Hierdie lesersindruk is uit eie beweging deur die skrywer daarvan aan LitNet gestuur.
Titel: White Ivy
Skrywer: Susie Yang
ISBN: 9781472281814
Indruk: Jannes Erasmus
White Ivy is ’n storie wat jou nie net boei nie, maar ontbloot. ’n Verhaal wat jou laat stil raak voor jy nog eers weet hoekom. Hierdie roman het nie net vir my ’n karakter gegee om te volg nie; dit het my ’n spieël gegee om in te kyk. En wat ek daarin gesien het, was nie altyd gemaklik nie. Want wat Susie Yang doen, is nie net om ’n storie te vertel nie – sy hou jou hand vas terwyl sy stadig, sonder verskoning, jou eie innerlike kompleksiteite oopvlek.
Ivy Lin, die hoofkarakter, het my van die eerste bladsy af vasgetrek met haar ongeduldige verlange. Haar honger om te ontsnap – nie net uit haar sosiale omstandighede nie, maar uit die begrensing van identiteit, van verwagtinge, van oorsprong – het iets in my wakker gemaak wat al lank stil was. Yang beskryf haar as “a wayward branch, planted to the same roots as her family but reaching for something beyond their grasp”. Hierdie beeld het my amper laat huiwer. Hoeveel van ons dra nie daardie konflik in stilte nie?
Die kulturele spanning waarmee Ivy worstel – as Chinese Amerikaner wat balanseer tussen ’n tradisionele familie en ’n moderne wêreld wat haar nie altyd verstaan nie – het my diep geraak. Ek het begin nadink oor die subtiele maniere waarop ons almal vorm aanneem volgens waar ons vandaan kom. Nie net geografies of kultureel nie, maar ook emosioneel. Haar ma en ouma se liefde is onmiskenbaar eg, maar dit is ook beperkend. In hul oë lê ’n droom vir Ivy, maar een wat nie ruimte maak vir haar eie drome nie. Dis ’n liefde wat red, maar ook verwurg. Hoe dikwels gebeur dit nie in ons eie lewens nie – dat die mense wat die meeste vir ons gee, ook dié is wat onbewustelik ons vlerke afknip?
Yang se fyn aanvoeling vir hierdie dubbelsinnige liefde tref reg in die hart. In een toneel beskryf sy Ivy se ma: “Nan couldn’t seem to decide whether she was trying to talk Ivy up to Kevin, or shame Ivy into being a better person.” Dit is in sulke oomblikke dat die boek se krag deurskyn – die vermoë om die emosionele grys areas so eerlik en onvermydelik te verwoord. Want die waarheid is, ons weet dikwels nie self of ons geliefdes ons motiveer of manipuleer nie. Soms is dit beide. En soms is dit net die menslikheid in hulle, die begeerte om te beskerm, selfs al weet hulle nie teen wat nie.
Maar White Ivy is nie net ’n karakterstudie nie. Dit is ook ’n meesterlike spanningsverhaal – een wat stadig, amper onder die oppervlak, aan jou begin knaag. Yang bou die spanning op ’n manier wat jy amper nie raaksien nie, tot jy besef jy lees met ’n stywe bors. Daar is ’n onderliggende donkerte, ’n sluimerende gevoel dat iets nie reg is nie – en tog kan jy nie ophou lees nie. Die wendings is nooit voorspelbaar nie, maar altyd geloofwaardig. Teen die einde voel dit soos ’n legkaart waarvan elke stuk juis pas – en elke skuif het sin gemaak, al was dit pynlik.
Wat vir my die diepste indruk gelaat het, is nie net Ivy se verhaal nie, maar wat dit in my ontbloot het. Hierdie boek het iets in my losgemaak – iets broos en eerlik. Dit het my gedwing om te kyk na hoe ek my eie waarde meet, hoe ek soms myself definieer deur die oë van ander. Want uiteindelik is Ivy se soeke nie net na sukses of liefde nie, maar na aanvaarding – van ander, ja, maar veral van haarself. En is dit nie wat ons almal op een of ander manier soek nie?
Daar is ’n rou eerlikheid in Yang se styl. Elke sin voel doelbewus, amper delikaat gekies. Tog is dit nie oordadig nie. Dis presies. En dis juis daardie presisie wat die emosionele impak so kragtig maak. Die boek voel soos ’n fluistering wat later ’n eggo word – iets wat aanhou resoneer lank nadat jy die laaste bladsy gelees en die boek toegevou het.
White Ivy is nie net ’n roman nie. Dis ’n ondersoek – na identiteit, na kultuur, na die onuitspreeklike spanning tussen wat van ons verwag word en wat ons stilletjies vir onsself begeer. Dit is ’n boek wat jou dwing om stadiger te lees, om te voel, om te dink. En as jy dit toelaat, sal dit jou nie net laat sien nie – dit sal jou laat onthou. Onthou wie jy is. Waar jy vandaan kom. En waarheen jy dalk stilweg op pad is.
Ek dra hierdie storie nou in my soos ’n sagte lied wat ek nie wil vergeet nie – ’n herinnering dat die takke wat ons uitstoot, net soveel krag put uit die wortels wat ons soms wens ons kon afsny.
Lees ook:
The post Waar takke stilweg reik: ’n lesersindruk van White Ivy deur Susie Yang first appeared on LitNet.
The post Waar takke stilweg reik: ’n lesersindruk van White Ivy deur Susie Yang appeared first on LitNet.