Nog ‘n jaar is verby
en die verterende seer gaan nie weg.
Ek staan voor jou graf met ‘n patetiese kaartjie
wat woorde kots uit Hallmark se pen
en ‘n bossie blommetjies wat fokol beteken.
"Praat met my, Pa,
sȇ iets vir oulaas!"
krap ek ou wonde oop
met stomp vingernaels.
Ek byt op my lip tot ek bloed proe,
want ek weet – nie die trane op my wange
of die snot op my bolip sal jou kan terugbring …
Ek lees jou grafsteen voor ek wegdraai
terwyl die wind huilend vir my lag
en met ‘n stem wat ek skaars herken as my eie
is al wat ek uitkry:
"Ek mis jou …"
The post Ek mis jou appeared first on LitNet.
