Danielle móét nou uitkom. Sy gaan uitpass. Haar tafel is na aanie eetsaaltoilette. Sy staan op, maak of sy indraai, maar hou verby na die exit. Buite haal sy eers diep asem, soos die free divers gisteraand op YouTube net voor hulle in die blougroen wegsak.
Sy stap omkyk-omkyk koshuisblok toe. Maak seker niemand sien haar nie. Dit was close, sy druk haa kamerdeur half met haa rug. Sy sal môre die skel van ou Miss Krige, die koshuismatrone, vat omdat sy sonder toestemming kamer toe gekom het. Nóú moet sy study.
“Wat lyk jy … nie lekke nie? Jy’s giste’aand hie uit asof jy first prize gaan kry vir buite kom,” sê Perry die volgende oggend by ontbyt.
“Moenie my sê Krige het my ge…?”
“Ag wat, ek het haar gecorner net voorie deur op pad om jou te gaan soek. Jy weet mos die dierasie het ’n two gig memory card vir ’n brein. Toe ek met haar klaar was, het sy lankal vegeet van jou. So jy’s orraait, sê jy?”
“Ek stres oor die exams. En my ma bly my remind dat ek matriek nodig het om te gaan study. Imagine, as ek gaan werk, dan kan sy los da by die fabriek. Ek moet aanhou Mandela se quote hoor oor hoe powerful education is, if you want to change the world, en dan add sy ‘jóú world, my kind, jóú world’.”
“Take a breath, Meisa. Jy gaan nog ’n heart attack kry. Dis nog ’n maand voorie exams. Kom ons vat dit stap vir stap.”
’n Perry kry jy nie by die second-hand shop nie – sy is nie ’n buy-one-get-one-free nie. Al van graad 5 af tjommies. Since is hulle soos botter op toast. Saam uit die boom geval, saam period gekry. En so saam-saam het hulle op die next dorp se koshuis kom bly.
Sy is bang vir niks. Danielle noem haar Peri-Peri oor haar hot temper. Een keer in graad 7, op ’n skool trip, het Perry haar uit die vieslikste man se pote gered. Die donner wou haar in sy kar force. Van toe af kyk hulle uit vir mekaa. Perry praat baie en lag hard en sal ’n man op sy bek moer as sy moet.
Dis die laaste periode vi die dag. Danielle kan nie wag om in ha kamer te kom sodat sy kan study. Haa ma bel ook Vrydaemiddae. Sy het met haar baas, Mister Stafford, gereël om van sy kantoor se phone te bel, dan kan hulle langer praat. Airtime is duur. Dis ook die einste baas wat vir Danielle die laaste vyf jaar by die busstop gaan afgee en optel wanne sy huis toe kom.
Vandag gaan Danielle haar ma try ompraat dat sy ná skool kan gaan werk. Dis vir die beste. Sy sal matriek het – daai stuk papier moet tog iéts beteken at the end of the day, try sy haarself convince.
In die kamer gooi sy haar skoolsak op die lessenaar en haal die phone uit haar kas. Sy sien haar ma se missed call. Phone innie hand sit en wag sy oppie bed. Haar ma sal weer try. Sy dink nog so toe die phone in haar hand brom. “Mammie,” antwoord sy.
“My baby, wat maak jy?”
“Niks rêrig nie. My roomie is al huis toe vir die weekend. Mammie, sy snork so, ek moet haa record, want sy glo my nie.”
“Nee, dit sal darem maar lelik wees, Danielle. Lossie kind. Shame, sy leer seke hard deur die dag.”
“Jô, Mammie vat ’n anne antie se kind se part. Kykie Mammie, dié gaan werksoekding van my, nè. Het Mammie wee gedink daa’oor?” gooi Danielle haar sinne bymekaar soos mixed masala.
“Nie wee dit nie. Jy gaan weg varsity toe. Mister Stafford het klaar gereël met sy klong om vir jou die papiere te kry om in te vul.”
“Die baas van Mammie is ok in al ons huissake.”
“Díé baas van my gaan above and beyond vi ons. God seën hom.”
“As ek gaan werk, kry Mammie ’n break for once. Die gewerkery om my op skool te hou issie goetie.”
“My kind, Mammie sal wanne die dag kom, Mammie se break in my graf geniet. Vi nou gaan ek aan. Hou op worry oor my. Gaan dee jou boeke. Danielle, ek verstaan jy voel overwhelmed. Mammie is tevrede met wat ook al jou uitslae gaan wees. Jy bly my engelkind, wat altyd so mooi na my kyk. Hoor jy vi Mammie?”
“Ek hoor, Mammie,” sê sy sag.
“Ek gaan nou neersit, mens vattie so advantage nie. Mammie bel weer next week. Leer mooi, nè.”
Danielle kyk die phone in haar hande.
Haar ma vestaan nie. Sy verdrink. Soos die free diver sak sy dieper. Die pressure van die skoolwerk laat die anxiety vlamvat.
Sy dink aan hoe Perry nie maklik skrik nie en yet sukkel sy so.
“Nee tjom, so kan jy nie sittie,” sê Perry in die deur.
Danielle draai om en sien Perry het haar skoolsak by haar, maar dis nie vol boeke nie. Dis vol klere.
“Kies. Wat like jy?” sê Perry en gooi die klere uit langs Danielle op die bed.
“Gaan jy jump Perry? Wat van jou roomie?”
“Dis Vrydag, dis ampe eksamen. Kom ons kry een laaste party in. Laasmaand het jy gepromise jy kom dié keer. En as for my roomie, ek het haa mooi laat weet as sy aanhou ’n skoorsteen wil wees, sal sy haa mond hou as ek nou en dan jump. Sy rook lekker by die kamervenster uit,” gooi Perry die venster oop.
“Maar jy’t gevra ek moet jou help met die kaartwerk, en gaan ons rêrig vir Krige twee keer in ’n ry fool?”
“Ons doen anyway huiswerk oor die weekend. Toe? Dit gaan fun wees. En ons kom nie laat terug nie, as dit is waa’oor jy worry?”
“Okay, okay. Ek kan doen met ’n breather. Ek gaan dan my bootleg jean dra en jou wit Reebok top met tekkies – jy ken my teen nou al, Peri-Peri,” smile Danielle.
“Kyk hoe vebaas is ek,” lag Perry.
“En jy gaan jou nuwe jumpsuit met heels aantrek – kyk hoe vebaas is ék!”
Hulle kyk hul outfits in die spieël deur. Perry soen Danielle op haar wang. “Nee man, jy spoil my make-up.” Danielle sit maskara aan en hulle sing saam met die music op Perry se phone.
Kort na Miss Krige nege-uur lights out roep, sluip hulle na die opsigter se kamer – dis waa sy goed is. Perry heels innie hande. Sy krap in die onderste laai van ’n ou filing cabinet en haal ’n bossie sleutels uit.
“Ek het Krige en die caretaker hoor praat. Hy los die sleutels hie, as spares. Kom sit dit na die tyd terug. Slim, nè?”
Hulle sluit een van die kantdeure oop om by die rugbyveld te kom. Buk-buk draf hulle al langs die veld en klim oor die heining reg in die hoek vi vastrapplek.
In die pad wag ’n silwer Toyota by die stop. Hulle hardloop nader. Een vannie deure gaan oop. Die dakliggie is af, maar Danielle kan sien daa is drie mans. Die driver, ’n passenger en agter nog ’n outjie. Hy skuif op om plek te maak.
“Yes, girls. Julle lyk mooi, jong. Onse party is net ommie draai,” sê Driver.
“Hei jy, onthou net ons moet twaalfuur terug wees,” giggel Perry.
Twee blokke van die skool vra Passenger of hulle cigarettes kan kry. Driver indicate en stop voor ’n winkeltjie met net ’n dowwe geel bulb bo die ingang. Die ouens klim saam uit die kar.
“Danielle, ek weet wat jy dink, maa als gaan fine wees. Ek het Ryan ’n maand gelede ontmoet.”
“Is Ryan nou die driver, want hy eye jou heeltyd in die spieël,” vra Danielle.
“Hy’s cool. Ek wou nog sê. Moenie kwaad weesie, asseblief.”
“Die party beter awesome wees,” sê Danielle.
“Dit gaan die houseparty van die jaar wees!”
Danielle kyk haar vriendin ’n ruk aan. “Perry … ek is lief vir jou. Jy’s my eie kruie, getuie.”
“Love you, Danny. Jy’s die beste ooit,” sê Perry.
Danielle wil nóg uitvra toe die drie weer inklim en hulle verder ry.
“Sorry, daa, dames. Nou’s ons reg vi jol,” sê Passenger.
“Hie go ons,” sê Perry.
Dit word stil innie kar. Die radio speel saggies “Breathe” van The Prodigy. Danielle sing sag saam. “Inhale, inhale, you’re the victim. Come play my game. Exhale, exhale, exhale.” Sy probeer die venster afdraai. Dit wil nie. Die ruitknoppie is missing.
“Sê hy moet my venster laat af,” stamp Danielle aan Perry.
“Babe, wil jy nie die venster aan Danny se kant oopmaakie?”
Driver maak die venster oop, maar tot net bokant eye level. “Kan net tot sover, sorry.”
Danielle sit terug. Perry kyk uit. Sy lyk onseker. Hulle ry nou al lank vir ’n party wat net “ommie draai” is. Dis dig bebos. “Waar’s die huis dan?” vra sy.
“Nou daar,” sê Driver.
“Dis dan net bome. Die neighbourhoods is annekant toe.”
“Hou jou bek for once!” sê Driver en hy draai skerp na regs tussen rye bome deur. Dis ’n plantasie. Danielle ruk aanie deur handle.
“Naaiers, die deur gaan fokkol helpie!” Passenger swaai om met ’n gun.
Hulle ry dieper die bome in. Die kar ruk tot ’n stop. Driver klim uit en pluk Danielle se deur oop. Sy skop na hom, maar hy gryp haa bene. Perry skree. Sy klou aan Danielle. maa Outjie slaan haa met die vuis.
Toe Danielle bykom, lê sy in die gras op ha maag. Haar gesig is dik en warm. Sy kyk in die rigting van Perry se stem. Danielle sien waar sy op haar rug lê. Outjie skyn ’n phone lig op ha.
“Eina! Danny! Danny!” skree-huil Perry. Driver druk ’n cigarette op haar borste. Hy’s op haa.
Danielle asem bloed in. Sy hou haa kop skuins. Dis makliker so.
Passenger kyk om. Hy record ’n video met sy phone. “Die teef is by, broe.”
“Bring die ding hie, laat ek haar wys,” sê Driver.
Iets flick. ’n Lem.
“Nee, ons sallie sê nie. Asseblief!” smeek Perry.
“’seblief. Ek gaanie sê nie. Niemand weet … ons is hie!” skree Danielle. Passenger sleep haa oorie gras.
Perry ruk. Kyk Danielle innie oë. Bloed spuit. Oor haa jumpsuit.
Keelaf. Oë oop. Die ouens lag.
“Perry! Help, Perry. Los ha uit!” skree Danielle.
“Ek’t die gun, sien jy teef. Ek!” sê Driver.
Weer die gun. “Sorry, sorry. Moenie, ’seblief. Belowe ek sallie sê nie.” Dié keer point Driver na haa. Hy staan wydsbeen oor ha en spoeg ha innie gesig.
Hulle lag.
“My broe, gaan ons haarie ’n ding wysmaakie?” vra Passenger.
“Guys, ouens. Ons sny ’n lyn.” Outjie kyk oor sy skouer. Sy try opstaan. Driver skop haa in die gesig. Danielle spoeg bloed. Outjie skyn die skerp lig in ha oë. Sy skram weg.
“Dit raak laat, mee vi jou as ons,” lag Driver.
“Maakie teef zat, man,” sê Passenger.
“Sal julle leer om in manne se karre te klim. Poeste wat julle is,” sê Driver.
Passenger druk die phone tot teen ha gesig. “Sê bye.”
“’seblief.”
Danielle hoorie gunshot. Haar ma. Die hitte. Haar bors. Perry.
Die driver hang bo haa. Sak af. Sy asem uit. Sak dieper.
Dis anners dié keer. Sy’s lig.
Jodie Groener het vanjaar LitNet en die Jakes Gerwel Stigting se Kommadagga-slypskool in Somerset-Oos bygewoon. Sy het aan hierdie verhaal by die slypskool gewerk.
The post Kommadagga-kortverhaal: "We breathed" appeared first on LitNet.