Ek gie altyd credit virrie major theatre festivals en venues in Kaapstad virrie growth van Cultsha Kennis, my theatre en arts blog, en hoe ek die titel van Theatre Reviewer gekry’t. Cultsha Kennis is nou recognised as ’n bona fide theatre reviewing platform thanks to festivals soes Suidoosterfees, Woordfees en som skrywers en producers in Kaapstad wat my blog die opportunity gegie’t om hulle shows te review – Soli Philander se Lekker Jas/Nice Coat byrie Baxter in 2017 was een van hulle!
Maa innie depth vannie worst of the pandemic in my liewe hierie jaa het ek iets interesting wee discover – ’n prereview van Little shop of horrors, geskryf deur yours truly, published in ’n 2016 edition van Gwangju News, ’n international Korean magazine vi wie ek twie aa’tikels geskryf’t wanner ek in South Korea daai tyd gebly’t. Little shop of horrors was, ofcourse, ’n off-Broadway American horror comedy rock musical originally vannie ’80’s set innie neighbourhood Skid Row, waa Seymour, die main character, innie show tormented is deur ’n human blood-eating plant.
Daai jaa hettie Gwangju Performance Project die show produce. Anissa Ghali hettie show gedirect, en ek, nog daai tyd net ’n English teacher en ’n budding theatre maker, hettie plunge gevat om op te sign as een vannie show se behind-the-scenes volunteers. Ek onthou dat baie wêk en tyd het ingegaan tottie gebouery van hierie talking plant wat soe vi Seymour torment. Die plant was baie groot, soe groot dat daa twie mense appointed was ommie plant tottie liewe gebring – ’n backstage voice artist, en iemand ommie plant te operate en manoeuvre, soes ’n puppet string master. Pa’t van my job was ommie plant se tanne vas te maak met warme glue – daai tanne was soe groot soes my hand! Ôs het vi lang ure innie nag gewêk ommie preparations virrie show klaa te maak. Ek moes ’n midnight bus vat t’rug Mokpo City toe, my hometown, van Gwangju agter die dag se wêk.
Fast forward tot June 2017 wanner ek theatre reviews begin skryf vi Cultsha Kennis, en tot 2020 wanner Miela’s Box finally by Suidoosterfees gedebut het – ek het baie deur hierie tyd gedroom om na Broadway in New York City te gaan om my wêk op te sit virrie audiences van New York City. Die droom was ofcourse motivated, of soe het ek gedink, deur hierie twie achievements, until one day in the depths of lockdown level 3 hierie jaa het ek wee hierie Little shop of horrors preview gevind. Ek het instantly ’n smile op my dial gekry – my travelling en travel writing memories is my beste memories ooit! Maa dan het ’n sagte stem binne in my gefluister, en ek’t immediately die origin van Little shop of horrors wee gegoogle. And to my surprise vind ek uit ’n hele vier jare narrie preview published was, dat hierie show ’n off-Broadway original gewies’t … wat bedoel dat in some way or another qualify ek as ’n off-Broadway theatre reviewer!!!
Om hierie idea te discover was mindblowing. Die idea dat ek klaa my Broadway-drome (oukei, oukei, daa’s ’n difference tussen Broadway en off-Broadway, ek wiet!) uitliewe, is mind-boggling, en as djy vi my in Korea gevra’t as ek aware was van hierie realisation, sal ek heeltemal nee gesêrit. In fact, wanner ek daai tyd behind the scenes gewêk’t in daai show, was ek oek siek met laryngitis, soe ek was none the wiser oo enige iets related to Broadway at that point in time.
Maa dus funny hoe sukke dinge gebeur, en ek het nou ’n lang fascination met New York City wat apparently die grootse stad innie wêreld is, ennie grootse centre vi arts en culture innie wêreld, of soe sê Ted Mosby in How I met your mother, ’n show wat oek in New York City plaasvind. Dan herrit skielik more and more clear vi my begin raak hoeveel comedy shows set in New York City kyk ek actually. Ek het nog altyd Friends op repeat. In my varsity dae het ek Carrie diaries gekyk, en ek’t soema Home alone 2 wee recently gekyk, die ene waa Kevin in New York City veloor raak. Aal hierie stories gaan oo iemand wat hulleself in New York City vind, en I can’t shake the feeling dat ek eintlik jaloers voel wanner ek hierie movies of series kyk. Om jouself te vind, en evens om verloor te raak, in ’n plek soes New York City klink vi my net as the most glamorous thing ever – Kevin in Home alone 2 was net die luckiest boy in the world as far as I’m concerned.
Nou kyk ek Pretend it’s a city, ’n documentary series op Netflix met Fran Lebowitz assie main subject vannie series. Sy is ’n well-known skrywer wat al vi jare in New York City woon, en haa writing career het opgetel wanner sy vi Interview magazine in daai jare eers geskryf’t – dieselfde magazine vi wie Carrie Bradshaw skryf in Carrie diaries! Fran Lebowitz het ’n tipe sarcastic en hilariously funny manier van New York City politicians en general New Yorkers criticise – sy is bang vi niemand en sy mince nie haa woo’de nie! Sy sê oek in jest dat sy kyk lelik af vi mense wattie die guts het om ’n scary en expensive city soes New York City te navigate nie – omg, ek’t gedink sy’s die grootse badass ooit en ek wil net soes haa wies! Of course realise ek hoe dangerous dit moet wies om in soe ’n groot stad te woon – daa’s allerande crime, racism van ’n special kind innie US ennie 9/11 history wat die face of Islam in America forever laat change’t. Fran is honest en open oo hierie goed innie show. At no point whatsoever gie syrie impression virrie show se audience dat New York City ’n skoon, polished en faultless city is. Sy praat oek baie in hilarious frustration oo motorbike en cab drivers wat ry sonner om te kyk. Een motorbike driver was soema biesag om op sy cell phone te text te’wyl hy oppie pad ry, en het vi haa amper omgery! Ek dink daai is waa die naam virrie show originate’t. Fran het daai reckless motorbike driver approach en gesê: “Let’s just pretend it’s a city, OK? Pretend there’s a lot of people in the street and you gotta look before you drive!”
Daai ofcourse klink soes die obvious road rules wat ôs van kleins af gelee’t, maa daai’s apparently, according to Fran Lebowitz, die mindset van New Yorkers. Ammal try om ’n extra buck te maak, ammal oppie street corners try om vi jou te rob en ammal oppie pad wat agter ’n wiel sit wil vi jou omry. Sy’t oek ’n paa criticisms oo New York City politicians wat ekkie baie leqqa ve’staanie (ek suppose djy moet ’n born New Yorker wies om in daai conversations te participate), maarit was nog altyd hilarious om te hoo. Ek wil graag nou haa boeke Metropolitan life en Social studies lies. Daa’s allerande amusing en slim goetes wat sy oek sê, soes “Before you speak, think. Before you think, read.” Ek likes daai ene en ek stem heeltemal saam – ek hoefie daai ene te explain innie context van wat die “opinions section” looks like currently innie social media wêreld.
Since dan het ek oek subscribe narrie New Yorker magazine, en ek enjoy som vannie comics en opinion pieces wat daa published is. Nou en dan lees ek oek ’n aa’tikel of twie innie New York Times. In fact baie van my favourite American authors, soes Elizabeth Gilbert en Glennon Doyle, se boeke is reviewed deurie New York Times. Soe daa’s clearly an abundance of New York City juju in my liewe, no doubt!
’n Nogge character that springs to mind is Rachel, gespeel deur Lea Michelle, van Glee. Die way hoe sy passionately en convincingly proclaim dat sy in New York City sal beland is amazing en ek het nooit daai passion ve’giet nie. In season 4 vannie show het sy Billy Joel se “New York State of Mind” gesing, en nou is daai song die theme song van my niewe travelling dreams: “I’m taking a Greyhound on the Hudson River Line … I’m in a New York State of Mind”. Oek die way sy haa happiness express’t in daai episode waa die Glee Club in New York City arrive om byrie competition finals te sing – daai was een vi aal die big dreamers soes ek en Rachel.
Of miskien represent Rachel die childlike version van my New York City drome, en Julia, die playwright en composer in Smash, represent wie ek rêrag kon wies as ek op Broadway beland. Julia het ’n writing partner en hulle’t saam ’n musical geskryf oo Marilyn Monroe se liewe plustens het sy ’n cool two-floor apartment met ’n piano, en sy en haa man en seun was besig om ’n babatjie van China te adopt! Maa albei Rachel en Julia kannie virrie showgirls in Elizabeth Gilbert se novel City of girls klaa maakie. Die New York City chronicles van daai theatre showgirls gie niewe meaning annie phrase “paint the town red”, en daai tipe fearlessless wat daai meisies het innie pursuit van pleasure is vi my nettie cherry on top van alle New York City-based stories, ennie ultimate permission slip wat ek need om na daai city eendag te gaan.
Dus funny hoe fictional characters en entertainment figures soe deeply aan ’n mens kan raak. Ek het altyd gewiet daa’s magic in stories, plot structures en characters, daai’s hoekom ek plays skryf, maa mee as daai het musiek, soes Billy Joel s’n, en stories soesie ene’s wat ek kyk, die power het om ôs te laat gloe in ôse drome. Daa’s oek ’n episode uit How I Met Your Mother wat ek soe interesting vind – die een waa Marshall vi hulle vat tot elke burger joint innie stad om “daai perfect burger” te vindt. Die dinge wat ek sal opgie om in New York City rond te dwaal, van subway tot subway, ommie perfect burger te soek! My list oo New York City anecdotes is baie lank en ek kan aan en aan gaan marrie point is, as Marshall en Lily en Julia en Rachel ennie showgirls nie exist nie, en assit nie virrie Gwangju News gewies’t nie, sal ek net ’n Cape Town playwright gewies’t, maa nou is ek ’n Cape Town playwright met ’n niewe, grooter droom. Ek sien uit om hierie drome ’n reality te maak, want ek sal beslis niks minner as om eendag self daai Greyhound oppie Hudson River line te vat, of miskien ’n ferry oppie Hudson River, New York City toe!
Luister ook:
The post Blaaie uit my "New York State of Mind" diaries appeared first on LitNet.