Toe Carlo Tisha se trouringe steel, weet ek dis tyd. Trektyd.
“Nei, ek weet fokkol van Tisha se ringe. By the way, ek het heeldag geskarrel.’’
Eers was dit die strykyster. Daarna ons vleis. Toe ons laaities se PlayStation. Duvets, kussings, borde, koppies, tot die meisies se hair clips. Wie steel sy familie se wasgoed vannie draad af – mos ’n siek laaitie daai.
Dis of hy nettie kan ophou vattie. My blerrie hok lyk soos ’n tronksel met al die burglar bars en slotte.
Buite ons hok klap ek hom met die plathand. Hy val en gryp na sy broeksak vir sy mes. Maar die besemstok is hier langs my en ek moer hom voor hy dit kan kry.
“Nee! Marius! Jy gaan hom vrek slaan,” probeer Tisha.
Haar broer lê op die grond soos ’n hopie sand.
“Dis darem nie so erg nie, Marius,” wil Tisha se ma keer. “Julle’t mos tot nou lekker gebly hier agter.’’
Sy bedoel innie agterplaas.
“Lekker se gat!”
My skoonma sê niks. Sy buk by Carlo. Daar’s bloed. Gelukkig is die kinders by my ma innie Magnolia Fletse.
“Pak net ons donnerse klere, Tisha, hier slaap ek nie ’n fokken nag meerie.” Ek worry nie verder oor Carlo en sy ma buite nie, en gryp die swart sakke in die hok. “Pak, Tisha, pak!”
Saam met die klere en die beddegoed smyt ek ook ons troufoto in. Dit was net na Tisha Juffrou Dallas Fletse was, en ek nog met my twee hande om haar middellyf kon vat. Die vrou wat nou by my in die hok goed van die rakke gryp se hare is grys en nevermaaind op haar kop vasgemaak. Aan haar oversized klere is ek gewoond.
“Jy hou mos daai myre byri werk dop, soe los my fokken lyf uit, hie het al vier kinders yt dié lyf gekom, soe fokkof.” Om te shurrup was nog altyd my sterk punt.
Tisha skuifel verby my vir nog sakke.
Ons het somma by my buddy Attie in OR gaan slaap, ek en Tisha op ’n enkelbed, terwyl ons heelnag die dobbelstemme buite sy hok hoor:
“Daai’s ’n krip!”
“Ek batch jou vyf rand!”
“Skiet die fokken dice!”
“Speel nog ’n number!”
“Laat die ding ruk!”
“Ek kannie slaapie,” kla Tisha agter my rug.
“Maak net jou fokken oë toe.”
Die volgende oggend is ek met seer rug trug na my skoonma om ons hok af te breek.
“Jy’t hom goed gemoer, hy sallie weer ons goed steelie. Carlo is vroegogend hie verby my jaart op krukke.” Skinnerbekkampioen aunty Margie met cigarette innie mond.
“Salute masekind, jy het hom goed gedonner,” probeer Sprikkels aanklop.
En my vuiste is nou nog seer soos ek hom gebliksem het.
“Ons soek net ’n kannetjie traangas dan kan ons gou die boeta se goed laai oppie bakkie,” stiek Sprikkels uit soes ’n professional loafer.
Terwyl die manne laai, fluit ek “Vat jou goed en trek, Ferreira”.
“Gaan julle kwaai mis, Marius,” groet Jan Groentjiestraat se mense. Ek het nogal lief geraak vir die mense met al hulle skandale en drama – never a dull moment.
OR hettie eintlik rules nie, maar bra Sparks die raadslid het ons verwelkom. “Die wit lyne is die grens van jou hok ennie Boeta moet maa try om binne daai kalklyne te bly.” Ek het my kombuisie en twee kamers uitgemeet met ’n stok en ge-imagine die furniture binne-in die vertrekke. Die twee seuns in die een kamer en my twee meisiekinnes mettie dubbelbank by my en Tisha. Die kombuiskassies van Joshua Doore trek klaar skeef en is noggie eers afgebetaal nie.
“Die plek is maar ’n modderbad innie winter, maar ons gee om vir mekaar hier in OR,” het bra Sparks my remind.
Die aasvoëls, die skarrelaars, is ook by om te help mettie opslaan van my hok – ek het hulle net soe gekyk en gesê hulle moet fokkof. Ek hettie geld om julle te betaalie.
“Hier gaan ook net een kas in,” moan Tisha.
“Ja, die anne klere moet maa net soe innie sakke bly, want moet ek dan nou by ’n donnerse bank inbreek,” kap ek terug
“Jy moet anmekaar ’n ding soek in daai swart sakke en ek’s al soe gatvol vannie soekery.” Ek wonner watte fok moet ek nou daaraan doen. Bliksem! die vrou tap my krag.
Die enigste ding wat groot is in OR is die groot gate innie paaie, soos riooldamme. Hier is fokkol plek vir sokker, rugby of netball nie, ennie kinnes speel hulle games innie pad.
Ons gooi somma ons toilet- en afvalwater innie Bergrivier, dis net Shoprite- en Boxer-sakke waar jy kyk oppie water. “Hie moet jy survive, ou pel, jy kyk net noord en fok voort,” het bra Sparks dit saggies gestel, die eerste dag al.
“O hel, ons is onne water, Marius! Marius, fokken staan net op, hier’s oral water innie hok!”
“Dooie donner, kry daai emmers en komme buite, Tisha!” skree ek.
“Wa is my kinnes? Lisa, hou net jou bek en trek aan jou jacket.”
Ek kan nie eers my hand voor my sien nie, en voel innie donker na die torch.
“Here help! Hou die torch, Marius, sodat ek net my kinnes hie uit kan kry,” hoor ek vi Tisha.
Deurweek vannie reën en met stokstywe vingers issie kinnes met Tisha na Boeta Reggie vier hokke van ons af. Lisa al huilende innie nag ennie Kaapse storm wat nou behoorlik vir OR attack. Die water stroom nou oral by die dun plate deur. Die hele hok is een moerse lekplek. Dit kom nou van sealer underbasement koop.
Tisha het met kaalvoete ingespring. “Ek moer die water somma deurie venster.” Doen net wat jy fokken wil, ek moet sterk wees vir my familie, want die trane loop vrylik van teleurstelling, gatvolgeid en die kak situasie in OR. “Ek lus om vi jou deurie venster te moer,” mompel Tisha en sy dink seker ek hoor nie.
Met skewe swirlkous en opgerolde pajamabroek gooi sy ons vuilwater ook uit.
My Charleston Hill-droomhuis het vier slaapkamers, met ’n double garage. Ek loep vyf dae vannie week hier verby op pad na my job by Rembrandt Tobacco, en ek imagine hoe cosy ons family daar sal bly.
Eendag is eendag.
Kenneth Williams het vanjaar LitNet en die Jakes Gerwel Stigting se Kommadagga-slypskool in Somerset-Oos bygewoon. Hy het aan hierdie verhaal by die slypskool gewerk.
The post Kommadagga-kortverhaal: "Eendag is eendag" appeared first on LitNet.