| Wat is hierdie rubriek? Lees Ms January se brief[1] onderaan ter wille van agtergrond. |
Ek moet uit my klaskamer trek om plek te maak vir ‘n nuwe onderwyser. Die klaskamer wat ek kry, val uitmekaar. Dit was ‘n ou laboratorium vir die vorige wetenskaponderwyser en nou staan dit leeg. Dit is die enigste beskikbare klaskamer. Daar is meer skrif op die mure en banke as in my leerlinge se boeke. Elke keer wanneer ek en die leerlinge by die klas instap, is daar ‘n eienaardige reuk as gevolg van ou eksperimente wat in die verlede in die klaskamer gedoen is. Die kaste is oud en stukkend, wat beteken dat ek nie veel plek het om boeke, papiere en vraestelle te bêre nie. Die meeste van my goed moet ek huis toe vat om te stoor. Met stukkende vensters, banke vol kougom en kinders sonder lus vir leer vind ek my pad deur elke skooldag. Ek moet myself af en toe afvra wat ek hier maak tussen al die stukkies bordkryt wat die vloer vol lê.
Mense stap daagliks by ‘n kantoor in, begin werk, en aan die einde van die dag word die lêers en boeke toegemaak en daar word huis toe gegaan. Maar ‘n kind is nie soos ‘n lêer wat ‘n mens kan toemaak nie. Die onderwyser se werk is nooit werklik afgehandel nie, want die leerproses hou nooit op nie. Elke dag is vir my ‘n nuwe uitdaging om lesse interessant te maak, om deur te dring na daardie een leerling wat met dieselfde oefening sukkel of om leerlinge aan te moedig om te leer, en bowenal om kennis oor te dra. Dis ‘n veeleisende taak wat moeiliker gemaak word as daar nie basiese hulpmiddele beskikbaar is vir leerlinge sowel as onderwysers nie. Die eenvoudigste dinge, soos skoon drinkwater, is nie beskikbaar nie. Die een of twee krane wat op die skoolgrond staan, is vuil en die water wat daaruit loop, ruik aaklig, en tog is die leerlinge desperaat genoeg om daarvan te drink. Ons leerlinge bly siek, maar wat anders kan hulle doen as om vuil water op ‘n leë maag te drink?
Nodeloos om te sê ly hul skoolwerk daaronder. Een van die moeilikste dinge wat ek tot dusver ervaar het by ‘n skool soos hierdie is tydens die aanbied van lesse. Met meer as 40 leerlinge in ‘n klas en beperkte hulpmiddels (veral ‘n tekort aan handboeke) word die eenvoudigste taak in die klaskamer bemoeilik.
Dit is baie laat in die skooljaar en steeds sit die meerderheid onderwysers in ons skool met net ‘n beperkte aantal handboeke. Ek is een van die onderwysers wat gelukkig genoeg was om agt handboeke aan die begin van die jaar te ontvang. Ses van die handboeke het deur die loop van die jaar verdwyn.
Daarby besef ek dat my leerders nie ‘n liefde vir boeke het nie en dit beïnvloed verder die terugvoering en interaksie wat in die klaskamer plaasvind. Leerders sukkel om die nut daarin te sien om te lees en dalk is dit omdat baie van hulle min blootstelling daaraan het. Ek het eendag geskrik toe ek ‘n graad 9-leerling vra om ‘n gedig hardop in die klas te lees. Dit was ‘n eenvoudige gedig (die taalgebruik sou geskik wees vir ‘n graad 5-leerling), maar tot my verbasing kon die leerling slegs ‘n paar woorde ontsyfer. Na ‘n paar leesoefeninge in die klas besef ek dat hy nie die enigste leerling is wat sukkel om te lees nie.
Dit is nie net handboeke wat skaars is nie, maar die meerderheid leerlinge kan nie skryfbehoeftes bekostig nie en die skool is nie daartoe in staat om dit vir hulle te gee nie. Diefstal is ook ‘n algemene probleem in die skool. Daar is nie veel plek vir leerders en onderwysers om ons goed veilig te hou nie. Ek onthou hoe een leerling in my klas ‘n ander met ‘n liniaal deur die gesig geslaan het omdat sy sonder toestemming ‘n pen van sy tafel gevat het.
Nog iets wat ek dikwels sien, is dat leerlinge sonder toestemming boeke van ander leerlinge vat om werk wat hulle gemis het, af te skryf. Ek het al so baie take en oefeninge gemerk waar al die antwoorde presies dieselfde is. Vir die meeste leerders gaan dit lankal nie meer oor oorspronklikheid of eerlikheid nie, net oor blote oorlewing. Die “vat wat ek kan kry”-houding is algemeen.
Tot my verbasing sien ek vir die eerste keer vandag ‘n leerling wat tydens pouse op haar eie sit en lees. Nie van ‘n selfoon of iPad of een of ander kontrepsie nie, maar uit ‘n boek. Ek het onmiddellik besef hoe belangrik dit is om te soek vir daardie geleenthede om die leerproses net ‘n klein bietjie makliker vir ‘n kind te maak. Die onus rus immers op ons. Ek besluit om boeke bymekaar te maak – enigiets waarop ek my hande kan kry beland op die rak in my klaskamer. Ek dink by myself, laat hulle dit maar vat, laat hulle dit lees, sorg net dat hulle leer!
A letter by Ms January[1]
Dear reader
It has been an eventful few months for me as a teacher at a public school. I have had trouble putting into words the many (at times scary) experiences I have had teaching learners who find themselves in very challenging social and economic circumstances.
There were too many instances when I asked myself why I didn’t rather choose to teach at a model C school. I often thought that it was the learners at township schools who really suffered, but I can assure you that my experience with learners from places such as Manenberg, Mitchells Plain and the rest of the Cape Flats has been an eye-opening and possibly life-changing experience.
I therefore decided to write down some of the things I’ve seen and experienced as a teacher in the classroom. At times I scribbled it on a piece of paper whenever I witnessed something that made me catch my breath or made me rethink life as I know it.
Teaching these learners has proved to be a challenge. Most of them have given up on education – and they despise those people who try to give it to them, such as their parents and teachers. School is a burden to them and so they make teaching a burdensome experience altogether. To a great extent issues like gangsterism, abuse, extreme bullying and poverty do play a role in their poor performances at school. However, for the teachers the frustration of teaching these learners begins to outweigh the sympathy felt for them. At some point you stop making excuses for the learners that you teach.
Each day feels like a battle. It is almost too great a challenge trying to help learners overcome their own mindset – they believe they are destined to fail. They laugh at success.
“Uit 'n klaskamer op die Kaapse Vlakte” (“Diary of a teacher”) forms part a personal teaching diary I’ve been keeping to give the reader an idea of some of my experiences at school as well as those of the learners that I teach. At times I write in English, at other times in Afrikaans. It is not my intention to discredit anyone that forms part of this experience.
Ms January
The post Uit 'n klaskamer op die Kaapse Vlakte 6 | Diary of a teacher 6 appeared first on LitNet.