Sy sal terugkom. Sy sal uitvind en terugkom. Sy sal weet dit was ek, hoe ook al sy uitvind. Sy moet net uitvind. En as sy uitvind sal sy weet ek is nou wat sy wou gehad het. Ek moet net seker maak sy vind uit. En dan sal sy terugkom.
Dit sal wees soos aan die begin, soos toe sy vir al my lame jokes gelag het. Toe sy als met emoji’s reply het. Toe dit nie nodig was om iewers heen te gaan om ’n goeie tyd te hê nie. Voor ons oor die fokken domste goed begin baklei het.
Ek moet dit net doen. Ek moet dit môre doen.
As ek nie … sal alles seker uitspeel soos elke liewe ander dag daarvoor.
Ek sal wakker word met die eerste note van Deafheaven se “Dream House” wat my uit my halfdroom skeur. 06:59. Ek gaan opstaan en my blaas leegmaak, in die badkamerkassie-spieël kyk en die warm kraan oopdraai, my hand onder die water laat lê. Ek gaan die slaap uit my oë was en my nagklere uittrek (Metallica 2009 World Tour-hemp en Woolworths boxer), die stortkraan oopdraai, wag en inklim. Ek gaan my kop onder die stortkop laat hang en kyk hoe die water in stringe van my voorkop afloop. Op die wit teëls onder my voete neerval. Ek gaan die sjampoe van die rakkie afhaal en my baard begin was. Ek begin altyd met my baard. Daarna die res van my harige lyf, in seperige hale, voete laaste. Na ek die krane toegedraai het gaan ek myself afdroog en terugstap kamer toe, die dag se klere uitsoek. Die weervoorspelling sê bewolk, 17/9. Ek gaan my gordyne ooptrek, uitkyk en self besluit. Dis gewoonlik my swart hoodie en jeans; beanie en handskoene as dit nodig is. My woonstel kyk uit oor ’n besoedelde riviertjie. Daar bly bergies onder die treinbrug om die draai. In die kombuis gaan ek die ketel vol water maak en aansit. Die melk uit die yskas haal. Ek sal besluit tussen ProNutro en Oatso Easy, dit hang maar altyd net af hoe ek voel. Ek sal vir my koffie maak (twee teelepels, geen suiker). Ek drink net kitskoffie en Black Label, as iemand vra. Filterkoffie maak my bewerig. En craft-bier is vir pussies.
Om met ’n bordjie pap en ’n koppie koffie in my kombuis te sit, dís my gunsteling deel van die dag. Ek hoor voetstappe bo my plafon, deure wat oop en toe gaan, karre wat onder aanskakel. Maar ek bly sit, vat nog ’n sluk koffie. Ek gaan my bordjie en my beker in die wasbak sit as ek klaar is. Daar’s min dinge wat ek so haat soos skottelgoedwas. (Thendeka kom op Dinsdae.) Ek gaan weer badkamer toe stap en my tande borsel. Na ek my mond uitgespoel het sal ek my gesig weer met warm water afwas. Vir oulaas in die spieël kyk. Ek sal na my slaapkamer toe stap en seker maak ek het alles wat ek vir die dag kort (laptop, selfoon, beursie, sleutels), my bed halfgat opmaak. Die woonstel sal nog koud wees as ek die voordeur toemaak en sluit. Ek sal wasem uitblaas soos ek by die trappe afstap; ek bly op die tweede vloer.
My kar is buite geparkeer. Wit Mazda 323 130, ou Brolloks. Ek het hom nou al vir sewe jaar. Dit was my pa se kar voordat hy vir hom ’n ou Mercedes gekoop het; hy was nooit ’n man vir duur karre nie.
Die ruite gaan toegewasem wees en ek gaan eers die air-con vir ’n rukkie op full blast moet sit. Ek het nou die dag Evil Empire in ’n ou Red Hot Chili Peppers CD-boksie gekry en besluit ek het dit heeltemal te lanklaas geluister, so dit is wat nou in my kar speel op pad werk toe. Die radio? Nee wat, ek dink nie dis eers ingestel nie.
Dis ’n kort entjie verby die begraafplaas en die treinstasie, dan sal ek die verkeer vang. Maar ek sal my tunes hê, so ek sal orraait wees. Ek zone gewoonlik uit by robotte. Speel tromme op my stuurwiel. Dink aan ander goed. Werk, al die jobs. Metal riffs, Marelée. Daai fokken USB in my laai …
*** Die karre voor my sal wasem uit hulle uitlaatpype hoes; dis deesdae koud op pad werk toe. Ek gaan sit en rondkyk, dink hoe mooi Stellenbosch is, veral in die herfs. Die mis oor die wingerde, dit laat my altyd dink aan Woods of Desolation se musiek. Ek gaan lank so sit; ’n mens wag lank om by die verkeerslig op die Strandpad Tegnopark toe te draai. ’n Toet agter my sal my laat wakker skrik en vorentoe laat ry.
Ek werk in Tegnopark as ’n coder by ’n startup wat digital marketing doen. Ons help besighede om hulself te help, is wat Neels altyd in meetings sê. “Gee vir hulle die spieël om na hulself te kyk.” Neels Badenhorst. CEO en Founder. “Hierdie is my breinkind,” sê hy ook altyd.
Ons kantoor is spierwit en hipermodern. Marius sal al by sy lessenaar wees as ek by die kantoor in cruise. Hy is elke oggend al by sy lessenaar as ek daar aankom. Ons praat min; soms oor musiek. Hy’s into Scandinavian metal; of games, hy het altyd die inside scoop op die nuutste games. Sy meisie skryf reviews vir Vice Canada se gaming section. Hy’t lang blond-oranje hare, gewoonlik in ’n ponytail. Sy vel lyk altyd ongesond en gross. Nie dat ek kan praat nie.
Ek sal eerste ding my laptop en my PC aanskakel, deur my mails sif. Seker vinnig deur die internet scroll vir tech nuus en music updates. Daar’s nie rêrig enigiets wat oornag gebeur nie, maar ek hou daarvan om my dag informed te begin. Neels kom gewoonlik so halfnege groet vir updates op jobs. En daarna hou dit nie op nie. Ons was saam op skool in Oudtshoorn; hy was ’n jaar na my. Sy pa is die groot prokureur op die dorp; sy ma het altyd melkterte vir die kerkbasaar gebak, doen seker nog steeds.
Hulle het gesê coding is die taal waarin die toekoms geskryf is. Die internet gaan die toekoms skryf. Kom aan boord en skryf saam, of bly agter. Dit was die talk in Londen, al waaroor enigiemand in die kollege gepraat het. IT entrepreneurs opgenoem wat coders was voordat hulle die jackpot geslaan het. Wasay Jackson: FingerPrint. Tobias Collingwood: Look, World. Silicon Valley super stars, living the online dream.
Leila sal so negeuur se kant insluip, gewoonlik met ’n koppie koffie en rooi oë agter ’n sonbril. Leila, ek noem haar die pop-punk prinses. Sy’s ’n coder slash copywriter slash blogger slash skrywer. Sy het al vir elke reality TV show in Suid-Afrika ingeskryf, maar nog nie vir een van hulle tot in die tweede rondte gekom nie. Sy bly in ’n woonstel in Dorpstraat. Sy luister Lana del Rey en Grimes en Soko. Ons gesels nie eintlik oor musiek nie, maar sy hou daarvan om my van haar musiek te vertel. Elke nuwe liedjie op Soundcloud. Enigiets te vertel, eintlik. Pokémon Go memes, Kim Kardashian tweets, Ted Talks oor THC oil en “what it means to be a Good Feminist”. Sy’s besig om ’n boek te skryf, het sy laasweek aangekondig, oor ’n meisie met groen hare en haar asexual boyfriend (albei is engele), wat iewers in die toekoms internetbegraafplase gaan opsoek om onderhoude te voer met die geeste van dooie online profiles of iets. Channel 6, is haar voorlopige titel.
Sy behoort môreoggend pienk hare te hê. Maar mens weet nooit. Leila het die afgelope twee maande al rooi, pers en blonde hare gehad. Sy gaan nie ophou praat nie. Sy’s ’n internet generation ADD-kind. Dis hoekom ek voor nege-uur my headphones moet ophê. Ek het laasweek die befokste Bose headphones op takealot gekoop. Op special. Ek gaan op die oomblik weer deur ’n massive post-rock fase, en wat is dan nou beter as post-rock met befokte headphones? Godspeed en Swans se ou albums. En ’n paar nuwe gunstelinge: In Silence We Yearn, The Bones of a Dying World, Departure Songs. Kitare wat huil. Dromme wat reën. Fok, ja. Explosions in the Sky en Sigur Rós op kalmer dae. Wat omtrent nooit is nie. Die werk hou nie op nie.
Leila het nou die dag gesê dat, like, ons hou onsself heeldag besig op die internet, maar voordat ons die internet gepopulate het was dit net hierdie onsigbare leë saal, right. En ons het besluit waarmee ons dit vol maak, wat ons teen die mure opplak. En vandag is die grootste deel van die internet spam en porn. So al wat ons eintlik gedoen het, en ons kon enigiets kies, is om gullible oumense se geld te steel terwyl ons oor Russiese teenage meisies masturbate. Laat jou dink nè, het sy na my kant toe gesê. Leila sê min iets betekenisvol, maar soms trap sy op iets wat jou laat regop sit. Dit het my nogal laat dink, oor my werk en kak. Oor alles, eintlik. Ek skryf in ’n manier ’n deel van die internet, so ek moet seker daaroor dink. Maar die internet is ook maar net ’n reflection van die wêreld daar buite. Hier buite. Fok. Maar maak dit ’n verskil of jy binne of buite is, of is dit twee halwe lewens? Wie weet? Ek sal maar gaan dink en hoor wat Leila te sê het. Sy sal definitief ’n opinie hê.
Sy gaan ook die hele dag lank nie ophou eet nie. Sy’s konstant verveeld en sy's verslaaf aan suiker. Die tannies by die kafeteria weet al presies wat op haar lysie is. Sy sal van so tienuur af vir die res van die dag ’n hoofpyn hê. Sy sal môre dalk haar bril dra, dit hang af hoe rooi haar oë is. As Leila haar swart dikraambril dra laat sy my dink aan Marelée. Wat altyd agter haar laptop gesit en werk het. Soms opgekyk het.
Marelée het twee jaar gelede Amsterdam toe getrek. ’n Operageselskap daar gaan manage. Ek was te bang om haar te volg. Daar’s oorgenoeg startups en social media companies, en hulle betaal in Euro, ’n coder sal vir die volgende tien jaar nog in demand wees; my twee jaar in Londen was net so ’n donker tyd, ek kon net nie weer daai leap maak nie. Nou is ek 34 en ek verdien R18 000 ’n maand voor tax. Ek bly alleen in ’n weggesteekte kompleks en ek sien my vriende vir twee biere oor ’n Stormers-game in Gino’s of Trumpet Tree.
Sy het altyd gesê ek het nie die guts om my gat te lig en iets te doen nie. As ek hierdie ding doen sal sy ’n ander tune sing.
Deur die dag sal ek vir so vyf of ses smoke breaks gaan. Dis al wat my deur ’n twaalf uur werksdag kry. Lucky Strikes, as iemand vra, al vandat ek sewentien is. Conraad in accounting is gewoonlik game. Ons staan op die boonste stoepie wat oor Helderberg uitkyk en chat oor series en rugby. Soms oor aandele. Hy bly in Welgevonden saam met sy meisie. Hy het op ’n plaas buite Robertson grootgeword en Rek op Stellenbosch geswot. Sy meisie werk vir ’n ad agency in Stellenbosch en hulle beplan om volgende jaar Afrikana toe te gaan.
Ek sal deur die loop van die dag ten minste drie oproepe van 011-666-nommers kry. Iewers is my selfoonnommer op ’n baie lang spamlys. Lewensversekering, meneer Mulder. Dis nie ek nie, my van is nie Mulder nie. Ek ken nie die persoon nie. Jy weet nooit wat kan gebeur nie. Nog ’n kredietkaart? Tracker system. Drie selfone op een kontrak. Jy kan nou aansluit by The Future is Female! Maar ek is nie … Hospitaaldekking. ’n Kaart waar jy punte kry as jy inkopies doen of petrol ingooi. Was u gelukkig met die diens by u banktak tydens u laaste besoek? Goedkoper motorversekering. Kan ons staatmaak op jou stem in die komende verkiesing, Meneer van Heerden? Soms ’n robotstem wat praat.
Daar is dae wat ek wens ek doen iets anders, maar hierdie call centre mense, ek kry hulle rêrig jammer, die Here weet. Hulle gee my dieselfde gevoel as bedelaars. Maar hulle bedel namens iemand anders. Advertensies wat nooit ophou nie, wat jou bel. Ek het al gevra dat hulle my van hulle databasis delete, maar dis blykbaar onmoontlik.
Leila het nou die dag gesê sy het op LivesOn geregistreer. Hulle hou jou Twitter profile lewendig nadat jy dood is. Maar fok. Wie sal ooit my dooie tweets wil lees? My enigste Likes kom al klaar net van sex bots.
Dalk moet ek ook ’n boek skryf, soos Leila. Channel 7, oor ’n hacker wat verlief raak op ’n meisie by ’n gaming company, wie se online profile hy hack. Peroldt kan my dalk ophook met iemand. Hy skryf mos onderhoude vir Die Burger.
Ek en hy moet weer in daai garage in Obz gaan jam. Jirr. Ons het laas net-net geraak aan speed metal, ek sweer, daar was vir drie weke lank nog eelte op my hande. Aan die einde van die session was ek helemal natgesweet en kláár, maar ek het nog nie weer so lewendig gevoel soos in daai moment nie – dís al wat ek weet.
Die mense het altyd gesê skryf is in my bloed, maar ek weet nie, ek was nooit goed met tale op skool nie; die beste wat ek kan doen is code skryf. Wiskunde en Rekenaarstudie was my enigste goeie vakke op skool.
Lewe as ’n hacker is seker meer fun, meer geek rock ’n roll; so wat, stoner-punk? Of ek kan op die DeepWeb gaan werk. Dis waar die regte geld is, al betaal hulle in Bitcoins.
Ek sal tussen aguur en halfnege by die werk oppak; Marius sal nog by sy lessenaar sit. Ek weet nie of hy ooit huis toe gaan nie. Dalk het hy ’n kamer iewers in Tegnopark, wie weet. Ek sal iets kry om te eet by die 24 Hour Woolworths by die Engen-garage. Die Woolworths het gewoonlik lekker ready-made meals. By die woonstel sal ek vir my ’n episode Game of Thrones of Walking Dead opsit. Terwyl ek eet en kyk sal ek deur my Twitter feed gaan: Generations of Metal, Hellth, NANOX, Terrorizer Magazine, Iron Fist, Decibel, Metal Hammer.
Dalk doen ek pushups. Ek sê dit nou al vir vier maande. So don't count on it. Daar’s nie rêrig tyd vir oefen nie. Ek sal probeer om voor twaalfuur in die bed te wees. Ek hou daarvan om elke aand ’n halfuur of so te lees. Enigiets fantasy is cool, van Wheel of Time tot Neil Gaiman of Robin Hobb. Ek lees op die oomblik een van die boeke wat my pa vir my gegee het. Ek het nog nooit rêrig gehou van die boeke wat hy vir my gee nie, dit voel als soos self-righteous hippy bullshit. Of hipster bullshit, ek weet nie meer nie. Maar die een waarmee ek op die oomblik besig is ... ek dink ek begin bietjie vang wat die boek probeer sê. Seker die solitude of iets.
Maar wie weet? Wie weet? Dalk is môre die dag wat ek daai virus wat Peroldt vir my gegee het op ons system laai, “3RR0r$”. Dit sal wees asof ek ons kantoorgebou afbrand, behalwe ek het die sleutels vir die firewall. Dit sal voel asof ek in ’n droom is, waar goed om my gebeur en ek weet wat gebeur, maar waar ek niks wat gebeur kan beheer nie. Dit gebeur net. Ek sal voor my rekenaar sit en smile, terwyl ’n onsigbare vuur al hierdie useless data vreet en vreet en wegvreet.
The post 30 Junie 2016 appeared first on LitNet.