnemers veiliger agter hul rekenaarskerms voel en dus meer gemaklik is om waardevolle bydraes tot die dinkskrum te maak. Die gebruik van Google Meet se kletsboksfunksie het ’n handige alternatiewe opsie gebied vir deelnemers wat dalk nie selfversekerd genoeg gevoel het om hul menings hardop te lug nie. Hierdie opmerkings was ’n waardevolle bydrae tot die uitgebreide lys van uitdagings wat ons geskep het om die kritieke aspekte van die probleem toe te lig.
Drie dae ná die aanvanklike aanlyn sessie (wat ongeveer 90 minute geduur het), het die deelnemers die tweede sessie bygewoon waar ons die tweede fase van die SJTW betree het, naamlik hul drome en idees met betrekking tot ’n ideale omgewing. In die aanlyn omgewing moes ek die duur van elke sessie noukeurig oorweeg, aangesien lang aanlyn sessies nie prakties of bekostigbaar is in Suid-Afrika, waar internettoegang en data duur is nie. Daarbenewens moes ek die deelnemers se vermoë om te kon konsentreer en aktief betrokke te bly in ’n aanlyn omgewing, oorweeg. Met dit in ag geneem, het ek besluit om die drie fases van die SJTW oor twee sessies aan te bied.
7.2 Fase 2: Die utopiese fase
Sir Thomas More het in 1530 reeds na ’n utopie verwys as ’n perfekte verbeeldingswêreld waar alle politieke en sosiale stelsels belyn sou wees. Tydens die utopiese fase van ’n SJTW word deelnemers aangemoedig om hul eie utopie te konseptualiseer. Hulle word genooi om hul drome, ideale en visie vir die toekoms, wat verband hou met die probleem wat hulle in die gesig staar, te verwoord (Brydon-Miller e.a. 2017). In fase 2 word die beperkings van die werklikheid geïgnoreer, wat deelnemers toelaat om vrylik te droom en innoverend in hul voorstelle te wees (Troxler en Kuhnt 2007; Alminde en Warming 2020). Die ontleding van hierdie ideale wêreld belig dan die grootste behoeftes wat die deelnemers het.
Raider-Roth e.a. (2021) wys op drie afsonderlike prosesse tydens elke fase van ’n aanlyn SJTW, naamlik besinning, deel en stem. Eerstens beklemtoon die skrywers die belangrikheid van besinning oor die werk wat reeds voltooi is. Aangesien drie dae verloop het sedert die eerste aanlyn sessie, was dit van kardinale belang om onsself eers aan die konteks van die studie te herinner en die groot uitdagings wat ons tydens die kritieke fase geïdentifiseer het, te heroorweeg. As ’n aansporing vir die utopiese fase, en in ooreenstemming met die tweede proses wat deur Raider-Roth e.a. (2021) geïdentifiseer is, is die deelnemers gevra om die ideale wêreld beskryf waar in al hul behoeftes voorsien word en hul drome en ideale verwesenlik word. Ek het hulle genooi om doelbewus praktiese aspekte of enige beperkings waarvan hulle bewus is, te ignoreer en die geleentheid te gebruik om enige idee te deel, ongeag hoe belaglik of vergesog dit mag lyk.
Soos bevestig deur Gayá en Brydon-Miller (2017), was dit interessant om waar te neem dat mense fase 2 dikwels moeiliker vind as om uitdagings te lys, soos hulle gevra is om in fase 1 te doen. Fase 2 was ook moeiliker om in ’n aanlyn omgewing te fasiliteer aangesien deelnemers meer huiwerig was om hul idees te deel. Dit is waar dat dit dikwels moeiliker is vir mense om hul drome en behoeftes te verwoord omdat hulle dalk vasgevang is in die werklikheid waar hulle talle uitdagings moet hanteer. Soos met die kritieke fase, was die gebruik van ’n interaktiewe witbord deur die skermdeelopsie van Google Meet uiters doeltreffend om die lys van deelnemers se bydraes te dokumenteer. Hulle is ook weer aangemoedig om die kletsboksfunksie te gebruik om hul gedagtes te deel.
Dit is belangrik om op te let na die toon en inhoud van so ’n diskoers. Tydens die eerste sessie (die kritieke fase) het dit gelyk of die deelnemers meestal saamgestem het met die stellings wat in die fotonarratiewe vasgevang is en maklik daarop kon uitbrei. Alhoewel hulle aanvanklik in die eerste deel van die tweede sessie (die utopiese fase) gesukkel het om idees uit te druk, het die deelnemers dit uiteindelik makliker gevind om hul eie gedagtes te deel eerder as om bloot met bestaande voorstelle saam te stem. Hulle kon ook makliker uitdruk waarom hulle nie met sekere voorstelle saamgestem het nie. Ek het verwag dat dit vir die deelnemers moeiliker sou wees om hul ideale en drome te deel, aangesien hulle nie foto’s of vertellings as vertrekpunte gehad het nie. Die ideale en drome wat hulle in die utopiese fase genoem het, was egter uiteindelik meer persoonlik, innoverend en waardevol.
Vir die afsluiting van fase 2 en in ooreenstemming met Raider-Roth e.a. (2021) se derde proses, het die deelnemers weer ’n paar minute gebruik om die items op die lys te oorweeg en dié te identifiseer waarmee hulle die sterkste kon assosieer. Dit was belangrik dat die behoeftes en drome wat hulle gekies het, gevalle sou aandui waarin hulle die mees holistiese ondersteuning tydens en ná werksgeïntegreerde leersessies sou ervaar. Die derde en laaste fase – die werklikheidsfase – is as die tweede deel van die tweede aanlyn sessie uitgevoer. Fase 2 was bedoel om moontlike aksies te ontwikkel om die praktyk te verbeter en te transformeer om die uitdagings en behoeftes wat die deelnemers in die vorige fases van die SJTW geïdentifiseer het, te oorkom.
7.3 Fase 3: Die werklikheidsfase
In die finale fase word ’n gesamentlike poging aangewend om konkrete idees en strategieë te identifiseer om die uitdagings en behoeftes wat in die kritieke fase geïdentifiseer is, die hoof te bied. Dit is ook ’n poging om te bepaal watter idees wat in die utopiese fase gelys is, haalbaar is. Data uit die kritiese en utopiese fases word gevolglik as instrumente gebruik om moontlike oplossings vir die aanvanklike probleem te konseptualiseer en om daardeur die werklikheid daarvan tasbaar te verander. Die fasiliteerder nooi deelnemers uit om die idees wat die meeste met bestaande werklikhede verband hou, in ag te neem (Troxler en Kuhnt 2007; Isotalo 2020). Hulle gebruik dan hierdie idees om te onderhandel en aksiestappe te ontwikkel, soos Raider-Roth e.a. (2021) voorstel.
Op die nou bekende wyse van SJTW is die deelnemers gedurende die tweede deel van ons tweede aanlyn gesprek genooi om strategieë voor te stel wat geïmplementeer kan word om in die behoeftes wat hulle geïdentifiseer het, te voorsien. Ek het weer as skriba opgetree en al die voorgestelde aksieplanne op die interaktiewe witbord getik. Dit is belangrik om daarop te let dat baie meer besprekings in fase 3 plaasgevind het, eerder as bloot die dinkskrummetode wat in die eerste twee fases gevolg is. Ons het die voor- en nadele, sowel as die praktiese uitvoerbaarheid, van die aksieplanne deurdink en daaroor gedebatteer. Persoonlike omstandighede en unieke voorkeure het ook ’n beduidende invloed op die gekose aksieplanne gehad. Ná ’n geruime tyd vir besinning het die deelnemers ’n paar aksieplanne gekies wat volgens hulle die voordeligste sou wees om ook sukses vir toekomstige kohorte te verseker.
In ooreenstemming met die temas wat in die aanvanklike twee fases geïdentifiseer is, was die aksieplanne daarop toegespits om bykomende en voldoende ondersteuning van verskillende rolspelers te verseker. Teen hierdie stadium het die deelnemers gemaklik gelyk met die aanlyn omgewing en het moontlik die anonimiteit waardeer wat deur hierdie nie-direkte omgewing gebied word. Aan die einde van die sessie het ek die deelnemers genooi om skermskote van die aksieplanne te neem sodat hulle in hul eie tyd verder oor die voorstelle kon besin en moontlik self sommige daarvan kon implementeer.
8. Bespreking
By nabetragting beskou ek die uitvoering van die aanlyn SJTW beide as ’n leerkurwe en ’n sukses. Daar is egter beperkings tot die studie wat in ag geneem moet word voordat die proses op die keper beskou kan word. Eerstens het die steekproef nie die algemene Suid-Afrikaanse bevolking verteenwoordig nie, aangesien al die deelnemers gerieflike toegang tot die aanlyn omgewing gehad het, terwyl faktore soos beperkte konnektiwiteit, onvoldoende data en ’n gebrek aan toegang tot elektroniese toestelle uiters belangrike kontekstuele uitdagings in Suid-Afrika is. Ons het dus nie met hierdie kwessies in ons studie te kampe gehad nie, maar hierdie struikelblokke moet in ag geneem word wanneer aanlyn datagenerering in ’n Suid-Afrikaanse konteks beplan en uitgevoer word. Die tweede beperking is dat ons slegs die geleefde ervaring en plaaslike kennis van ’n klein groepie deelnemers in diepte verken het; ’n groter groep deelnemers sou waarskynlik ander logistieke uitdagings bied. Die doel van hierdie studie, met sy beperkte omvang, was egter nie om die bevindinge na ’n wyer populasie te veralgemeen nie. Daarom kan hierdie studie as ’n loodsstudie vir toekomstige navorsing met ’n groter steekproefgroep beskou word.
Gegewe my ervaring as ’n deelnemer aan direkte SJTW voor hierdie navorsingstudie, kon ek krities besin oor die aanbieding van so ’n datagenereringsinstrument in verskillende formate. Verskeie faktore moet in ag geneem word wanneer die modus van aanbieding oorweeg word, insluitend die duur van die sessies, die keuse van digitale platform en die voorspraak vir aktiewe deelnemerbetrokkenheid. Om ’n werklik kritiese vergelyking tussen ’n kontak- en aanlyn aanbieding voor te lê, is dit belangrik om kortliks die voor- en nadele van beide modusse te oorweeg. In tabel 1 word die verskillende voor- en nadele bespreek, en dit is insiggewend om te merk dat daar wel wisselwerking tussen die modusse is, wat aandui aan dat een modus nie noodwendig beter as die ander is nie, maar dat dit met kritiese konsultasie van ’n navorser gebruik moet word.
Tabel 1. Voordele en nadele van kontak- en aanlyn aanbiedings
| Voordele: Kontakaanbieding | |
| Kontakaanbieding | Aanlyn aanbieding |
| Tradisioneel deelnemend; alle ontdekkings word saam gemaak wanneer die eerste gesamentlike sessie begin. | Aangesien deelnemers reeds vooraf toegang tot die data het, maak hulle eers hul eie gevolgtrekkings voordat hulle dit met ander s’n vergelyk – dit kan gevolglik die deelnemende aard ondermyn. |
| Dit is makliker om verhoudings te bou en om mekaar te leer ken deur informele gesprekke. | Die fisieke afstand en beperkte tyd in ’n aanlyn omgewing maak verhoudingsbou en informele gesprekke meer uitdagend. |
| Nieverbale kommunikasie, soos lyftaal en oogkontak, is ’n kragtige bron van inligting. | Nieverbale kommunikasie is nie noodwendig beskikbaar vir fasiliteerders in ’n aanlyn modus as kameras nie vir die volle duur van die sessies aangeskakel is nie. |
| Stilte kan doeltreffend gebruik word om meer bydraes te ontlok. | Stiltes in ’n aanlyn omgewing kan ongemak onder deelnemers veroorsaak. |
| Voordele: Aanlyn aanbieding | |
| Kontakaanbieding | Aanlyn aanbieding |
| Deelnemers wat nie gemaklik in groepe deelneem nie, is dikwels skugter om hul idees te deel. | Die anonimiteit van deelnemers agter ’n rekenaarskerm skep alternatiewe geleenthede vir deelname. |
| Alle bydraes moet mondeling wees. | Die opsie om die kletsboks te gebruik, skep nog ’n alternatief vir deelname. |
| Vervoer en logistiek kan tyd neem en verg dikwels finansiële uitset. | Dit is dikwels makliker en goedkoper om aanlyn sessies te organiseer. |
| Deelnemers moet op hul voete en in ’n dinkskrumomgewing dink. Hulle kan dit as ’n risiko beskou om idees hardop te deel. | Aangesien sommige van die data reeds voor die tyd beskikbaar is, het deelnemers meer tyd om daaroor na te dink, wat die waargenome risiko van deel dikwels verminder. |
| Die nodige toerusting en klankgehalte van die opname kan ’n uitdaging wees. | Dit is maklik om aanlyn gesprekke op te neem. |
| Die data van sessies (soos blaaibordvelle) bly by die fasiliteerder en deelnemers kan nie ná die sessies weer daarna kyk nie. | Deelnemers het steeds toegang tot Padlet-bladsye en witbordskermskote tussen sessies en selfs nadat die werkswinkel afgehandel is. |
| Nadele: Kontakaanbieding | |
| Kontakaanbieding | Aanlyn aanbieding |
| Sommige deelnemers mag onder druk voel om deel te neem. Deelnemers het dalk nie die selfvertroue om hul menings hardop uit te spreek nie. | Die anonimiteit van ’n rekenaarskerm bied skugter deelnemers ’n geleentheid om deel te neem en by te dra. |
| Daar is nie geleentheid vir deelnemers om later nog bydraes te maak nie. | Toepassings soos Padlet stel deelnemers in staat om in hul eie tyd by te dra, buite die vasgestelde tye van die aanlyn werkswinkel. |
| Daar kan ’n gebrek aan diepte in data wees omdat dit slegs tydens ’n dinkskrumsessie ingesamel word. | Meer diepte kan moontlik verkry word deur bydraes wat in deelnemers se eie tyd gemaak word. |
| As die werkswinkel in ’n enkele dag afgehandel word, is daar nie tyd vir kritiese besinning en intense verkenning van persoonlike ervarings tussen sessies nie. | Aanlyn sessies wat oor die verloop van ’n paar dae aangebied word, laat meer tyd toe vir persoonlike besinning en die verkenning van persoonlike ervarings. |
| Die data bly in die fasiliteerder se besit. | Die data kan vir deelnemers toeganklik wees. |
| Nadele: Aanlyn aanbieding | |
| Kontakaanbieding | Aanlyn aanbieding |
| Aktiewe betrokkenheid is dikwels makliker wanneer deelnemers in een vertrek is. | Om aktiewe betrokkenheid deur die loop van die sessies te bewerkstellig, bly ’n uitdaging. |
| Fasiliteerders kan deur nieverbale leidrade gelei word. | Dit is moeilik om nieverbale kommunikasie en lyftaal te lees. |
| Informele gesprekke kan ’n warm, gemaklike atmosfeer te skep. | Dit is moeilik om ’n warm, verwelkomende atmosfeer te skep waar deelnemers veilig en gemaklik voel om hul geleefde ervarings te deel. |
| Aanvanklike idees kan optimaal benut word om nuwe idees te mobiliseer en denke te verbreed. | Wanneer data vooraf beskikbaar is, kan dit uitdagend wees om deelnemers te motiveer om verby die aanvanklike idees van die gedeelde data te beweeg en hul denke en bydraes te verbreed. |
9. Aanbevelings
Die bevindinge in hierdie artikel dui daarop dat die wyse van aflewering nie noodwendig die uitkoms van ’n SJTW beïnvloed nie, maar daar blyk besliste voor- en nadele te wees wat verband hou met beide aanbiedingsmodusse. Dit lyk asof ’n SJTW ’n samewerkende en innoverende geleentheid bied om werklike probleme op te los. Die oorskakeling hierdie prosesse na ’n aanlyn afleweringsmodus bied egter verskeie uitdagings, hoewel dit ook waardevolle geleenthede vir navorsers bied. Noukeurige beplanning en voorbereiding is noodsaaklik vir so ’n aanlyn navorsingspoging. Die volgende aanbevelings word gemaak vir navorsers wat ’n aanlyn SJTW as ’n datagenereringsinstrument oorweeg:
- Die fasiliteerder moet ’n omvattende behoefte-ontleding doen. ’n Aanlyn SJTW moet nie bloot vir gerief gebruik word nie. Die fasiliteerder moet behoorlik evalueer waarom hy/sy sou kies om die SJTW aanlyn of in persoon uit te voer.
- Die fasiliteerder moet oor voldoende kennis van tegnologie en digitale hulpmiddels beskik om die SJTW suksesvol uit te voer.
- Die fasiliteerder moet navorsing doen oor verskeie platforms wat beskikbaar is vir gebruik, aangesien dit noodsaaklik is om ’n suksesvolle SJTW te verseker. Hy/sy moet ook verseker dat ’n interaktiewewitbordtoepassing beskikbaar is en moet gemaklik wees om dit te gebruik.
- Die fasiliteerder moet hom- of haarself vertroud maak met die gebruik van aanlyn hulpmiddels voordat die werkswinkel begin. ’n Proeflopie met familie of kollegas kan waardevol wees om te verseker dat die fasiliteerder gemaklik voel met die gekose sagteware.
- Die fasiliteerder moet verseker dat deelnemers die verwagtinge en proses van ’n aanlyn SJTW verstaan.
- Die fasiliteerder moet onderhandel oor die vereistes vir deelnemers om suksesvol aan die SJTW deel te neem, soos ’n stabiele internetverbinding, voldoende data en ander logistieke faktore wat hulle kan beïnvloed.
- Die fasiliteerder behoort die gedragsreëls, professionaliteit en etiese gedrag in ’n aanlyn omgewing te onderhandel voor die aanvang van die werkswinkel.
- Die fasiliteerder moet die tydlyn vooraf bespreek, om te verseker dat deelnemers gemaklik is met die tyd wat benodig word vir die werkswinkel, sowel as vir besinning en vooraf kommentaar, indien van toepassing.
- Fasiliteerders moet die inhoud van die sessies noukeurig beplan en maniere oorweeg om betrokkenheid te bevorder. Hulle moet ook nadink oor die gebruik van stilte om meer reaksies te ontlok.
- Fasiliteerders moet onthou dat ander funksies, soos die kletsboks, doeltreffend gebruik kan word om idees en bydraes te deel.
- Fasiliteerders moet staat maak op terugvoer van deelnemers oor hul ervarings en daarvolgens aanpas.
- Fasiliteerders moet in ag neem dat reaksies deur die persoonlikhede van die deelnemers beïnvloed kan word.
10. Samevatting
Die beperkings wat die COVID-19-pandemie meegebring het, het ons gedwing om alternatiewe vir datageneringstegnieke te ondersoek. Aanvanklik was ons huiwerig om met aanlyn datagenerering te eksperimenteer weens die gebrek aan ondersteunende literatuur, vorige navorsing en leiding van meer ervare kollegas. Dit het egter gou duidelik geword dat ’n SJTW in ’n aanlyn modus ontwikkel het tot ’n dinamiese hulpmiddel wat verpersoonlik kan word om nie net by die behoeftes van die deelnemers te pas nie, maar ook by die aanbiedingsmodus, lengte van sessies en algehele doelwitte. Navorsers word dus gemotiveer om te eksperimenteer en innoverend te wees in hul gebruik van sulke strategieë. Tweedens moet die keuse van datagenereringsmetode nie ligtelik opgeneem moet word nie. Die onderwerp en konteks van die studie is bepalende faktore, asook die vaardighede van die navorser. Derdens plaas hierdie artikel die klem op die belangrikheid van noukeurige beplanning en kritiese oorweging voordat daar op enige vorm van datagenerering besluit word. Die aanbevelings in die artikel dien as ’n waardevolle hulpbron vir navorsers wat hul navorsingsplanne om enige rede wil aanpas of wat nuwe metodes van datagenerering wil verken.
Bibliografie
Adorno, T.W. en M. Horkheimer. 1997. Dialectic of enlightenment. Londen: Verso.
Algraini, F.N.A. 2014. The effect of using Padlet on enhancing EFL writing performance. MA-verhandeling, Al-Imam Muhammad Ibn Saud Islamic University.
Alminde, S. en H. Warming. 2020. Future workshops as a means to democratic, inclusive and empowering research with children, young people and others. Qualitative Research, 20(4):432–48.
Arai, K. en R. Bhatia. (reds.). 2020. Advances in information and communication: Proceedings of the 2019 future of information and communication conference (FICC), Volume 1, 463–81. Cham: Springer.
Auerbach, J., S. Muñoz, U. Affiah, G. Barrera de la Torre, S. Börner, H. Cho, R. Cofield, C.M. DiEnno, G. Graddy-Loveloace, S. Klassen, V. Limeberry, A. Morse, L. Natarajan en E.A. Walsh. 2022. Displacement of the scholar? Participatory action research under COVID-19. Frontiers in Sustainable Food Systems, 6:1–15.
Bladt, M. en K.A. Nielsen. 2013. Free space in the processes of action research. Action Research, 11(4):369–85.
Brydon-Miller, M., P. Gayá, P. Noone, A. Willatt, C. Book, S. Cohen, A. Nichols, L. Tetreault en B.T. Williams. 2017. Pass the parcel: The ever expanding impact of critical utopian action research. In Hansen en Clausen (reds.) 2017.
Brydon-Miller, M., B. Williams, S. Aguja, M. Blumrich, L. de Sousa, C. Dzerefos, B. Kolb, L. Marimbe, I. Muller, G. Pillar, M. Prudente, S. Rabin, C. Rauch, F. Rauch en A. Way. 2022. Creating a virtual space for collaborative project planning using the future creating workshop process: Building the global climate change education initiative. Educational Action Research, 30(4):638–54.
Campbell, A.G., T. Holz, J. Cosgrove, M. Harlick, en T. O’Sullivan. 2020. Uses of virtual reality for communication in financial services: A case study on comparing different telepresence interfaces: Virtual reality compared to video conferencing. In Arai en Bhatia (reds.) 2020.
Coghlan, D. en M. Brydon-Miller (reds.). 2014. The SAGE encyclopedia of action research. Los Angeles: Sage Publications.
Creswell, J. 2013. Qualitative inquiry and research design. 3de uitgawe. Thousand Oaks: Sage Publications.
Dreyer, J. 2015. A positive and enriching teaching practice experience. In Taole (red.) 2015.
Ebersöhn, L., I. Eloff en R. Ferreira. 2007. First steps in action research. In Maree (red.) 2007.
Egmose, J., J. Gleerup en B.S. Nielsen. 2020. Critical utopian action research: Methodological inspiration for democratization? International Review of Qualitative Research, 13(2):233–46.
Fadhilawati, D., D. Laksmita en M. Mansur. 2020. Using Padlet to increase the students’ procedure text writing achievement. Exposure Jurnal Pendidikan Bahasa Inggris, 9(2):158–72.
Gayá, P. en M. Brydon-Miller. 2017. Carpe the academy: Dismantling higher education and prefiguring critical utopias through action research. Futures, 94:34–44.
Habermann, B., T.A. Crane, L. Gichuki, T. Worku, R. Mugumya, N. Maiyo, E. Kiptoo, S. Goshme, F. Mohammednur, G. Tugume, K.A. Satia en J.R. Siamito. 2022. The art of letting go: Transforming participatory research on adaptation practices among local livestock-keepers in East Africa in times of Covid-19. Frontiers in Sustainable Food Systems, 5:768445
Hansen, H.P. en L.T. Clausen (reds.). 2017. Forandring og erkendelse: Videnskab for mennesker og med mennesker: Festskrift til Birger Steen Nielsen. Institut for Mennesker og Teknologi, Denemarke: Roskilde University.
Husted, M. en D.M.B. Tofteng. 2014. Critical utopian action research. In Coghlan en Brydon-Miller (reds.) 2014.
Isotalo, O. 2020. In front of evidence: Future workshop as an interface of scientific evidence and platform for evidence-based policy and management approaches. Turun Yliopisto. https://www.utupub.fi/handle/10024/149961 (4 Junie 2020 geraadpleeg).
Jungk, R. en N. Müllert. 1987. Future workshops: How to create desirable futures. Londen: Institute for Social Inventions.
Lauttamäki, V. 2014. Practical guide for facilitating a futures workshop. Turku: Finland Futures Research Centre.
Lobe, B. en D.L. Morgan. 2021. Assessing the effectiveness of video-based interviewing: A systematic comparison of video-conferencing based dyadic interviews and focus groups. International Journal of Social Research Methodology, 24(3):301–12.
Lobe, B., D. Morgan en K.A. Hoffman. 2020. Qualitative data collection in an era of social distancing. International Journal of Qualitative Methods, 19:1–18.
Maree, K. (red.). 2007. First steps in research. Pretoria: Van Schaik.
Marinoni, G., H. van’t Land en T. Jensen. 2020. The impact of COVID-19 on higher education around the world. IAU Global Survey Report, 23:1–17.
Matos, F.A., F.M. Alves, P. Roebeling, R. Mendonça, R. Mendes, M. López-Maciel en A. Vizinho. 2023. Participatory action research challenges amidst the COVID-19 pandemic: A review and comparison across two European projects. Sustainability, 15(8):6489.
Maund, P.R., J.W. Bentley, G.E. Austen, K.N. Irvine, R. Fish, M. Dallimer en Z.G. Davies. 2022. The features and processes underpinning high‐quality data generation in participatory research and engagement activities. Methods in Ecology and Evolution, 13(1):68–76.
McAllister, G., S. Bhatasara, P. Claeys, J. Howard, S. Lemke, K. McKinnon, en N.I. Moeller. 2023. Participatory action research in a time of COVID and beyond. Frontiers in Sustainable Food Systems, 7:1186104:1–3.
Moises, C. 2020. Online data collection as adaptation in conducting quantitative and qualitative research during the COVID-19 pandemic. European Journal of Education Studies, 7(11):78–86.
Mok, K.H., W. Xiong en G. Ke. 2022. Reimagining higher education in the post-COVID-19 era: Chinese students’ desires for overseas learning and implications for university governance. Higher Education Policy, 35(3):591–609.
Moustakas, C. 1994. Phenomenological research methods. Thousand Oaks: Sage Publications.
Nielsen, K.A. en B.S. Nielsen. 2006. Methodologies in action research: Action research and critical theory. In Nielsen en Svensson (reds.) 2006.
Nielsen, K.A. en L. Svensson (reds.). 2006. Action research and interactive research: Beyond practice and theory. Maastricht: Shaker Publishing.
Patrick, C., D. Peach, C. Pocknee, F. Webb, M. Fletcher en G. Pretto. 2008. The WIL (Work Integrated Learning) report: A national scoping study. Brisbane City: Queensland University of Technology.
Polkinghorne, D.E. 2005. Language and meaning: Data collection in qualitative research. Journal of Counseling Psychology, 52(2):137.
Raider-Roth, M., M. Gold, M. Brydon-Miller en G.Z. Dorph. 2021. Moving toward a utopian future one step at a time: Taking our future creating workshop online. Journal of Participatory Research Methods, 2(1):1–12.
Rashid, A.A., M.M. Yunus en W. Wahi. 2019. Using Padlet for collaborative writing among ESL learners. Creative Education, 10(3):610–20.
Rivera, A., Y. Okubo, R. Harden, H. Wang en M. Schlehofer. 2022. Conducting virtual youth-led participatory action research (YPAR) during the COVID-19 pandemic. Journal of Participatory Research Methods, 3(3):1–18.
Saeed, S. 2022. Online action research in the Maldives amidst the Covid-19 pandemic: Unexpected challenges. Waikato Journal of Education, 27(2):65–71.
Schrag, J. 2011. Health, wealth and usability. Designing the user experience at Autodesk: Insights on innovation, inspiration, and the practice of design blog, 30 August.
Taole, M.J. (red.). 2015. Teaching practice, perspectives and framework. Pretoria: Van Schaik.
Tiersma, K., M. Reichman, P.J. Popok, Z. Nelson, M. Barry, A.R. Elwy, E.J. Flores, K.E. Irwin en A. Vranceanu. 2022. The strategies for quantitative and qualitative remote data collection: Lessons from the COVID-19 pandemic. JMIR Formative Research, 6(4):1–12.
Tofteng, D. en M. Bladt. 2020. “Upturned participation” and youth work: Using a critical utopian action research approach to foster engagement. Educational Action Research, 28(1):112–27.
Troxler, P. en B. Kuhnt. 2007. Future workshops. The unthinkable and how to make it happen. Hands-on knowledge co-creation and sharing: Practical methods and techniques, 483–95.
Vandenberg, S. en M. Magnuson. 2021. A comparison of student and faculty attitudes on the use of Zoom, a video conferencing platform: A mixed-methods study. Nurse Education in Practice, 54:103138:1–6.
Vidal, R.V.V. 2006. The future workshop: Democratic problem solving. Economic Analysis Working Papers, 5(4):21.
Vindrola-Padros, C., G. Chisnall, S. Cooper, A. Dowrick, N. Djellouli, S.M. Symmons, S. Martin, G. Singleton, S. Vanderslott, N. Vera en G.A. Johnson. 2020. Carrying out rapid qualitative research during a pandemic: Emerging lessons from COVID-19. Qualitative Health Research, 30(14):2192–204.
Wang, C. en M.A. Burris. 1997. Photovoice: Concept, methodology, and use for participatory needs assessment. Health Education & Behavior, 24(3):369–87.
Wang, C.C. 1999. Photovoice: A participatory action research strategy applied to women’s health. Journal of Women’s Health, 8(2):185–92.
Weller, A. 2013. The use of Web 2.0 technology for pre-service teacher learning in science education. Research in Teacher Education, 3(2):40–6.
Wessels, E. en L. Wood. 2019. Fostering teachers’ experiences of well-being: A participatory action learning and action research approach. South African Journal of Education, 39(1):1–10.
Wood, L. 2019. Participatory action learning and action research: Theory, practice and process. Oxon: Routledge.
- Hierdie artikel se fokusprent is geskep deur Diva Plavalaguna en is verkry op Pexels.
| LitNet Akademies (ISSN 1995-5928) is geakkrediteer deur die Departement van Hoër Onderwys en Opleiding (DHET) en vorm deel van die Suid-Afrikaanse lys van goedgekeurde vaktydskrifte (South African list of approved journals). Hierdie artikel is portuurbeoordeel en kan kwalifiseer vir subsidie deur die Departement van Hoër Onderwys en Opleiding. |
The post Die skep-jou-toekoms-werkswinkel as ’n aanlyn datagenereringstrategie in ’n aksienavorsingsbenadering first appeared on LitNet.
The post Die skep-jou-toekoms-werkswinkel as ’n aanlyn datagenereringstrategie in ’n aksienavorsingsbenadering appeared first on LitNet.